Το εμβατήριο που του ‘μαθαν να λέει είναι μονότονο και ντρέπεται να κλαίει. Δεν συμφωνώ. Το κλάμα δεν είναι ντροπή, ορισμένως μάλιστα λειτουργεί και σαν φάρμακο, σαν συντηρητική ή παρηγορητική θεραπεία αλλά τι τα θες; Σάμπως κι η ζωή του καθενός μας δεν είναι ένα είδος θητείας, κάτι σαν στράτευση, σαν «παρουσιάστε» και «έσο έτοιμος» γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει; Από αυτής της απόψεως δεν με σοκάρει καθόλου η απόφαση του κυρίου Κουβέλη να πάει να ορκιστεί αλέ ρετούρ με μισθωμένο «αγοραίον», ούτως ώστε να μην εκτεθεί καθόλου στα καθιερωμένα συχαρίκια των δημοσιογράφων, του κλήρου και του λαού. Στη θέση του, με πρωθυπουργό τον Τσίπρα και Υπουργό τον Καμμένο, κάπως έτσι θα πήγαινα κι εγώ: σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Την ξέρετε, φαντάζομαι, την έκφραση. Περιγράφει τη μοίρα των αστόχαστων, των αδικοχαμένων, των απωλειών που δεν τις καταγράφεις ως ηρωικές αλλά μάλλον ως «παράπλευρες». Τι κρίμα.
Κι όμως, ο παράπλευρος άνθρωπος, δεν είναι εντελώς για πέταμα. Εχει κι αυτός την αξία του, κι αν δεν υπήρξε ποτέ του εργαλείο «του κουτιού», τις πιο πολλές φορές αποτελεί λύση ανάγκης, μερεμέτι, μπάλωμα, πείτε το όπως θέλετε, αρκεί να θέλει κι ο ίδιος. Εγώ νομίζω ότι κατά βάθος το θέλει. Διότι έστω και εμβαλωματικός σε λύσεις αποτρόπαιες, ο παράπλευρος άνθρωπος που λέγαμε και παραπάνω, διατηρεί στο ακέραιο την ψευδαίσθηση της αποστολής και τα σημάδια από τις ράγες του τρένου στις πατούσες του. Είναι πολύ επικίνδυνο και χρήζει ειδικού να επιμένεις να κάνεις κάθε μέρα τσαφ τσουφ ενώ δεν κυκλοφορεί ούτε δείγμα από συρμό καθ’ άπασα την επικράτεια. Ειλικρινά τώρα, δεν έχω καμία διάθεση να χασκογελάσω την ώρα που η όλη φάση είναι για κλάματα. Σκέφτομαι από τώρα το επόμενο σποτάκι των ΑΝΕΛ, εκεί που ο Καμμένος θα τον αδράχνει με τις χερουκλίτσες του και θα τον ξαναβάζει στις γραμμές και ξανακλαίω. Διότι ναι μεν χωριουδάκι η Θυμαριά, αλλά κόμβος! Εχω δει κι άλλους κόμβους κύριε σταθμάρχα μου αλλά σαν τον δικό σου τον κόμβο, δεν έχω ξαναδεί. (Λογοθετίδης, Μουστάκια…)
