Οταν ο Διάβολος συμμαχεί με το λιβάνι, το πρόβλημα το έχει το θυμίαμα και όχι ο Αντίχριστος. Τα παιχνίδια της εξουσίας τελειώνουν πάντοτε με γδύσιμο. Ο λαοβοσκός μένει ακάλυπτος μπροστά στους αφελείς, που επιτέλους αντιλαμβάνονται πόσο μικρός και λίγος ήταν τελικά αυτός τον οποίο εμπιστεύτηκαν να τεθεί επικεφαλής των ονείρων τους. Ονειδος για τον πολιτικό αποτελεί η ντροπή που νιώθουν οι πολίτες γιατί κάποτε τον στήριξαν με την ψήφο τους. Ενας φοβισμένος φίλαρχος που κρύφτηκε πίσω από το παραβάν όταν του απηύθυνε πρόσκληση η Ιστορία. Και τώρα, περιορίζεται σε εμφανίσεις σε πάρτι μασκέ. Ντυμένος Αρχοντας των Μαξιλαριών, κάνει γενναίες εκπτώσεις στο παρελθόν, σβήνει και ξαναγράφει την προσωπική του διαδρομή.
Αυτή μπορεί να την υπαγορεύσει όπως επιθυμεί. Να διαψεύσει συνεργάτες, συνειδήσεις, πολίτες, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.
Αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει είναι την ίδια την Ιστορία. Να σβήσει τις εικόνες της ντροπής μπροστά από τις κλειστές τράπεζες, τους χαμένους μήνες της διαπραγμάτευσης, τα Οχι που έγιναν Ναι, τα βαρύτερα Μνημόνια, τις πετσοκομμένες συντάξεις, τους μισθούς των 100 ευρώ.
Την ευθύνη του πολιτικού παραστρατήματος τη φέρει ακέραια. Ομως ακόμα και κρυμμένος στο παραβάν, ένιωσε την ηδονή της φιλαρχίας που του πρόσφερε η μικρή αλλά τόσο σημαντική για εκείνες τις ιστορικής σημασίας στιγμές εξουσία.
Και τώρα μοιάζει με τους δημοτικούς άρχοντες που στριμώχνονται στις πρόχειρα φτιαγμένες εξέδρες για να απελευθερώσουν το σύμβολο του Αγίου Πνεύματος. Μόνο που το λευκό περιστέρι έσβησε στα χέρια του.
Το κεφάλαιο θα έχει τίτλο «Ο Μοιραίος Ανθρωπος». Στην πολιτική Ιστορία υπήρξαν Προφιούμο που παρά την απαξίωσή τους πρόσφεραν στην κοινωνία. Υπήρξαν όμως και φτηνά «παρφούμο» που απέπνεαν Ειδικά Δικαστήρια, την πτώση μιας κυβέρνησης και το υπαλληλίκι στον αιώνιο εχθρό.
