Οσο κι αν σε πνίγει η επικαιρότητα, το να τη σχολιάζεις είναι ακόμα πιο πνιγηρό, αφού συνήθως, αν όχι πάντα, το αποτέλεσμα του σχολιασμού από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, είναι μηδέν εις το πηλίκο. Είναι ίσως από τα πιο βασανιστικά πράγματα μέσα στη ζωή να κουβεντιάζεις για τα μεγάλα προβλήματα που καίνε τους ανθρώπους και την επόμενη ώρα να διαπιστώνεις πως όσα έλεγες, ή άκουγες να λένε οι άλλοι, ήταν απλώς λέξεις και φράσεις που όσο και αξιομνημόνευτες και αν τις αισθανόσουν, είχαν ήδη καπακωθεί από λέξεις και φράσεις για άλλα εξίσου καυτά θέματα. Ο μεγαλύτερος σύμμαχος των πολιτικών ώστε, αν και αυτοδιαψεύδονται διαρκώς, η καταγγελία της ασυνέπειάς τους να μην μπορεί να συγκροτηθεί σε κάτι που θα μπορούσε να τους καθαιρέσει, είναι γιατί η επικαιρότητα τρέχει με χιλιάδες πρόσωπα καθημερινά, με αποτέλεσμα οι αναπόφευκτες τρύπες που δημιουργούνται να λειτουργούν για τους ίδιους τους πολιτικούς σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Αν μπορεί να κοροϊδεύει κανείς στην πολιτική, ενώ δεν μπορεί να κοροϊδεύει στην τέχνη, είναι γιατί στη δεύτερη, όσο πολυπρισματική κι αν είναι, η επικαιρότητα παραμένει μια παράμετρος ελέγξιμη επειδή αντιπαραβάλλεται συνεχώς με το παρελθόν. Ενώ στην πολιτική η επικαιρότητα λογαριάζεται μόνο ως παρόν, ως στιγμή, ένα ενστικτώδες, άβουλο ή διαχειρίσιμο ασυνείδητο που μπορεί να το μετέρχεσαι εξίσου ενστικτωδώς και ασυνείδητα. Ομως δεν μπορεί η επικαιρότητα να είναι ένα ξέφραγο αμπέλι όπως το εκμεταλλεύεται η πολιτική, αφού έχει φροντίσει προηγουμένως να αποκτήσει τον σχετικό χαρακτήρα, ώστε να ακούμε τον Πρωθυπουργό να λέει την προπερασμένη Τρίτη στην Τρίπολη (με αφορμή τις παραιτήσεις της Ράνιας Αντωνοπούλου και του Δημήτρη Παπαδημητρίου για τη γνωστή υπόθεση του «ενοικίου») ότι «άλλοι έχουν την ευθιξία και παραιτούνται για 23 χιλιάρικα και άλλοι κάνουν τον Κινέζο για 23 δισεκατομμύρια, γιατί τόσο περίπου κόστισε στον ελληνικό λαό το σκάνδαλο του φαρμάκου», χωρίς να ξεσηκώνονται ακόμα και οι πέτρες προκειμένου να του θυμίσουν πως όση ανεντιμότητα, απανθρωπιά, βαρβαρότητα και χυδαιότητα αποπνέει ένα σκάνδαλο των 23 δισεκατομμυρίων άλλο τόσο δεν σημαίνει ευθιξία το να παραιτείσαι για 23 χιλιάρικα.

Με ένα δεύτερο, εξίσου μεγάλο λάθος, την εκφορά των 23 χιλιάρικων περίπου απαξιωτικά προκειμένου να φανεί το μέγεθος της ευθιξίας των παραιτημένων, όταν υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που το ποσό των 23 χιλιάρικων αντιπροσωπεύει τους μισθούς και τις συντάξεις 46 μηνών, δηλαδή τεσσάρων χρόνων. Ως αποκλειστικό μάλιστα εισόδημα για όλες τους τις ανάγκες και όχι ως επίδομα ενοικίου που μάλιστα δεν το χρειάζονται. Οσο δεν θεσπίζεται ένα κριτήριο που η καταστρατήγησή του θα ήταν αποκεφαλιστικά μοιραία για όποιον την επιχειρούσε, η πολιτική ζωή θα είναι υποχείρια σκανδάλων που θα τους επιτρέπεται νομίμως αλλά ανηθίκως στον υπέρτατο βαθμό να μπαίνουν στη ζυγαριά προκειμένου να μετρηθεί ποιο είναι το πιο σοβαρό, το πιο βαρύ, το πιο διαπλεκόμενο και το πιο βρώμικο.

Κάνοντας όλοι πως αγνοούν τη μοναδική παράμετρο που υφίσταται κυριαρχική και δεσπόζουσα: ότι όσοι επιχειρούν το «ήπιας» μορφής σκάνδαλο, αν τους ευνοούσαν οι περιστάσεις εξίσου θα μπορούσε να ενέχονται στο αντίστοιχο αν και τεράστιας έκτασης και διαφθοράς.

Τελευταία Νέα