Αναζήτηση
Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί η Ελλάδα πρέπει να προσφύγει στον ΟΗΕ επειδή δύο στρατιωτικοί αποπροσανατολίστηκαν, πέρασαν κατά λάθος τα σύνορα με την Τουρκία, συνελήφθησαν και θα δικαστούν. Ούτε γιατί το πρόβλημα αυτό πρέπει να απασχολήσει το ΝΑΤΟ ή την Ευρωπαϊκή Ενωση. Προφανώς οι δύο συμπολίτες μας περνούν δύσκολη δοκιμασία, έχουν ανάγκη νομικής βοήθειας και ηθικής συμπαράστασης –που νομίζω τους προσφέρεται απλόχερα από φίλους και συγγενείς, τους ανωτέρους τους και το κράτος. Κανείς μας δεν θα ήθελε να είναι στη θέση τους και μακάρι να τελειώσει γρήγορα η περιπέτειά τους –αλλά γράφονται και λέγονται πολλές υπερβολές τις τελευταίες ημέρες.
Αν υπήρχαν σχέσεις καλής γειτονίας με την Τουρκία, οι δύο απρόσεκτοι στρατιωτικοί θα είχαν γυρίσει ήδη στις μονάδες τους –και θα είχαν τιμωρηθεί για το λάθος τους: είναι δυνατόν ένας αξιωματικός και ένας υπαξιωματικός να χάνουν τον δρόμο τους, μέρα μεσημέρι, επειδή το μονοπάτι όπου έκαναν περιπολία (και το είχαν περπατήσει δεκάδες φορές) είχε 25 πόντους χιόνι, δηλαδή ώς τον αστράγαλο; Θεωρούνται εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες αυτές για τον Ελληνικό Στρατό; Τέτοια εκπαίδευση έχει; Αν ξεσπούσε ελληνοβουλγαρικός πόλεμος την περασμένη εβδομάδα, θα διατρέχαμε τον κίνδυνο τα στρατεύματα να κατευθύνονταν προς την Τουρκία αντί για τη Βουλγαρία; Ή αντιστρόφως; Ή ακόμη και προς τη Θεσσαλονίκη; Αντί να μας απασχολούν αυτά τα ζητήματα, οι δύο αμελείς στρατιωτικοί έχουν αναγορευθεί σε ήρωες που πρέπει να παρασημοφορηθούν επειδή «έπεσαν στα χέρια των Τούρκων».
Βεβαίως, την ανησυχία για την τύχη των δύο στρατιωτικών εντείνει το γεγονός πως η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι πια κανονική χώρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα πάσχουν –αυτή όμως είναι η ανθρωπιστική πλευρά του θέματος. Η πολιτική και εθνική είναι αυτή που έχει σχέση με την ποιότητα των Ενόπλων Δυνάμεων. Αν αυτή κρίνεται ικανοποιητική από τους κ.κ. Καμμένο και Κουβέλη, οι πολίτες θα πρέπει να ανησυχούμε πολύ.
Αλλά δεν ανησυχούμε γιατί το μόνο που ενδιαφέρει είναι να αναδειχθεί η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν ως το «απόλυτο κακό» απέναντι στο «απόλυτο καλό» που εκπροσωπεί η Ελλάδα. Η οποία έχει δίκιο σε όλα: για την υφαλοκρηπίδα, για την ΑΟΖ, τον εναέριο χώρο, τα χωρικά ύδατα. Ολα δικά της είναι, δεν έχει να διαπραγματευτεί τίποτα και είναι έτοιμη να κάνει πόλεμο για τα είκοσι πέντε και δεκατέσσερα στρέμματα των δύο Ιμίων. Στη χειρότερη περίπτωση, ο Ελληνικός Στρατός θα αποπροσανατολιστεί και θα καταλάβει τη Φιλιππούπολη αντί για την Αδριανούπολη –πάλι κερδισμένοι θα είμαστε. Αλλά αν κινηθεί κατά λάθος προς τη Θεσσαλονίκη;
