Πριν από καιρό, ο υπουργός ο υπεύθυνος για τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια, στρατηγός Νίκος Τόσκας, έστειλε στον δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη ένα γράμμα. Κατά ασφαλείς πληροφορίες, που προέρχονται από το υπουργείο, ζητούσε από τον δήμαρχο να βάλει εμπόδια ή παρτέρια στους πολυσύχναστους δρόμους της πρωτεύουσας, και ιδίως στους πεζοδρόμους, για να εμπεδωθεί κλίμα ασφάλειας στην πόλη. Επειδή, προφανώς, η Αθήνα δεν είναι πολεμικό πεδίο και οι πεζοί δεν είναι ακόμα εκπαιδευμένοι να πηδάνε πάνω από χαρακώματα (αρκούν οι λακκούβες στα πεζοδρόμια, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα όπου να ‘ναι και οι ακαθαρσίες των σκύλων), ο υπουργός επετέθη στον δήμαρχο, τον οποίο κάλεσε «να κάνει τη δουλίτσα του».
Δεν ήξερα ότι δουλίτσα του δημάρχου είναι να συλλαμβάνει όσους διαλύουν βίαια την πόλη, καταστρέφουν περιουσίες, καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, παίζουν με βόμβες και χειροβομβίδες. Ούτε ήξερα ότι αν είχε βάλει ζαρντινιέρες μπροστά στην ΑΣΟΕΕ, χθες το μεσημέρι, «τα παιδιά» με τις κουκούλες δεν θα μπορούσαν να φτάσουν με βαριοπούλες στα ΕΛΤΑ της οδού Πατησίων και στα γύρω μαγαζιά –τα οποία διέλυσαν, από Κοδριγκτώνος μέχρι Χέυδεν. Ποια δουλίτσα του δημάρχου θα απέτρεπε τις επιθέσεις, την προχθεσινή νύχτα, στο σπίτι του γενικού γραμματέα Δικαιοσύνης, σε διμοιρία των ΜΑΤ, στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Καλλιδρομίου, πλάι στο αστυνομικό τμήμα, και σε άλλα μέρη της Αθήνας αλλά και της επαρχίας (π.χ. στην Πάτρα);
Ο στρατηγός Τόσκας, βέβαια, δεν τα περιμένει όλα από τον δήμαρχο. Εχει παράπονα και από την Αστυνομία. Θεωρεί ότι δεν έκανε σωστά τη δουλειά της η ΕΛ.ΑΣ., κατηγόρησε μάλιστα την ηγεσία της ότι δεν του βρήκε 200 άνδρες για να κάνουν πεζές περιπολίες. Απίστευτο. Ο υπουργός ο υπεύθυνος για την ασφάλεια αντιδικεί με τους υφισταμένους του επειδή τα βύσματα στα γραφεία είναι υπερπολλαπλάσια των κορόιδων που κυνηγάνε στους δρόμους ανεμόμυλους. Δικά μου είναι τα βύσματα; Ή δικές μου είναι οι εντολές διάλυσης της ομάδας Δέλτα και ακινησίας της ομάδας Δίας;
Οσοι απέμειναν στους δρόμους, παλεύουν να μην τους συμβεί κανένα κακό –άλλωστε συχνά οι εντολές που έχουν είναι να αποδέχονται τον εξευτελισμό. Οταν λοιπόν κυβερνητικά στελέχη, όπως ο υπουργός Δικαιοσύνης, κάνουν λόγο από το βήμα της Βουλής για «συλλογικότητες» προκειμένου να ονομάσουν διάφορους ταραξίες, όταν οι Ρουβίκωνες καμιά φορά απλώς προσάγονται (και μόνο όταν στόχος τους είναι κυβερνητικό ή συριζαϊκό στέλεχος), όταν η βία θεωρείται κανονικότητα από την πολιτική ηγεσία, πάει πολύ ο κατεξοχήν υπεύθυνος για την έξαρσή της να ζητάει και τα ρέστα από τους άλλους.
Ο,τι κι αν κάνει ο Νίκος Τόσκας, δεν θα μπορέσει να κρύψει ότι ανέχεται και, πιθανόν, συντηρεί ένα παρακράτος, που θα μπορούσε να είναι ο ιμάντας επιστροφής του σημερινού κρατικοδίαιτου ΣΥΡΙΖΑ στα μετερίζια του πεζοδρομίου: εκεί όπου η πολιτική βία αρνείται στις κοινωνίες να εμπεδώσουν ότι ζουν σε κράτος δικαίου. Δεν είναι αυτή η δουλίτσα του. Κι αν δεν μπορεί να την κάνει, να φύγει. Ή ας τον φύγουν.
Εκτός εάν, τελικά, αυτό είναι η δουλίτσα του.
