Εχω μια απορία. Πώς είναι δυνατόν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία να κλείσει «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» (όπως το χαρακτήρισε ο πατέρας νεοδιορισμένου στελέχους των ΕΛΠΕ…) χωρίς καν να το ερευνήσει;
Και πού ξανακούστηκε οι κατήγοροι να κουκουλώνουν ένα σκάνδαλο τη στιγμή που οι εμπλεκόμενοι φωνάζουν να ερευνηθεί πλήρως και μέχρι τέλους;
Στην απορία μου απάντηση δεν υπάρχει. Διότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει απορία.
Εριξαν μια ζαριά, δεν τους βγήκε και τώρα τα μαζεύουν άρον-άρον. Τόσο απλό. Και τόσο τιποτένιο.
Θα φορτωθεί το φιάσκο ο Μίμης και οι εμπλεκόμενοι εισαγγελείς; Οι κουκουλοφόροι μάρτυρες; Η υποστηρικτική ομάδα δημοσιογραφικού υποκόσμου –ένας ποινικός και τρεις κυρίες, η μία αρμοδιότητας (και) ψυχιάτρου; Κάποιος άλλος;
Ενδεχομένως. Αλλά δεν είναι ζήτημά μου.Το ζήτημά μου είναι τι πληγές θα αφήσει πίσω της μια παρανοϊκή κατασκευή.
Ενδεχομένως όχι τις πληγές που προσδοκούσε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά μικρή παρηγοριά.
Διότι κάποια στιγμή οι τυχοδιώκτες της πολιτικής, της Δικαιοσύνης και του Τύπου πρέπει να αντιληφθούν ότι η δημοκρατία και το κράτος δικαίου είναι ενιαία συστήματα αξιών και κανόνων.
Δεν τεμαχίζονται. Δεν επιμερίζονται. Ούτε συμψηφίζονται. Τραυματίζονται ή δεν τραυματίζονται συνολικά.
Θα πρέπει να το γνωρίζουν και οι απερχόμενοι αλλά και οι επερχόμενοι.
Η ανταπόδοση είναι ενδεχομένως εύλογη και θεμιτή, αλλά δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε την ιδεολογία ούτε τον συνεκτικό ιστό μιας διακυβέρνησης.
Το απέδειξε τόσο πειστικά η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που δεν χρειάζεται να επαναληφθεί το πείραμα. Τη σύγχρονη εποχή καμία δημοκρατία δεν μπορεί να κυβερνηθεί με χωροφύλακες και εισαγγελείς, δικόγραφα και διώξεις, εκβιασμούς και αλητείες.
Γιατί τα λέω αυτά; Για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή όλοι αισθανόμαστε ότι οι εκλογές πλησιάζουν. Σε όλα τα μέτωπα η κυβέρνηση προσκρούει σε διαδοχικά αδιέξοδα, μοιάζει περικυκλωμένη και καμία απόπειρα διαφυγής της δεν έχει επιτύχει.
Τα παραμύθια τελειώνουν και η κλεψύδρα αδειάζει.
Δεύτερον, επειδή όλοι υποψιαζόμαστε ότι έως τις εκλογές θα κάνουν τέρατα. Μικρά και μεγάλα. Χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς όρια. Μπροστά τους η Novartis θα θυμίζει παιδικό παραμύθι. Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος.
Το πιθανότερο βεβαίως είναι ότι δεν θα αποφύγουν την πολιτική αλλαγή. Και μετά ο πειρασμός του ρεβανσισμού θα είναι και έντονος και δικαιολογημένος.
Μόνο που τότε το ζητούμενο δεν πρέπει να είναι απλώς η Τουλουπάκη, ο Πολάκης, ο Παπαγγελόπουλος και η εκκαθάριση του παρακράτους.
Αλλά η επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα, την ομαλότητα και τη μεγαλόψυχη, ήπια δημοκρατία που γνωρίσαμε μετά το 1974.
Αυτό θα ψηφίσουν οι ψηφοφόροι. Κι αυτό ελπίζω να πάρουν.
Τελευταία Νέα