Η τελευταία συνάντηση του «όλου» της Αριστεράς έγινε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Εχουν περάσει περίπου επτά χρόνια από εκείνον τον Αύγουστο, όταν σύντροφοι και αντίπαλοι αποχαιρέτησαν τον Λεωνίδα Κύρκο. Μέχρι το τέλος, ο ηγέτης της ανανεωτικής Αριστεράς ήταν ον πολιτικό και, γι’ αυτό, άφησε σαφείς εντολές: ο άνθρωπος που θα εκφωνούσε τον μοναδικό επικήδειο ήταν ο Φώτης Κουβέλης. Το μήνυμα ήταν απλό, αν και για κάποιους δύσπεπτο –ο Λεωνίδας είχε φορέσει «δαχτυλίδι» στο χέρι του τότε προέδρου της ΔΗΜΑΡ.

Το 2013, τα πράγματα για το κόμμα, που είχε ξεκινήσει δυναμικά την πολιτική του παρουσία στο Κοινοβούλιο και συμμετείχε στην κυβέρνηση Σαμαρά, φάνταζαν λιγότερο από ειδυλλιακά. Οι συνεργάτες του παρακαλούσαν τον Κουβέλη να αναπτύξει το όραμά τους για την «Αριστερά της ευθύνης», δημιουργώντας ένα ρεύμα που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία της χώρας και οι εργαζόμενοι στην Αγίου Κωνσταντίνου έκλειναν τα παράθυρα στις διαδηλώσεις –για να μην ακούει τη συριζαίικη Νεολαία να φωνάζει ρυθμικά «τα δικαιώματά μας έκανες κουρέλι, άντε και γ…, σύντροφε Κουβέλη» και ταράζεται. Τι κι αν εν μέσω αποδοκιμασιών από το ίδιο πλήθος κάποτε αποχωρούσε περήφανα από το 6ο Συνέδριο του Συνασπισμού, παίρνοντας μαζί του το σύνολο σχεδόν της Ανανεωτικής Πτέρυγας; Τα πράγματα είχαν αλλάξει πάρα πολύ από τότε.

Η ιστορία της πρώτης ΔΗΜΑΡ έληξε άδοξα. Η φουρνιά που προσπάθησε να αλλάξει την κλασική εικόνα της ελληνικής Αριστεράς είδε τον Κουβέλη να επιλέγει να αποσύρει το κόμμα από την κυβέρνηση και, λίγο καιρό μετά, να αρνείται να ψηφίσει τον Σταύρο Δήμα για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στο παρασκήνιο, ο Κουβέλης είχε χάσει την ευκαιρία του, αρνούμενος ο ίδιος το ανώτατο πολιτικό αξίωμα. Τότε, οι συνεργάτες του προέδρου διέκριναν τα πρώτα ψήγματα επαναπροσέγγισης με τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλοι μέσα στο κόμμα τα ενθάρρυναν, άλλοι όχι, άλλοι δεν τους έδωσαν σημασία. Ενα ήταν βέβαιο: το αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου έδειξε πως η ελπίδα για έναν «τρίτο πόλο» με πρωταγωνιστή τη ΔΗΜΑΡ είχε σβήσει οριστικά. Ο Κουβέλης αποχώρησε από τη ΔΗΜΑΡ βλέποντας τη στροφή της προς μια συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ και αφότου η υποψήφια που στήριξε στο Συνέδριο (ετέρα κατέχουσα κρατική θέση επί ΣΥΡΙΖΑ) Μαρία Γιαννακάκη έχασε την ηγεσία από τον Θανάση Θεοχαρόπουλο. Αλλοι στενοί πολιτικοί του φίλοι, όπως ο Σπύρος Λυκούδης, βρέθηκαν στο Ποτάμι –και αποφεύγουν πλέον να μιλούν δημόσια για τα χρόνια της κοινής πορείας. Η Αγίου Κωνσταντίνου έμεινε άδεια από τα περισσότερα ιδρυτικά της στελέχη και η ανανεωτική Αριστερά σκόρπισε σε πολλές πλευρές του πολιτικού χάρτη.

Ο δρόμος προς την εξουσία. Κάπως έτσι άνοιξε ο δρόμος για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το κόμμα που κάποτε οι Ανανεωτικοί θεωρούσαν πολύ λαϊκίστικο, πολύ αντιευρωπαϊκό και πολύ επικίνδυνο για να συνεχίσουν να αποτελούν κομμάτι του. Αν όμως κάτι σοκάρισε τους παλιούς συντρόφους του Κουβέλη, δεν ήταν η ευκολία με την οποία είπε το «ναι» στη συμμετοχή στην κυβέρνηση –γι’ αυτό ήταν προετοιμασμένοι από καιρό. Η επιλογή του, όμως, να υπηρετήσει κάτω από τον Πάνο Καμμένο, τον πολιτικό που «εκπροσωπεί όλα όσα αντιμαχόμαστε», τους τάραξε όλους. Προσβεβλημένοι, κάνουν λόγο για «πολιτικό διασυρμό» και για «ντροπή» –ακόμα κι εκείνοι που τότε, στις επιλογές που του στοίχισαν κόμμα και πολιτική υστεροφημία, τον έσπρωχναν να συνεχίσει. Παλιοί του συνεργάτες εξηγούν πως «παρότι δεν παύει να είναι πολιτικός με διαδρομή, αποδείχθηκε λιγότερος απ’ ό,τι έδειχνε και απ’ ό,τι νομίζαμε πως ήταν». Νιώθουν οργισμένοι ή απογοητευμένοι; Ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα. Η ανανεωτική Αριστερά, η ροζ, η «ευγενική», ακόμα και στην τωρινή της κατάσταση, μέχρι προχθές περιβαλλόταν από μια αχλή διαφορετικότητας –η πολιτική ευθύτητα, λένε τα στελέχη που την υπηρετούν, ήταν πάντα καθήκον. Η νέα πολιτική εποχή όμως έχει βαλθεί να σπάσει ακόμα και τις δικές τους βεβαιότητες. Τα ζιγκ – ζαγκ του «κυρ Φώτη», που τον κάνουν περίγελo στα social media, πονούν και όσους κάποτε τον πίστεψαν και οι οποίοι πλέον συνειδητοποιούν πως «απλά δεν ήταν αρκετός», όπως έλεγαν χθες κάποιοι παλιοί σύντροφοι που παραμένουν στη ΔΗΜΑΡ.

Τελευταία Νέα