Δεν θα περίμενα να είναι κάτι διαφορετικό ύστερα από όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες σε ανάλογες τελετές. Βέβαια, θα μπορούσαν να είχαν κάψει επί σκηνής το ομοίωμα του Κέβιν Σπέισι, του Ντάστιν Χόφμαν, του Μάικλ Ντάγκλας και όλων όσοι έχουν κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση. Εντάξει, αυτή είναι άλλωστε, εκ φύσεως, η ουσία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αν δεν υπάρχει θέαμα, δεν υπάρχει και θέμα. Και το συγκεκριμένο θέαμα – θέμα είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει box office. Αρωμα κρεβατοκάμαρας, ξεκάθαρους και μονοδιάστατους ρόλους θύτη και θύματος, διάσημα ονόματα και μία μπαντιέρα πολιτικής ορθότητας που δίνει στην αντιμετώπιση του ούτως ή άλλως υφιστάμενου προβλήματος διαστάσεις νεομακαρθισμού. Φτάνει μια μη διασταυρωμένη και εξακριβωμένη καταγγελία για να καταστραφούν καριέρες και να διαγραφούν –ακόμη και ψηφιακά –σπουδαία ταλέντα.
Μία τελετή με μηνύματα λοιπόν η προχθεσινή. Κατά της παρενόχλησης και υπέρ της διαφορετικότητας για να σκιαχτεί κι ο Τραμπ. Με κορυφαίο την παρατήρηση του παρουσιαστή ότι δεν πρέπει πλέον ο Σούπερμαν να είναι λευκός. ΟΚ, γιατί όμως να είναι άντρας; Γιατί να είναι ψηλός, γιατί να είναι μελαχρινός και γιατί να μην είναι Ινδός; Γιατί να είναι αρτιμελής και γιατί, όταν μεταμορφώνεται, πετάει τα γυαλιά του; Δεν είναι αυτό προσβολή για τους μύωπες;
Οι εξαιρετικοί ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και λοιποί που παρελάσανε από την 90ή απονομή των βραβείων ίσως μερικές φορές ξεχνάνε ότι το πιο ηχηρό μήνυμα είναι η ίδια τους η δουλειά. Ιδίως όταν αναδεικνύει το θέμα και όχι το θέαμα. Για παράδειγμα, επειδή αναφέρθηκε προχθές, το «Θέλμα και Λουίζ» είναι, κατά τη γνώμη μου, μια αντιφεμινιστική ταινία αφού δείχνει ότι η γυναίκα που ξεφεύγει από τον σύζυγο – δυνάστη πάει ντουγρού στο φαράγγι. Προσωπικά, κρίνω ως πιο πολλαπλό μήνυμα των φετινών Οσκαρ την εμφάνιση της 86χρονης Ρίτας Μορένο με το ίδιο φόρεμα που φορούσε στην τελετή πριν από 56 χρόνια.
Τελευταία Νέα