Για ακόμα μία φορά, την πολλοστή τα τελευταία χρόνια, η Ευρώπη περιμένει ανήσυχη τα αποτελέσματα μιας εκλογικής αναμέτρησης. Οι Ιταλοί καλούνται να επιλέξουν αύριο τους 630 νέους βουλευτές και τους 315 νέους γερουσιαστές τους. Βέβαιος νικητής δεν υφίσταται και το φάσμα της ακυβερνησίας καραδοκεί. Υπάρχουν πάντως μερικές βεβαιότητες. Καταρχήν, η ισχύς του λαϊκιστικού πειρασμού και σε αυτή τη χώρα. Κι έπειτα, το φόντο της έντασης στο οποίο διεξάγονται οι αυριανές εκλογές, ιδιαίτερα μετά τη βίαιη ρατσιστική επίθεση στη Ματσεράτα, στις 3 Φεβρουαρίου: η επίθεση και τα παρεπόμενά της κάνουν πολλούς αναλυτές να φοβούνται μία επιστροφή στα «μολυβένια χρόνια». Ακόμα και το καλύτερο εκλογικό σενάριο να γίνει πραγματικότητα, η Ιταλία θα παραμείνει μία χώρα δύο ταχυτήτων όπου ο βιομηχανικός Βορράς θέλει όλο και λιγότερο να σηκώνει το βάρος του φτωχότερου Νότου, όπου η επισφαλής εργασία έχει γίνει η κανονικότητα, όπου η ανεργία των νέων φτάνει το 32,2%· και πολλοί κάτοικοί της θα παραμείνουν θυμωμένοι για την έλλειψη αλληλεγγύης της ΕΕ απέναντι στους 630.000 μετανάστες που έχουν φτάσει στις ιταλικές ακτές από το 2014.
1 Ποιο είναι το καλύτερο σενάριο;
Για την Ευρώπη, το καλύτερο σενάριο θα ήταν αναμφισβήτητα ένας μεγάλος συνασπισμός ανάμεσα στη Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και το Δημοκρατικό Κόμμα του Ματέο Ρέντσι, ακόμα καλύτερα με μία προσωπικότητα όπως η Εμα Μπονίνο, η επικεφαλής του κόμματος +Europa ως πρωθυπουργό. Δεν είναι όμως και το πιο πιθανό. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν βέβαια πριν από δύο εβδομάδες ήθελαν το «αντισυστημικό» Κίνημα Πέντε Αστέρων να βγαίνει πρώτο κόμμα και την «κεντροδεξιά συμμαχία», ή μάλλον τη συμμαχία Δεξιάς-Ακροδεξιάς, ανάμεσα στη Φόρτσα Ιτάλια, τη Λέγκα του Βορρά, τα Αδέλφια της Ιταλίας και το Εμείς μαζί με την Ιταλία, να αποσπά τις περισσότερες έδρες χωρίς να εξασφαλίζει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ενα 33% των ψηφοφόρων όμως παρέμενε αναποφάσιστο. Και ο Σέρτζιο Ματαρέλα, ο πρόεδρος της χώρας, θα κάνει το παν για να αποφύγει μια νέα προσφυγή στις κάλπες. Ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι έχει πει πολλές φορές πως «αν δεν υπάρξει πλειοψηφία, η καλύτερη λύση θα ήταν να παραμείνει ο Πάολο Τζεντιλόνι στην κυβέρνηση, όσο καιρό χρειάζεται ώστε να φτιάξουμε έναν νέο εκλογικό νόμο». Στα 63 του, ο απερχόμενος πρωθυπουργός είναι ο δημοφιλέστερος πολιτικός της Ιταλίας.
2 Θα είναι σε κάθε περίπτωση ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ο μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών;
Εχει ήδη πετύχει κάτι που δεν κατάφερε ποτέ κανένας άλλος, να κυριαρχεί στο πολιτικό πεδίο παρότι είναι 81 χρόνων και στην έβδομη προεκλογική του καμπάνια, παρότι του αφαιρέθηκε πριν από πέντε χρόνια το δικαίωμα του εκλέγεσθαι όταν καταδικάστηκε για φορολογική απάτη, παρότι το όνομά του συνδέθηκε ανεξίτηλα με μπούνγκα μπούνγκα πάρτι, ανήλικα κορίτσια, διαφθορά και την απόλυτη απαξίωση. Επιπλέον, αποδεικνύει καθημερινά πως δεν έχει χάσει την πολιτική του πανουργία. Γνωρίζοντας την ανησυχία που προκαλεί στην Ευρώπη το ενδεχόμενο να αναλάβει την εξουσία στην Ιταλία μία συμμαχία στην οποία θα έχει το πάνω χέρι η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, φρόντισε να προτείνει για επόμενο πρωθυπουργό τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, τον Αντόνιο Ταγιάνι, έναν άνθρωπο που δηλώνει πως αν τον καλούσαν στο Παλάτσο Κίτζι, «θα έκανε τα πάντα ώστε να εργασθεί προς το συμφέρον της Ευρώπης». Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι έχουν συμφωνήσει πως, αν κερδίσουν την πλειοψηφία, όποιο από τα κόμματά τους βγει πρώτο θα επιλέξει και τον επόμενο πρωθυπουργό. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδιναν ξεκάθαρο προβάδισμα στη Φόρτσα Ιτάλια. Εξίσου ξεκάθαρο όμως είναι πως η Λέγκα ανεβαίνει διαρκώς –και για την ιστορία, να αναφέρουμε πως κυκλοφορεί και ένα καταστροφικό αν και όχι ιδιαίτερα πιθανό σενάριο μετεκλογικής σύμπραξης με το Πεντάστερο Κίνημα.
3Για τον Λουίτζι ντι Μάιο, τι προβλέπεται δηλαδή; Και ο Ματέο Ρέντσι;
Το πιθανότερο είναι πως ο 31χρονος ηγέτης του Κινήματος Πέντε Αστέρων θα βρεθεί στην αντιπολίτευση, αλλά επικεφαλής της πρώτης πολιτικής δύναμης της χώρας. Και όπως επισημαίνει η «Figaro», ο Λουίτζι ντι Μάιο έχει και τη στόφα και την κοινοβουλευτική εμπειρία να εκλεγεί στις 23 Μαρτίου, όταν θα συγκληθεί το νέο Κοινοβούλιο, πρόεδρος της Βουλής: είναι από το 2013 ένας από τους επτά αντιπροέδρους της. Οσο για τον επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος και πάλαι ποτέ μεγάλη ελπίδα της Ιταλίας, αυτός οδεύει προς τη δεύτερη μεγάλη ήττα του μετά το συνταγματικό δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου του 2016. Το PD βρίσκεται πολύ μακριά από το 40,8% που είχε συγκεντρώσει στις ευρωεκλογές του 2014 και ο ηγέτης του έχει λόγους να φοβάται για την επόμενη μέρα πολλά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Για αυτό και φρόντισε να τοποθετήσει τους πιο πιστούς υπαρχηγούς του σε σίγουρες περιφέρειες. Ο ίδιος κατεβαίνει υποψήφιος στην πόλη του, τη Φλωρεντία, διεκδικώντας μια έδρα στη Γερουσία –το Σώμα που ήθελε να καταργήσει στο δημοψήφισμα.
