Δεν μπορεί να ξέρει κανείς πότε ακριβώς εξορίστηκε η ηθική από την πολιτική ως ξένο σώμα. Πότε οποιαδήποτε αναφορά σε αυτήν ερμηνευόταν ως ηθικολογική υστερία και αντιμετωπιζόταν ως δάνειο που έπρεπε να επιστραφεί την ίδια στιγμή εκεί όπου ανήκε, στη θρησκεία ας πούμε. Ο Αλέξης Τσίπρας πάντως την επανέφερε. «Η κυβέρνησή μας» είπε από την Τρίπολη «δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με οποιαδήποτε παρέκκλιση από την ηθική».
Το είπε την ίδια μέρα που ο Παναγιώτης Καρκατσούλης αποκάλυψε στο ραδιόφωνο της Athens Voice ότι η κυβέρνησή του έχει ψηφίσει μια τροπολογία με βάση την οποία οι συνοδοί του πρωθυπουργού και των υπουργών Αμυνας, Εξωτερικών και Οικονομικών έχουν κι αυτοί δικαίωμα να διαμένουν σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων στις επισκέψεις στο εξωτερικό. Κι αν το ένα ερώτημα είναι πόση χλιδή χωράει στην ηθική του Πρωθυπουργού, το άλλο είναι τι κάνει τους συριζαίους να κάνουν νόμιμο κάτι τόσο ανήθικο. Μια απάντηση βρίσκεται στο μέτρο της ηθικής έτσι όπως το είχε ορίσει ο γραμματέας της Νεολαίας όταν δικαιολόγησε τον διορισμό του με ένα κληρονομικό δικαίωμα που του παραχώρησε εν αγνοία του ο αντάρτης παππούς του: αφού ο παππούς είχε κατακτήσει την κορυφή της ηθικής πολεμώντας κατακτητές και δωσίλογους, ο εγγονός είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα να διοριστεί και μετά να εμφανιστεί στο συνέδριο της Νεολαίας με Μερσεντές.
Αυτή όμως δεν είναι παρά μια υποαπάντηση ή μάλλον μια ψηφίδα της μεγαλύτερης εικόνας. Της αντίληψης ότι η ανάληψη της εξουσίας σε ένα οικονομικά κατεστραμμένο και υπονομευμένο από τη διαφθορά κράτος δίνει το δικαίωμα για λίγο πλιάτσικο παραπάνω, για μικρές δόσεις διαφθοράς. Δεν είναι νόμιμο. Αλλά για κάποιους που έχουν κάνει λάστιχο την ηθική τους είναι ηθικό.
