Βλέποντας κάποιος τον Αμρ Ουάρντα στο Περιστέρι και στα ματς απέναντι σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ, εύλογα μπορεί να αναρωτήθηκε: «Καλά, αυτός ο παικταράς πώς δεν έχει θέση σε κάποιον ισχυρό»; Η απάντηση έρχεται μόνη της –τα γεγονότα ενίοτε είναι πολύ φλύαρα. Ο αιγύπτιος μεσοκυνηγός ανήκει στον ΠΑΟΚ, αλλά ύστερα από ένα εξάμηνο αποφασίστηκε να δοθεί δανεικός. Ο λόγος; Ελα ντε. Προφανώς δεν άρεσε ή δεν έπειθε τους προπονητές. Οπότε ο Ατρόμητος, με το μάτι του (τεχνικού διευθυντή) Αγγελόπουλου που κόβει, άδραξε την ευκαιρία και ενέταξε στο δυναμικό του ένα υπερόπλο. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ο Ουάρντα μοιάζει με παίκτη παλαιάς κοπής. Με ποδοσφαιριστή που δεν θέλουν οι σημερινοί, συνήθως συντηρητικοί, τεχνικοί, οι οποίοι ζητούν πιστή εφαρμογή στο πλάνο, τρέξιμο παντού, ελάχιστες πρωτοβουλίες και κινήσεις σε συγκεκριμένα μέτρα. Γίνεται να μπει σε καλούπια ο Ουάρντα; Προφανώς και όχι. Τον είπαν «γυναικά» ή «τρελό», λες και οι χαρακτηρισμοί αυτοί ισοδυναμούν με έγκλημα καθοσιώσεως. Ο ηλικίας 24 ετών εξτρέμ με τα δυνατά πόδια που υπέγραψαν το μέχρι σήμερα πλέον εντυπωσιακό γκολ του πρωταθλήματος, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω σε ένα ματς. Είναι το κλου μιας αναμέτρησης, το δέλεαρ για τους οπαδούς που βαρέθηκαν να απολαμβάνουν ρομπότ στο χορτάρι και ζητούν κάτι παραπάνω. Εναν καλλιτέχνη. Εναν Πικάσο. Εναν Βαν Γκογκ της μπάλας.
Απρόβλεπτος
Οι θεαματικοί παίκτες μοιάζουν με τις στιγμές. Αφήνουν το αποτύπωμά τους. Χαράζουν στις ψυχές των διψασμένων θεατών ένα μονοπάτι για να πηγαινοέρχονται κάθε τόσο στη σκέψη όλων. Τι χρειάζεται; Κάθε στιγμή να ζήσει όπως ακριβώς επιθυμεί, χωρίς να μπλέξει με άλλους δρόμους συντηρητικούς. Ολοι, οι περισσότεροι αν προτιμάτε, οι άσοι με προσωπικότητα, υπήρξαν λιγότερο «καλά παιδιά» σε σύγκριση με άλλους. Δεν θυμάστε τον Κρόιφ και τους καπνούς που θόλωσαν την εικόνα του; Τον Μπεστ που το αλκοόλ ήταν τροχοπέδη καριέρας; Τον Μαραντόνα; Τον εκρηκτικό Καντονά; Ή ακόμη ακόμη τον σημερινό σούπερ σταρ, τον Κριστιάνο Ρονάλντο; Δεν άκουγαν, έκαναν τα δικά τους, είχαν τη στόφα του κορυφαίου και γι’ αυτό άρεσαν και αγαπήθηκαν από ένα κοινό που ζητεί από τους πρωταγωνιστές να βγάλουν μια εικόνα που συνήθως οι κοινοί θνητοί δεν έχουν ή αποφεύγουν να δείξουν.
Ατρόμητος
Ο Ουάρντα δεν είναι ασφαλώς ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος. Χαζεύεις, όμως, όταν τον παρακολουθείς. Γιατί νιώθεις αυτή τη γλυκιά προσμονή της έκπληξης. Του απρόβλεπτου της ερχόμενης στιγμής. Τι θα κάνει; Πώς θα το κάνει; Κάπως έτσι οδηγεί τον Ατρόμητο στην καλύτερη σεζόν της Ιστορίας του, μια ομάδα που αρνήθηκε να χάσει από ΑΕΚ και Ολυμπιακό σε τέσσερα ματς, ενώ ηττήθηκε από τον ΠΑΟΚ ένεκα αμφιλεγόμενων αποφάσεων της διαιτησίας και σίγουρα επειδή οι δανεικοί δεν αγωνίστηκαν και άρα κατέβηκε μια εντελώς διαφορετική ομάδα. Οι εραστές του γνήσιου ποδοσφαίρου και όσοι επιδιώκουν να επιστρέψει το ευρύ κοινό στις εξέδρες, τέτοιους παίκτες θέλουν να απολαμβάνουν. Δεν τους γυρίζουν την πλάτη όπως κάνουν οι προπονητές που πρεσβεύουν την καθεστηκυία τάξη. Κι ας γυρίζουν το βλέμμα αλλού οι πολυτάλαντοι μάγοι όταν τους μιλούν για τακτικές και τους βγάζουν το πόδι από το γκάζι.