Ο λαϊκισμός στην Ιταλία σάρωσε.Ωστόσο δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόσφατο φαινόμενο, γιατί υπάρχει η περίπτωση της πρώτης εκλογής του Σ. Μπερλουσκόνι. Μία, πάντως, στοιχειώδης επισκόπηση του πρόσφατου ιταλικού εκλογικού αποτελέσματος επιβεβαιώνει τις απαισιόδοξες εκτιμήσεις για τη χώρα αυτή.
Δυστυχώς το πάθημα της Ελλάδας, αλλά και της Αγγλίας με το Brexit δεν φάνηκαν να παραδειγματίζουν τους ιταλούςπολίτες. Ως φαίνεται, αν ένας ευρωπαϊκός λαός δεν υποστεί ο ίδιος τις αρνητικές συνέπειες του λαϊκισμού, δεν αξιολογεί και δεν λαμβάνει υπόψιν την δυσμενή εμπειρία των διπλανών του.
Οι Ελληνες υπομένουμε τη μία μετά την άλλη τις αρνητικές συνέπειες της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ευρωπαίοι αξιωματούχοι κάνουν λόγο για τίμημα 100 ή 200 δισ. ευρώ, ενώ η κυβέρνηση Μέι αναζητά τη λιγότερο αρνητική λύση για το Ηνωμένο Βασίλειο στο υπό έκδοση διαζύγιο με την ΕΕ.Αρκεί κανείς να δει τους συνολικούς όρους του διαζυγίου για να αντιληφθεί τι σημαίνει το Brexit για τους ίδιους τους Βρετανούς.Η εμπειρία και των δύο λαών από τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό επιβεβαιώνει το συμπέρασμα πως οι λαϊκιστές τελικώς όταν κυβερνούν στρέφονται εναντίον εκείνων που υποτίθεται πως υπερασπίζονται με τις δημαγωγικές εξαγγελίες και υποσχέσεις τους.
Ο,τι όμως κι αν λέμε, τόσο σε επίπεδο υπεύθυνου πολιτικού διαλόγου στο εσωτερικό των χωρών μας όσο και σε επίπεδο οργάνων της ΕΕ, ο λαϊκισμός αντανακλάται αρνητικά σε όλους μας, είτε πρόκειται για τις χώρες που επικράτησε, όπως στην Ελλάδα, είτε πρόκειται για τις χώρες που αποσοβήθηκε η νίκη του, όπως π.χ. στην Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία ή την Ολλανδία.
Κι ως εκ περισσού η επισήμανση πως η δημαγωγία και ο λαϊκισμός είναι ένα και το αυτό είτε προέρχονται από τα δεξιά είτε από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Η απαξία του καθώς και οι αρνητικές του συνέπειες είναι ίδιες. Αλλωστε, τα λαϊκιστικάκόμματα δεν είναι δυνατόν να προσδιορίζονται πολιτικώς, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής γεωγραφίας.
Ειδικά εμείς στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά έχουμε υποστεί περισσότερο από κάθε άλλο τις αρνητικές συνέπειες του λαϊκισμού. Δίχως να μπορούμε ώς τώρα να αντιδράσουμε με επάρκεια και γι’ αυτό ευθύνονται οι πολιτικές μας αναγνώσεις, οι οποίες προέρχονται κυρίως από τον κεντροαριστερό συστημισμό μας. Οι πολίτες με την ψήφο τους κάτι σοβαρό μας λένε. Κι ο σνομπισμός απέναντι στη λαϊκή αντίδραση είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Ισως εμείς να νομίζουμε πως καλά τα λέμε, ωστόσο υπάρχουν κι οι λαοί! Και ας μην αναζητείται άσυλο στο ότι δήθεν δεν μας καταλαβαίνουν οι πολίτες. Ο Μπέπε Γκρίλο υπερίσχυσε του Ρέντσι και στους κατόχους πανεπιστημιακού πτυχίου!
Αυτός λοιπόν ακριβώς ο συστημισμός δεν μας επιτρέπει να δούμε καθαρά τα ουσιώδη και κρίσιμα ζητήματα της ανάπτυξης, της παράνομης μετανάστευσης, της βίας και της τρομοκρατίας. Και πώς αντιδρούν σε αυτά οι ανυπεράσπιστοι πολίτες. Αυτό είναι φανερό σε χώρες όπως η Ελλάδα, αλλά και σε χώρες όπως η Γερμανία, όπου η αντιπολίτευση στην πρόσφατη, αλλά και παρελθούσα ήδη ηγεσία Σουλτς έχει τη χρωματική της δήθεν αριστερής εναλλακτικής προσέγγισης, τύπου γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Ευκαιρίες υπάρχουν! Αλλά περνάνε αναξιοποίητες η μία μετά την άλλη! Κι είναι ανοικτό ζητούμενο αν το επικείμενο ιδρυτικό Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής θα αποδείξει ότι καταλαβαίνει την εποχή μας και τις υπαρξιακές για μας δυσκολίες της.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και πρώην υπουργός
Τελευταία Νέα