Το ερώτημα που απασχολεί πλέον τους πάντες στις Βρυξέλλες, έστω και χωρίς να ομολογείται δημοσίως, είναι ένα: Τι τέλος πάντων θέλει ο Μπέπε Γκρίλο και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων που ίδρυσε;
Και αυτό διότι, ναι μεν ξεκίνησε ως ένα κόμμα που ήταν γενικώς κατά του συστήματος, κατά του ευρώ και υπέρ της αποχώρησης της Ιταλίας από την ΕΕ, πλην όμως στην πορεία εμφανίστηκε να μεταλλάσσεται. Μετρίασε τον ευρωσκεπτικισμό του, ξεκαθάρισε πως είναι αντισυστημικό κυρίως σε σχέση με τα εσωτερικά πολιτικά πράγματα στην Ιταλία και έπαψε να μιλά περί εξόδου από την Ενωμένη Ευρώπη. Κάποια στιγμή, δε, συζητούσε και την ένταξή του στην πολιτική ομάδα των Φιλελεύθερων της Ευρωβουλής.
Αν η μεταλλαγή αυτή είναι πραγματική, τότε στα μάτια των Βρυξελλών υπάρχουν ακόμη περιθώρια συνεννόησης για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης στην Ιταλία η οποία δεν θα συνιστά εμπόδιο στην επιχείρηση αναμόρφωσης της ΕΕ που ετοιμάζονται να προωθήσουν Μέρκελ και Μακρόν.
Υπάρχουν δε κατά τις Βρυξέλλες περιθώρια, καθώς σε ό,τι αφορά τα παραδοσιακά κόμματα της ιταλικής πολιτικής σκηνής τα πάντα ξεκινούν πλέον από μηδενική βάση. Στα δεξιά, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και το κόμμα του έχουν ήδη εισέλθει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ενώ στα αριστερά και στο Δημοκρατικό Κόμμα του απερχόμενου Ματέο Ρέντσι όλο και περισσότερο διακινείται η ιδέα πως αν έχει πλέον το κόμμα κάτι να προσφέρει στο 20% των Ιταλών που το ψήφισαν είναι να σταθεί εμπόδιο στην αναρρίχηση της Ακροδεξιάς στα κυβερνητικά αξιώματα. Ητοι, να συνεργαστεί με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων.
