Προφανώς και δεν πρόκειται να συμβεί κάποιο αναπάντεχο ατύχημα στην ελληνική οικονομία από την αλλαγή ηγεσίας στο υπουργείο Ανάπτυξης και την αποχώρηση Παπαδημητρίου. Εξάλλου, όλα τα «ατυχήματα» που προηγήθηκαν, λίγο έως πολύ, τα περιμέναμε να συμβούν. Και συνέβησαν.
Μια λογική εξέλιξη των πραγμάτων προβλέπει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα κλείσει την τέταρτη αξιολόγηση, που είναι προϋπόθεση για την ολοκλήρωση του τρίτου Μνημονίου. Με ή χωρίς προληπτική γραμμή πίστωσης, στην οποία πάντως φαίνεται να επιμένουν ΕΚΤ και ESM φοβούμενοι τις αγορές, θα αναλάβει τις νέες δεσμεύσεις για την επόμενη μέρα, μαζί με υποσχέσεις για το χρέος κοιτάζοντας να δει πώς θα τις διαχειρισθεί πολιτικά. Το ερώτημα, τότε, θα είναι: Θα πάει σε πρόωρες εκλογές, έχοντας μπροστά της, στις αρχές του 2019, τον μεγάλο κόφτη των συντάξεων και ίσως και του αφορολογήτου αν επιμείνει στη θέση του το ΔΝΤ; Θα το ρισκάρει, περιμένοντας να μοιράσει στους συνταξιούχους το υπερπλεόνασμα του 2018, προσδοκώντας παράλληλα εκλογικά οφέλη από μια ενδεχόμενη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, τα οποία όμως ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν; Θα δείξει.
Υπάρχει και μια άλλη διαχείριση της οικονομικής κατάστασης της χώρας που φέρνει στη μνήμη ανώμαλες καταστάσεις του 2015. Εχοντας δημιουργήσει ένα αποθεματικό ασφαλείας με ρευστά διαθέσιμα που υπερβαίνουν τα 10 δισ. ευρώ και χωρίς ταμειακό πρόβλημα, για την εξυπηρέτηση των τρεχουσών και δανειακών υποχρεώσεων του Δημοσίου, η κυβέρνηση δεν βιάζεται να ολοκληρώσει το πρόγραμμα και να συμφωνήσει στις δεσμεύσεις της επόμενης ημέρας. Κάνει «αντάρτικο» με τους δανειστές έχοντας το μυαλό της στις κάλπες και επιχειρεί να πετάξει το μπαλάκι στην αντιπολίτευση. Δεν αποδέχεται τις νέες αυστηρές δεσμεύσεις και παζαρεύει τις μειώσεις στις συντάξεις που η ίδια έχει υπογράψει. Προβάλλει ως επιχείρημα για την ακύρωσή τους τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που σκοπεύει να εμφανίσει και στον φετινό προϋπολογισμό (από την υπερφορολόγηση, τις περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις και τη μη πληρωμή υποχρεώσεων του Δημοσίου). Και οδεύει προς τις εκλογές με απατηλά διλήμματα: ψηφίστε για να βγούμε από τα Μνημόνια, να μην κοπούν οι συντάξεις και άλλα τέτοια…
Ενα τέτοιο σενάριο αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει ατύχημα στις αγορές. Και, παρότι βραχύβιο, αρκεί για να σκαρφαλώσουν ακόμη υψηλότερα οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων και η οικονομία να χάσει πάλι πολύτιμο χρόνο, κάνοντας βήματα προς τα πίσω.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στο κρίσιμο δίμηνο Μαΐου – Ιουνίου θα φανεί η κατεύθυνση που θα πάρουν τα πράγματα. Θα φανεί αν η κυβέρνηση προτίθεται να κινηθεί με λογική μετωπικής σύγκρουσης και στο μέτωπο της οικονομίας. Ή θα αναγκασθεί να αποδεχθεί μια πραγματικότητα που διαψεύδει και το τελευταίο αφήγημά της στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά αυτή τη στιγμή είναι η λιγότερο κακή για την οικονομία.
Τελευταία Νέα