Πώς θα ντύνεται στο μέλλον ένας οργανισμός που μέσα από ένα σύστημα επεμβάσεων στο σώμα του –κατόπιν δικής του επιλογής –θα έχει αλλάξει φύλο και ταυτότητα; Ποια ρούχα θα ντύνουν αυτόν τον ανθρωπότυπο που θα θυμίζει τα πλάσματα της επιστημονικής φαντασίας ή τα σάιμποργκς, τις ανθρωποειδείς μηχανές των επιστημόνων της αστροφυσικής; Πως οι γυναίκες με το ντύσιμό τους θα αποφύγουν τη σεξουαλική παρενόχληση; Η μεταβατική εποχή έφερε στη σχολή της ιταλικής μόδας του Μιλάνου το θέμα αναθεώρησης του τρόπου ένδυσης.
Το γυναικείο ντύσιμο τη στιγμή του παραληρηματικού φαινομένου #MeToo και #TimesUp πρόκειται να σκεπάσει το σώμα και να το «χτίσει» με στοιχεία δύναμης και μαχητικής θηλυκότητας. Οι ιταλοί σχεδιαστές βάζουν τα καλά παραδοσιακά υλικά των υφασμάτων τους, τετραγωνίζουν τους ώμους και κουμπώνουν τα ντεκολτέ. Ενώ ο πιο θεωρητικός καλλιτέχνης ανάμεσά τους, ο Αλεσάντρο Μικέλε, σχεδιαστής του οίκου Gucci, με την παρουσίαση της συλλογής του συστήνει στους θεατές και χρήστες της μόδας τα πιο σύγχρονα φιλοσοφικά ζητήματα.
Ετσι μετά την πρώτη του συλλογή για τον Gucci, που είχε αφετηρία τα θεωρητικά κείμενα του ιταλού φιλόσοφου Τζόρτζιο Αγκάμπεν για το τι είναι μόδα, ο Μικέλε ετοίμασε το δεύτερο χτύπημά του. Συνόδευσε το σόου του με ύφος «Το αμφιθέατρο της ανατομίας της μόδας» με τις επεξηγηματικές δηλώσεις του γύρω από το «Κυβοργικό Μανιφέστο» (στα ελληνικά κυκλοφορεί στον τόμο «Ανθρωποειδή, κυβόργια και γυναίκες», από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια ) της ακτιβίστριας του φεμινιστικού λόγου και της πολιτικής φιλοσοφίας Ντόνα Χάραγουεϊ.
Η συνηθισμένη του τακτική να συνδέει τα ασύνδετα μεταξύ τους χρώματα, να επιβάλλει αταίριαστα αξεσουάρ επεκτάθηκε σε ένα σύμπαν αλλόκοτων αντιθέσεων. Η συνεργασία του Μικέλε με μία ομάδα ειδικών κινηματογραφικών εφέ δημιούργησε σειρά συμπαθητικών τεράτων σαν το νεογνό πτερωτού μυθικού δράκου, το εξωτικό ερπετό ή τα μοντέλα που κρατούσαν στο χέρι τους το ακριβές κέρινο ομοίωμα του κεφαλιού τους.
Και στο Gucci χειρουργείο του –απόγονο του ολλανδικού θεάτρου ανατομίας του 16ου αιώνα στο Λάϊντεν –ο Μικέλε επεσήμανε με τα ανθρωποειδή της συλλογής του ότι η μόδα ακολουθεί τους ρυθμούς των επεμβάσεων στην κατασκευή φύλου, σώματος, ταυτότητας. «Είμαστε οι δρ. Φράνκεσταϊν της ζωής μας. Σκεφτόμουν έναν χώρο που αναπαριστά την πράξη δημιουργίας και θέλησα να παρουσιάσω το χειρουργικό εργαστήριο που έχω μυαλό μου».
Με μία παρέλαση ανθρωποειδών ντυμένων με φλωρεντινά αναγεννησιακά κόκκινα φορέματα έως κεντημένα πανωφόρια από παραδοσιακές φορεσιές της Γεωργίας, καρό παλτό πάνω από δαντελένια φορέματα και μπουφάν κεντημένα με παγιέτες, ο Αλεσάντρο Μικέλε έδειξε ότι η μόδα σε στιγμές έκλαμψης μπορεί ακόμη να αντανακλά την εποχή της. Και να αφομοιώνει το νόημα του «Κυβοργικού Μανιφέστου».
Ενός δοκιμίου που, αν και γράφτηκε το 1985 , έδωσε στον σχεδιαστή τα εργαλεία της σκέψη της συγγραφέως του για να υποστηρίξει το σύμπαν των μεταμοντέρνων σωμάτων του: «Ενα υβρίδιο από μηχανή και οργανισμό, δημιούργημα κοινωνικής πραγματικότητας και μυθοπλασίας συνάμα».
Τελευταία Νέα