Σε ομιλία που εκφώνησε την περασμένη εβδομάδα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν ο δημοσιογράφος των «New York Times» Μπρετ Στίβενς μίλησε για τις πέντε πολιορκίες που δέχεται σήμερα η δημοσιογραφία: την οικονομική, την πολιτισμική, την τεχνολογική, την πίεση από τον πρόεδρο Τραμπ και την πολιορκία από ένα μονίμως έξαλλο μέρος του αναγνωστικού κοινού. «Το κύρος μας», θύμισε, «απορρέει από την αποφασιστικότητά μας να ελέγχουμε την εξουσία όχι μόνο εκείνων που διοικούν, αλλά και την εξουσία του κοινότοπου και του αυτονόητου».
Ο Νίκος Παππάς ήταν μια άστοχη επιλογή τουΕλληνικού Παρατηρητηρίου του London School of Economicsγια να μιλήσει με θέμα ταfakenews. Πρώτον, επειδή μετέχει σε μια κυβέρνηση που έχει κάνει ταnon paperκαι τα trolls βασικά εργαλεία της επικοινωνιακής της πολιτικής. Δεύτερον, επειδή ο ίδιος θα ήθελε πολύ να έχει κλείσει μερικά μίντια επειδή επιμένουν να ελέγχουν τις εξουσίες. Αν το έγκυρο λονδρέζικο ίδρυμα δεν γνωρίζει λεπτομέρειες, μπορεί να μας ρωτήσει, εδώ, στα «ΝΕΑ». Βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσαμε να γράψουμε.
Ακόμη κι έτσι, ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής θα μπορούσε να αξιοποιήσει την ευκαιρία για να αναλύσει τους κινδύνους που ενέχει η βιομηχανία ψευδών ειδήσεων για τη δημοκρατία. Αντ’ αυτού προτίμησε να αναφερθεί στους κινδύνους που ενέχει η βιομηχανία αληθινών ειδήσεων για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και να επιδοθεί στην αγαπημένη του συνωμοσιολογία: όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στη δεύτερη θέση, το 2012, «σφιχταγκαλιάστηκαν» οι αντίπαλες δυνάμεις και τα ΜΜΕ για να διατηρήσουν με κάθε δυνατό μέσο το παλιό σύστημα στην εξουσία. Στην επιχείρηση κατεδάφισης του ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, έλαβαν μέρος «σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης»…
Αλλά ο Αστερίξ, εντελώς μόνος, νίκησε τους Γαλάτες. Αφρισμένα, τα παραδοσιακά media συνέχισαν τη συκοφαντική τους εκστρατεία: πολύ συχνά είναι εκείνα που αρχίζουν τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, ξεκαθάρισε, ως άλλος Τραμπ, ο Νίκος Παππάς. Και για να αποδείξει ότι εκείνος είναι από άλλο υλικό φτιαγμένος, παρουσίασε το προσωπικό του φιάσκο για τις τηλεοπτικές άδειες ως κυβερνητική επιτυχία.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, συνέχισε ο Μπρετ Στίβενς, χρειάζονται τουλάχιστον έναν μεγάλο ειδησεογραφικό οργανισμό που αντιλαμβάνεται ότι η αλήθεια δεν είναι κάτι ούτε σχετικό ούτε απατηλό ούτε συνάρτηση της επικρατούσας δομής εξουσίας –αλλά ότι επίσης η αλήθεια είναι πολύπλευρη. Οτι κανείς από εμάς δεν κατέχει το κλειδί γι’ αυτήν. Και ότι ο καλύτερος τρόπος να την προσεγγίσουμε είναι μέσα από την υπομονετική συγκέντρωση γεγονότων και την τίμια αντιπαράθεση ιδεών.
Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό κάνουμε – ή τουλάχιστον προσπαθούμε να το κάνουμε. Οσο κι αν διαμαρτύρεται ο Νίκος Παππάς, ας πούμε, δεν θα παρουσιάσουμε την αποπομπή του δραχμικού ζεύγους ως παραίτηση για λόγους ευθιξίας. Ούτε θα χαρακτηρίσουμε την υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη δικαίωση ενός τίμιου αγωνιστή της Αριστεράς. Α, και κάτι τελευταίο, αν αυτό θυμίζει κάτι στον υπουργό: «Είμαστε εδώ».
