Ρομαντικά

Είναι αναμενόμενο και λογικό: τα φώτα της δημοσιότητας τα τραβούν οι προκλητικοί κι οι διεφθαρμένοι. Κι όσο περισσότεροι είναι σε ένα πολιτικό κόμμα, τόσο πιο μαύρη είναι η συνολική εικόνα που σχηματίζεται, με αποτέλεσμα να υποτιμώνται και να αδικούνται εκείνοι που αθόρυβα, υπομονετικά, αλλά ενδεχομένως μάταια, τραβάνε κουπί.

Αρνητική, στενάχωρη, αλλά σωστή χαρακτήρισε ο Στέργιος Πιτσιόρλας την παραίτηση Παπαδημητρίου.Και για το τρίτο επίθετο ουδείς έχει αμφιβολίες. Τα δύο πρώτα, όμως, ποιον αφορούν; Οχι βέβαια τη χώρα. Η κληρονομιά του πρώην προϊσταμένου του είναι ανύπαρκτη. Το μοναδικό καλό της θητείας του είναι ότι ξέχασε τις ιδέες του για διπλό νόμισμα. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, κι εκείνες τις βαρύγδουπες διακηρύξεις περί του ηθικού πλεονεκτήματος, το πλήγμα από τη διπλή παραίτηση – αποπομπή είναι βαρύ.

Ο υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης έχει μια συναισθηματική προσέγγιση για την πολιτική. Σχολιάζοντας χθες στον Alpha το τελευταίο κυβερνητικό σκάνδαλο, είπε ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται συνειδητά. Μα κάποιοι έφεραν συνειδητά τη συγκεκριμένη διάταξη στο Κοινοβούλιο και κάποιοι άλλοι συνειδητά επωφελήθηκαν από αυτήν, παρόλο που δεν είχαν καμιά ανάγκη να το κάνουν. Ολοι αυτοί από τι υλικό είναι τελικά φτιαγμένοι; Το «άλλο», στο οποίο αναφέρθηκε τις προάλλες ο Πρωθυπουργός, ή το σαθρό υλικό που οδήγησε στη χρεοκοπία;

Στο ίδιο ρομαντικό πλαίσιο εντάσσονται και οι εκκλήσεις που απευθύνει κάθε τόσο ο Πιτσιόρλας για ενότητα της Αριστεράς προκειμένου να αποτραπεί η επιστροφή της Δεξιάς. Είναι σαν να ζει ακόμη στην εποχή του ΚΚΕ εσωτερικού, από το οποίο και προέρχεται. Από την εποχή του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, όμως, έχει περάσει μια πολιτική αιωνιότητα. Εχουν διαλυθεί ψευδαισθήσεις, έχουν καταρρεύσει μύθοι, έχουν χωρίσει ολόκληρες οικογένειες. Η Αριστερά, ή τέλος πάντων αυτό που έχει ταυτιστεί στην κοινή γνώμη ως Αριστερά, κόντεψε να καταστρέψει τη χώρα, ενώ εξακολουθεί να καλλιεργεί συστηματικά τον διχασμό και την πόλωση. Δεν πρέπει να αποδοθούν ευθύνες; Θα σβηστούν όλα με μια μονοκοντυλιά;

Είτε ως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ είτε με τη σημερινή του ιδιότητα, ο Πιτσιόρλας πρέπει να είναι το πιο ικανό, το πιο αποτελεσματικό και συνάμα το πιο ευθύ στέλεχος που έχει να επιδείξει την τελευταία τριετία ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό χαίρει εκτίμησης από φίλους και αντιπάλους. Γι’ αυτό δέχεται κατά καιρούς επιθέσεις από τους φανατικούς και τους κολλημένους. Αυτό δεν σβήνει όμως το στίγμα της συνύπαρξής του με άτομα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τους έλεγε ούτε καλημέρα.

Είναι ψυχρό και κυνικό πράγμα βέβαια η πολιτική. Και σε οποιεσδήποτε επικρίσεις, ο Πιτσιόρλας μπορεί να απαντήσει πειστικά με το έργο του. Εκεί που δεν ακούγεται πειστικός είναι όταν προσπαθεί να εξωραΐσει με ιδεολογικά ή συναισθηματικά εργαλεία τον μηχανισμό που του επιτρέπει να ασκεί αυτό το έργο. Σε τελευταία ανάλυση, με τον Καμμένο συγκυβερνά.