Μεταγραφές

Το γραφείο του, λέει, είναι πάντα ανοιχτό και έχει ωραία σοκολατάκια. Αυτή ήταν η μητσοτακική απάντηση στις επίμονες δημοσιογραφικές ερωτήσεις μετά το προχθεσινό ραντεβού με την Κατερίνα Μάρκου, τη νέα μεταγραφή της ΝΔ. Είχαν προηγηθεί αυτές του μετεωρολόγου Γιάννη Καλλιάνου από την Ενωση Κεντρώων και του Ιάσονα Φωτήλα από Το Ποτάμι. Δεν θα ήταν κανείς υπερβολικός αν επεσήμαινε πως και οι τρεις είναι –για να το πούμε κομψά –ελαφρών βαρών. Και κάπως αντιφατικές με το μήνυμα που στέλνει σε κάθε ευκαιρία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη φιλελεύθερη κοινοβουλευτική ομάδα που φαντάζεται ότι θα έχει στην επόμενη Βουλή. Τελικά, τι χρειάζονται οι νεοδημοκράτες τη Μάρκου; Τι μπορεί να τους προσφέρει; Από το προηγούμενο κόμμα της, Το Ποτάμι, επιμένουν πως έχει διεισδύσει στο συντηρητικό κοινό της Β’ Θεσσαλονίκης. Για την ακρίβεια, το περιγράφουν με μια ιστορία, ενδεικτική του «φιλελευθερισμού» τής βορειοελλαδίτισσας βουλευτίνας. Παλιά, σε μια συνεδρίαση της ποταμικής ΚΟ, όπου συζητούσαν περί μεταρρυθμιστικών κινήσεων, εκείνη, λένε, πρότεινε «να επισκέπτονται και αγρυπνίες στις εκκλησίες».

Συμβολισμοί

Εντάξει, αναφέρουν κι άλλα. Οπως, ας πούμε, πως παρότι πήγε στη Σεβαστουπόλεως με το δημαρίτικο μπλοκ Ψαριανού – Τατσόπουλου «από νωρίς φάνηκε η δυσκολία της να προσαρμοστεί στις προοδευτικές θέσεις του κόμματος, σαν τον διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους». Στην Πειραιώς, πάλι, το αφήγημα της εν λόγω μεταγραφής συνοψίζεται στο σύνθημα «άνοιγμα στο Κέντρο». Η Μάρκου, λένε, είναι «μια πολιτικός όχι από τα σπλάγχνα της παραδοσιακής Κεντροδεξιάς» που θα μπορούσε να τους φέρει «κάποιες ψήφους από το Κίνημα Αλλαγής». Τι κι αν ορισμένες γαλάζιες πηγές διατείνονται πως η ίδια δεν επιθυμεί να κατέβει στη δοκιμασμένη περιφέρεια, αλλά θα προτιμούσε την Α’ Θεσσαλονίκης; Η επίσημη γραμμή τη θέλει να τους εξυπηρετεί και σε συμβολικό επίπεδο. Η κοινοβουλευτική τους δύναμη παρουσιάζεται αυξανόμενη, κι έτσι ο πρόεδρος δίνει την εικόνα του αρχηγού με τον οποίο συντάσσονται δυνάμεις κι εκτός χώρου στην προσπάθεια ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν, πάντως, κάτι τονίζει η ιστορία της – και κυρίως το ιδεολογικό πρόσημο που της βάζει το τρίτο της κόμμα – είναι πως όλα είναι σχετικά.