Αν μεγάλωσες κάπου μέσα στη δεκαετία του ’90, θα σου είναι ήδη γνώριμο αυτό το συναίσθημα γλυκιάς νοσταλγίας για εκείνη την εποχή. Η αμεσότητα της επικοινωνίας και η κουλτούρα του «εναλλακτικού» στο απόγειό της, αναμεμειγμένη με την απλότητα και την αθωότητα των παιδικών και εφηβικών σου χρόνων, έχουν κάνει τα 90s να φαντάζουν ιδανικά.

Τι συμβαίνει όμως όταν το παρόν συγκρουστεί με το παρελθόν; Πόσο εύκολα μπορεί να δοκιμαστεί μια ανδρική φιλία; Και τελικά ο θάνατος μπορεί να οδηγήσει στην ενηλικίωση;

Τα παραπάνω ερωτηματικά βρίσκουν τη δική τους απάντηση μέσα από το φρέσκο θεατρικό έργο Inemuri, που συστήνεται στο αθηναϊκό κοινό ως μια μεταμεσονύκτια bromantic κωμωδία.

Οι δημιουργοί της παράστασης, Γιώργος Σπάνιας και Νικόλας Φραγκιουδάκης, μιλάνε για όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που μπορούν να σώσουν στην κυνική ενήλικη ζωή, την παιδικότητα μας και μια φιλία στα χρόνια της κρίσης…

1. Πείτε μας πως προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία μιας bromantic κωμωδίας και ποια η ιστορία που κρύβεται πίσω από το έργο.

Γιώργος Σπάνιας: Πίσω από το Inemuri βρίσκεται η πραγματική ανάγκη για επικοινωνία του Γιώργου και του Νικόλα, του Νικόλα και του Γιώργου. Δύο φαινομενικά άγνωστοι άνθρωποι που μέσα από τη τριβή και την ειλικρινή επαφή ανακάλυψαν όλες εκείνες τις κοινές τους αναφορές. Περάσαμε αρκετές ώρες επικοινωνίας στο messenger (πολύ πριν το Inemuri πέσει στο τραπέζι). Ήταν εντυπωσιακό το πόσα κοινά είχαμε ενώ δεν είχαμε μεγαλώσει καν στην ίδια πόλη! Σχεδόν καθημερινά ανακαλύπταμε τις κοινέςμας μνήμες, τις κοινές μας εικόνες, τις κοινές μας ατάκες, τις κοινές μουσικές, τη κοινή αίσθηση της αγάπης. Εκείνης της αγάπης που συνδέει δύο άντρες φίλους. – Αυτό που αργότερα ένας κριτικός που είδε τη παράσταση στο φεστιβάλ offΟFF μας υπέδειξε ως “bromance” και τον ευχαριστούμε για αυτό! –

Νικόλας Φραγκιουδάκης: Η ιδέα προέκυψε, όταν ανακαλύψαμε πόσες κοινές αναφορές είχαμε την δεκαετία του 90 και την ανάγκη μας τότε να νοσταλγήσουμε μέσα από αυτά τα ανέμελα χρόνια της παιδικής, εφηβικής ηλικίας. Η ιστορία που κρύβεται πίσω από το ΙΝΕΜURI για μένα προσωπικά είναι η ανάγκη μου να κάνουμε κάτι να ξυπνήσουμε μνήμες και να πούμε πράγματα σε φίλους που ποτέ δεν είπαμε και δεν προλάβαμε για πολλούς λόγους.

2. Οι δυο σας ως ομάδα Past Perfect συνυπογράφετε την ιδέα, τη σύλληψη και την εκτέλεση της παράστασης. Πως προέκυψε η συνεργασία αυτή και ποιο ήταν το αγαπημένο κομμάτι του καθενός, στην δημιουργία του Inemuri.

Γ.Σ: Για την ιστορία να αναφέρω ότι με τον Νικόλα γνωριστήκαμε στα μαθήματα της Ελένης Σκότη στο Επι Κολωνώ. Τη πρώτη χρονιά οριακά ανταλλάσσαμε «καλησπέρα». Τη δεύτερη χρονιά προέκυψε μια προσπάθεια για επαφή και γεφύρωμα. Ο Νικόλας ήταν εκεί σε έναν δύσκολο για εμένα χειμώνα. Ε, αυτή η επαφή σε συνδυασμό με τον κοινό κώδικα πάνω στη τεχνική του ηθοποιού που κληρονομήσαμε από τα μαθήματα της κυρίας Σκότη ουσιαστικά δημιούργησε την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για μια παράσταση… Kαι εγένετο Inemuri. Με βεβαιότητα αγάπησα το χιούμορ του Νικόλα και την δυνατότητα μας να είμαστε από τη μια αυθόρμητοι πάνω στη σκηνή αλλά ταυτόχρονα και κάτω από αυτή βλέποντας τη μεγάλη εικόνα. Να αναφέρω ότι τη παράσταση για πρώτη φορά την είδε κάποιος τρίτος στη γενική πρόβα πριν το oFFoff Festival το καλοκαίρι. Σε ότι αφορά το δικό μου αγαπημένο κομμάτι της προετοιμασίας, νομίζω πως ησύνθεση μέσα από αφαιρέσεις ήταν το πιο διασκεδαστικό μέρος της πρόβας.

Ν.Φ: Με το Γιώργο γνωριστήκαμε σε σεμινάριο υποκριτικής στο θέατρο Επι Κολωνώ, και μάλιστα στην αρχή δε μιλάγαμε καθόλου, υπήρχε μία αμοιβαία αδιαφορία θα έλεγε κανείς. Όταν χαλαρώσαμε και είδαμε ότι μοιάζουμε σε πολλά πράγματα, αρχίσαμε και να κάνουμε παρέα. Η γέννηση του Inemuri, μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Το αγαπημένο μου κομμάτι στη συνεργασία , ήταν η περίοδος που δουλεύαμε συνεχόμενους αυτοσχεδιασμούς για να φτάσουμε τώρα να έχουμε αυτή την επικοινωνία και τη χημεία πάνω στη σκηνή. Οι πρόβες που κάναμε στα πιο κουλά μέρη και οι ατελείωτες συζητήσεις.

3. Σημαντικό μέρος στην σκηνοθεσία της παράστασης έχει ο αυτοσχεδιασμός, η αμεσότητα και η επανάληψη. Πόσο εξοικειωμένο είναι το ελληνικό θεατρικό κοινό σε αυτά τα στοιχεία;

Γ.Σ: Είναι μια πολύ σωστή παρατήρηση για τα τρία αυτά στοιχεία που αποτελούν αισθητικές επιλογές του Inemuri. Δε μπορώ να γνωρίζω πόσο εξοικειωμένο είναι το ελληνικό θεατρικό κοινό μπορώ όμως με βεβαιότητα να παρατηρήσω ότι τα τρία αυτά εργαλεία οδηγούν τον θεατή τη παράστασης ακόμα πιο μέσα στην ιστορία των δύο φίλων και αναγνωρίζονται ως κομμάτι του ξεχωριστού χαρακτήρα αυτής της παράστασης.

Ν.Φ: Το μόνο που ξέρω, είναι ότι το κοινό δε χρειάζεται να είναι εξοικειωμένο σε τίποτα. Άπαξ και δει κάτι αληθινό επί σκηνής και κάτι που τον αφορά, οποιαδήποτε φόρμα, συνθήκη που δεν έχει ξαναδεί, όχι μόνο δεν είναι εμπόδιο αλλά παρασύρεται σε ένα ταξίδι νοσταλγίας, γέλιου και συγκίνησης. Στη δική μας παράσταση τουλάχιστον αυτό ισχύει. Ο αυτοσχεδιασμός άλλωστε είναι η απαρχή του θεάτρου.

4. Η έννοια της ανδρικής φιλίας, είναι ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο κινούνται σε παρόν και παρελθόν οι χαρακτήρες τηςπαράστασης. Ποιες οι δυσκολίες που υπάρχουν στην διατήρηση μιας τέτοιας σχέσης από τα παιδικά μας χρονιά μέχρι την ενήλικη ζωή μας;

Γ.Σ: Η βασική δυσκολία των ανδρών είναι μια και μοναδική… Οι γυναίκες!

Ν.Φ: Στην παράσταση δίνουμε διάφορες εκδοχές για ποιο λόγο μπορεί να χαθούν δύο φίλοι, μέσω της επανάληψης. Οι σχέσεις ζωής δεν χάνονται. Μπορεί να κρύβονται για λίγο αλλά επανέρχονται κάποια στιγμή ακόμα πιο δυνατές. Όλοι έχουμε παραδείγματα στη ζωή μας , που έχουμε χάσει κάποιο φίλο λόγω διαφορετικού επαγγελματικού προσανατολισμού ή λόγω του ότι κάποιος από τους δύο παντρεύτηκε και ο άλλος ακολούθησε διαφορετική μοναχική πορεία. Εκεί δυστυχώς έγκειται στον καθένα να πάρει μια απόφαση και να δεχτεί το φίλο του με τα διαφορετικά τρωτά του. Παιδιά βαθιές ανάσες και κρατήστε τους ανθρώπους που αγαπάτε και νιώθετε ασφάλεια, κοντά σας.

5. Παρακολουθούμε τους χαρακτήρες να έρχονται σε σύγκρουση ως ενήλικες, ενώ ως παιδιά ακόμα κι όταν διαφωνούσαν, εντέλει πάντα τα βρίσκανε. Τι πιστεύετε πως αλλάζει στην επικοινωνία μας καθώς μεγαλώνουμε;

Γ.Σ: Όταν είσαι παιδί, δεν έχεις πάρει καμία σοβαρή και ουσιαστική απόφαση για το μέλλον. Δεν έχεις κλειδώσει σε καμία περιγραφή για το ποιος είσαι, ποιος είναι ο απέναντί σου, τι είναι η ζωή. Όλα είναι καινούργια. Περιμένεις κάθε επόμενη στιγμή με αγωνία, αντιδράς με αυθορμητισμό. Όσο μεγαλώνεις – και πληγώνεσαι από τη κοινωνική συναναστροφή – χτίζεις άμυνες για να επιβιώσεις. Όσο μεγαλώνεις μεγαλώνει ταυτόχρονα μαζί σου και η περσόνα που πιστεύεις ότι είναι εκεί για να σε υπερασπίζεται στη δυσκολία της καθημερινότητας. Τη περσόνα αυτή συνηθίζουμε να λέμε «εγωισμό». Ε, αυτό αλλάζει και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε. Ένας φίλος το λέει απλά: «Πάμε να μιλήσουμε δύο άνθρωποι και πρέπει να μιλάμε σαν να ήμαστε τέσσερις».

Ν.Φ: Πραγματικά, δεν ξέρω… Αν μάθουμε να σκεφτόμαστε σαν παιδιά στην ενήλικη ζωή , ίσως η ζωή μας να ήταν ευκολότερη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις τουλάχιστον. Γιατί αν σκέφτεσαι παντού σαν παιδί ίσως και να τα βρεις σκούρα σε κάποιους τομείς. Σαν παιδί η ψυχούλα σου, είναι φωτεινή , καθαρή, η συμπεριφορά σου ανεπιτήδευτη ..όλα αυτά τα χαρακτηριστικά βοηθάνε στην επικοινωνία της αληθείας.

6. Στην παράσταση υπάρχει μια γλυκόπικρη νοσταλγία για τη δεκαετία του ’90. Τι είναι αυτό που νοσταλγείτε περισσότερο και τι λιγότερο από εκείνη την εποχή;

Γ.Σ: Νοσταλγώ τον φραπέ, το «Ποπ και Ροκ», το «Δίφωνο», το τηλέφωνο χωρίς κωδικό πόλης (στην Καρδίτσα που μεγάλωσα για να καλέσω τον κολλητό μου έπαιρνα απλά το 21604), νοσταλγώ την αναμονή στο δισκοπωλείο μέχρι να φέρουνε το νέο δίσκο από «Τρύπες», το στυλό που γύριζε τη κασέτα λίγο πιο πίσω, τις αφιερώσεις στο ραδιόφωνο, τους «Απαράδεκτους» … Δε μου λείπει καθόλου η τηλεόραση, τα τηλεπαιχνίδια, οι τηλεκάρτες, τα πρώτα κινητά τηλέφωνα και όλο εκείνο το τεχνολογικό «μπαμ».

Ν.Φ: Προσωπικά νοσταλγώ τα πάντα από αυτή την εποχή. Όχι όμως γιατί δε ζω το τώρα. Γενικά αγαπώ τη νοσταλγία. Μπορώ να λιώσω από τη νοσταλγία. Είμαι νοσταλγός, τι να κάνουμε. Έχω άπειρο φωτογραφικό υλικό από τη δεκαετία του 90.Σίγουρα δε νοσταλγώ τα ρούχα εκείνης της δεκαετίας. Και επειδή είχα φοβερά παιδικά χρόνια, πήρα πολλή αγάπη από τους γονείς μου και από τους φίλους μου , αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο να σταματήσω να νοσταλγώ. Νοσταλγώ ίσως εκείνα τα πάρτι που χορεύαμε μπλουζ με τα κορίτσια…

Πληροφορίες Παραστάσεων:

Κάθε Παρασκευή & Σάββατο από 2 έως 24 Μαρτίου στις 23:30

Διάρκεια: 70 λεπτά

Tempus Verum-Εν Αθήναις : Iάκχου 19- Γκάζι

Για κρατήσεις: 210-3425170, 6955469543

Εισιτήρια: 10 €

Προπώληση: www.viva.gr/tickets/theater/tempus-verum-en-athinais/inemuri/