Είναι μια από τις μεγάλες κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης: αυτή η δημοκρατία δεν εκδικήθηκε ποτέ τους εχθρούς της. Δεν το έκανε ακόμη και όταν οι εχθροί της επιχείρησαν να την υπονομεύσουν, ακόμη και όταν την τραυμάτισαν με τις σφαίρες τους ή την κακοποίησαν με τη βία τους. Αντίθετα, οι θεσμοί της αναγνώρισαν τα δικαιώματα των εχθρών της και τα προστάτευσαν με κόστος.

Η δημοκρατία όμως δεν μπορεί και να εκβιάζεται. Δυστυχώς είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει όταν υπό το κράτος των απειλών και της βίας ένας υπόδικος μεταφέρεται σε άλλο σωφρονιστικό κατάστημα για να ικανοποιηθούν οι φίλοι του. Μια δημοκρατία δείχνει μάλιστα ακόμη περισσότερο ευάλωτη όταν τα θεσμικά της όργανα, και σε αυτήν την περίπτωση η κυβέρνηση, εφευρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των ταραξιών.

Με την πράξη της αυτή, η κυβέρνηση τέθηκε ουσιαστικά σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρείας. Δείχνει να λειτουργεί κατ’ εντολή εκείνων που απειλούν τη δημοκρατική νομιμότητα και τάξη. Παράλληλα όμως θέτει σε ομηρεία και την ίδια τη δημοκρατία. Την παραδίδει βορά στις ορέξεις των εχθρών της που με ένα δήθεν αντιεξουσιαστικό πρόσχημα ροκανίζουν το δημοκρατικό κράτος με τη μηδενιστική, φασιστική τους βία.

Το κόστος αυτής της διπλής ομηρείας είναι τεράστιο. Υποκύπτοντας στον εκβιασμό, η κυβέρνηση παρέδωσε το κράτος στις άνομες πράξεις ενός αντιδημοκρατικού, βίαιου λόμπι που λειτουργεί πλέον ως παραεξουσία.

Τελευταία Νέα