Πάνε πέντε χρόνια ακριβώς: στις 28 Φεβρουαρίου 2013 ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει, «αυτή την εξέλιξη όχι μόνο δεν τη θεωρούμε απεχθή, αλλά τη θεωρούμε υγιή και ελπιδοφόρα», αναφερόμενος στη μεγάλη επιτυχία του νεότευκτου τότε Κινήματος των 5 Αστέρων να έρθει (όπως και προχθές) πρώτο κόμμα στις ιταλικές εκλογές. Διότι, εξηγούσε, το αποτέλεσμα συνιστούσε «συντριπτική αποδοκιμασία του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος» και αποδείκνυε πως οι λαοί «αναζητούν νέες πολιτικές δυνάμεις που θα εκφράσουν την αγανάκτηση με το παλιό και σάπιο πολιτικό σύστημα». Προχθές στους Δελφούς, ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορούσε ξανά το παλιό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που δρα σαν συμμορία –ανταποδίδοντας σαν ηχώ το κομπλιμέντο που του έκανε ο Αντώνης Σαμαράς.

«Διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα», «σάπιο πολιτικό σύστημα» –απέναντί τους «νέες πολιτικές δυνάμεις». Αδιάφορο αν είναι αριστερές, κεντρώες, δεξιές, αρειανές ή αστρικές. Αδιάφορο κιόλας αν δηλώνουν μετεμψύχωση παλιών –όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που νιώθει μετεμψύχωση του ΕΑΜ και αναζητεί μετεμψυχώσεις δωσιλόγων να τις τιμωρήσει, να πάρουν μετά από 70 χρόνια εκδίκηση τα τότε εκδικητικά όνειρα. Δεν ξέρουμε αν οι Πεντάστεροι θα κυβερνήσουν τελικά την Ιταλία, πάντως «νέες δυνάμεις» κυβερνούν την Ελλάδα και τη Γαλλία, συμμετέχουν σε πολλές κυβερνήσεις άλλων χωρών –ενώ στην Ισπανία προσπάθησαν ακόμη και να δημιουργήσουν νέο καταλανικό κράτος για να φθάσουν στην εξουσία.

Αν είναι έτσι, αν μετρά απλώς ότι το «νέο» νικά το «παλιό», αυτή η διαδικασία περιγράφεται και αλλιώς: «οι αλεπούδες νικούν τα λιοντάρια», θα διαπίστωνε ο οπαδός της θεωρίας των ελίτ, ο πεισμένος πως η Ιστορία δεν είναι «νεκροταφείο τρόπων παραγωγής και κυρίαρχων τάξεων», αλλά «νεκροταφείο ελίτ». Παλιές, κουρασμένες, φθαρμένες, εκφυλισμένες πολιτικές ελίτ που ένιωθαν και συμπεριφέρονταν σαν κυρίαρχα λιοντάρια, ηττώνται και αντικαθίστανται από νέες που τις νικούν επειδή έχουν την πονηριά της αλεπούς. Κάποτε αυτό γινόταν με πολέμους και πραξικοπήματα, σήμερα ευτυχώς με καθολική ψηφοφορία.

Είναι έτσι τα πράγματα; Είναι η πολιτική «ελιτίστικο παίγνιο αλεπούδων – λιονταριών» χωρίς περιεχόμενο, όπως το ποδόσφαιρο ή το σκάκι, όπου μετρά μόνο η νίκη –και βεβαίως οι τιμές, η δόξα, το χρήμα που κερδίζουν οι νικητές; Για την περίπτωση της Ελλάδας, η κυβέρνηση με όσα κάνει προσπαθεί να μας πείσει πως έτσι είναι: δεν δείχνει να έχει άλλο στόχο από την επόμενη νίκη, εξουδετερώνοντας τους αντιπάλους της με οποιοδήποτε μέσο και φορτώνοντας σε εμάς κόστη δισεκατομμυρίων. Αντίθετα, ο Μακρόν μας πείθει πως η πολιτική έχει περιεχόμενο που αναφέρεται στην κοινωνία, ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που ενδιαφέρονται να νικήσουν όχι «για τον εαυτό τους» αλλά για να εφαρμόσουν προγράμματα.

Αναζητούνται και στη χώρα μας τέτοιες.

Τελευταία Νέα