Ατιμο παιχνίδι το ποδόσφαιρο. Εκθέτει οιωνοσκόπους, ποδοσφαιριστές, προπονητές, αναλυτές, χρήματα και επιχειρήματα.
Παρασύρει τις επίπεδες ποδοσφαιρικές σκέψεις σε ναΐφ συμπεράσματα με την μπακαλίστικη νοοτροπία του Ζήκου. Πόσα έδωσε η Παρί σε παίκτες + πόσους τίτλους κατέκτησε – τι έκανε στο Τσάμπιονς Λιγκ = αποτυχία.
Στα θερμοκήπια της ανούσιας κριτικής καλλιεργείται ο μύθος πως τα χρήματα δεν αγοράζουν δόξα. Το κακοφόρμισμα του επιχειρήματος αποκαλύπτεται από τη σύγκριση της Παρί με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η Βασίλισσα εμφανίζεται ως φτωχός συγγενής απέναντι στους Παριζιάνους!
Με δύο παίκτες στο ρόστερ της που αποκτήθηκαν με ποσά-ρεκόρ (Ρονάλντο, Μπέιλ), τον καλύτερο μετρονόμο του ποδοσφαίρου (Κρος), τον καλύτερο ακραίο αμυντικό (Μαρσέλο) και τον καλύτερο κεντρικό αμυντικό (Ράμος).
Στην περίοδο των Γκαλάκτικος η Ρεάλ δεν μπορούσε να περάσει τη φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ σε έξι συνεχόμενες σεζόν –από το 2004-2005 μέχρι το 2009-2010. Τα κατάφερε όταν αφίχθη στο Σαντιάγο Μπερναμπέου ο Ζοζέ Μουρίνιο, ο οποίος ουσιαστικά μετάγγισε στη Ρεάλ τη νοοτροπία του νικητή, κι ας μην την οδήγησε ο ίδιος στην κατάκτηση του σημαντικότερου ευρωπαϊκού τροπαίου.
Ο Πορτογάλος έκανε αυτό που δεν είχαν τολμήσει οι προκάτοχοί του όπως και όλοι οι προπονητές της Παρί στην περίοδο των πετροδολαρίων: να δείξει ποιος είναι το αφεντικό στα αποδυτήρια.
