Συνήθως στις εκθέσεις φωτογραφίας με θέμα το αστικό περιβάλλον διοχετεύεται η καλλιτεχνική ανησυχία δημιουργών που ηθελημένα αναζητούν εκεί την έμπνευσή τους. Η έκθεση «Αθήνα, η πόλη μου…», ωστόσο, δίνει μια άλλη οπτική της πρωτεύουσας, αφού χτίζεται με εικόνες που τράβηξαν άνθρωποι που βρέθηκαν αναγκαστικά στους δρόμους εκτοπισμένοι απ’ την πατρίδα τους. Φωτογράφοι είναι 28 πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, μεταξύ 16 και 41 ετών, από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, την Αλγερία, το Μαρόκο, την Αίγυπτο, την Ουκρανία, το Πακιστάν και την Γκάνα που έστησαν ξανά την διαλυμένη ζωή τους στη χώρα μας.
Οι 45 εικόνες που παρουσιάζονται μέχρι τις 16 Μαρτίου στην Metapolis Gallery είναι το αποτέλεσμα ενός τετράμηνου σεμιναρίου φωτογραφίας που υλοποιήθηκε στο Κοινωνικό Κέντρο της ΜΚΟ Κάριτας Ελλάς στην Αθήνα. Εισηγητής ήταν ο δάσκαλος φωτογραφίας – φωτοειδησεογράφος Γιάννης Γιαννακόπουλος. Η δράση εντάσσεται στο Πρόγραμμα «Μετάβασις – Συμμετοχή, ενίσχυση και κοινωνική ένταξη προσφύγων/μεταναστών στην Ελλάδα» που αφορά στην υποστήριξη και την ένταξη των προσφύγων και μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Χρηματοδοτείται από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και την Κάριτας Γερμανίας.
11.478 ΚΛΙΚ. Το θέμα που τέθηκε για φωτογράφιση στην ομάδα είναι η ίδια η πόλη που ζουν και βιώνουν και το πώς βλέπουν την αρχιτεκτονική της. Μετά από 11.478 κλικ, οι πρόσφυγες τελικά μυήθηκαν στα μυστικά της τέχνης και της τεχνικής της φωτογραφίας, προσφέροντας εικόνες της πόλης της Αθήνας μέσα από τον «φακό» της δικής τους κουλτούρας και των δικών τους εμπειριών.
Οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές που αποτυπώθηκαν από τους πρόσφυγες είχαν να κάνουν με λεπτομέρειες στο στήσιμο της πόλης που οι περισσότεροι από εμάς προσπερνάμε χωρίς να δίνουμε σημασία. Καρτοτηλέφωνα, παραδοσιακές πόρτες και παράθυρα της Πλάκας, περίτεχνα μπαλκόνια, τέχνη του δρόμου και χαρακτηριστικά τοπώνυμα μέσα στην Αθήνα όπως το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη κέντησαν την ματιά των επίδοξων φωτογράφων.
Βγαίνοντας στους δρόμους, χωρισμένοι σε ομάδες, με σύγχρονες φωτογραφικές μηχανές στα χέρια, οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες και μετανάστες αντιμετώπισαν το συγκεκριμένο πρότζεκτ ως μια ευκαιρία για να καταπιαστούν μ’ ένα νέο αντικείμενο και να αφήσουν πίσω τους έστω και για λίγο την δύσκολη καθημερινότητα.
Με προσοχή ακολούθησαν τις οδηγίες του δασκάλου τους και έβαλαν την φαντασία τους να λειτουργήσει έχοντας ως καμβά για τα έργα τους το κέντρο της Αθήνας. Το πρόγραμμα, ωστόσο, είχε επί της ουσίας κοινωνική λειτουργία. Ο απώτερος σκοπός του ήταν η συμβολή στην άρση του κοινωνικού αποκλεισμού με δεξιότητες κοινωνικής γνώσης που αναπτύχθηκαν σε ένα ανοικτό περιβάλλον δημιουργικής προσπάθειας και ένταξης με μέσο τη διαπολιτισμική εκπαίδευση.
