Γιατί γίνεται ένας ανασχηματισμός; Για μύριους όσους λόγους.
Αλλά με τον ίδιο βασικό σκοπό. Να ανανεώσει το πολιτικό κεφάλαιο μιας κυβέρνησης μέσα από την αίσθηση της νέας εκκίνησης.
Μόνο ανισόρροποι μπορεί να ελπίζουν κάτι τέτοιο μετά το χθεσινό καλαμπούρι. Το οποίο περισσότερο παραπέμπει σε ομολογία αδυναμίας του Πρωθυπουργού παρά σε σάλπισμα αντεπίθεσης.
Η αδυναμία αυτή ίσως να μην είχε τόση σημασία για ένα σχήμα που βρίσκεται στην αρχή ή το μέσο της θητείας του.
Σήμερα όμως βρισκόμαστε λίγους μήνες πριν τις εκλογές. Η κυβέρνηση κουβαλάει φθορά δυσανάλογα μεγάλη για την ηλικία της. Εως τώρα όλες οι προσπάθειες ανόρθωσης ή έστω ανάκαμψης έχουν αποτύχει.
Κι έτσι ο Πρωθυπουργός μάλλον κατάφερε τελικά να κάψει ένα από τα τελευταία χαρτιά του.
Βεβαίως η δουλειά δεν ήταν εύκολη.
Αλλη μια φορά προσέκρουσε σε μια από τις εγγενείς αδυναμίες της πλειοψηφίας του: την εξαιρετικά χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, άρα και των επιλογών που διαθέτει.
Ισχυε στις 25 Ιανουαρίου 2015. Εξακολουθεί να ισχύει την 1η Μαρτίου 2018.
«Αυτή τη στάνη έχει, αυτό το γάλα βγάζει» ίσως τον δικαιολογήσει κάποιος.
Καμία αντίρρηση αλλά είναι ήδη τρία χρόνια στην κυβέρνηση. Θα μπορούσε εν τω μεταξύ να έχει αναβαθμίσει τη στάνη ή έστω να βελτιώσει την παραγωγή της.
Δεν το κατάλαβε, δεν το ήθελε, δεν το προσπάθησε, αδιάφορο. Πάντως δεν το έκανε. Ετσι έφτασε στα πλέι οφ με πολλές απώλειες και χωρίς πάγκο.
Εχω την αίσθηση μάλιστα ότι το καταλαβαίνει κι ο ίδιος. Γι’ αυτό κι είναι εξαιρετικά φειδωλός σε κυβερνητικές αλλαγές –τουλάχιστον με τα παραδοσιακά μέτρα της ελληνικής πολιτικής…
Η φειδώ αυτή όμως απορρέει κι από την κεντρική πολιτική αντίληψη της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Στο μυαλό τους η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι μια προσπάθεια παραγωγής μετρήσιμων αποτελεσμάτων. Αλλά η διαχείριση μιας ατζέντας εντυπώσεων και κατασκευών που δεν έχει την παραμικρή διασύνδεση με κάτι που ονομάζεται δημόσιο συμφέρον.
Μιλώντας την Τρίτη στην Τρίπολη, το μόνο καινούργιο στοιχείο στην ομιλία ενός Πρωθυπουργού τριετίας ήταν ότι στη μονότονη ρητορική του η «λίστα Λαγκάρντ» αντικαταστάθηκε από τη Novartis.
Είναι κι αυτό μια έμμεση ομολογία αποτυχίας.
Τρία χρόνια εξουσίας και δεν κατάφερε να ψελλίσει κάτι καινούργιο. Να διαμορφώσει ένα νέο αφήγημα ή έστω ένα ρεπερτόριο που δεν θα εξαντλείται «στις δυνάμεις του παλιού και στους κύκλους της ελίτ που μας χρεοκόπησε».
Υποψιάζομαι ότι πολύ δύσκολα θα το επιτύχει πλέον με την κυβέρνηση που έφτιαξε χθες και μέσα στους λίγους μήνες που του απέμειναν.
