Η χρεοκοπία του 1893 δεν είχε μόνον μακρά και σκληρά οικονομικά αποτελέσματα (οι αποζημιώσεις αποπληρώθηκαν προ εικοσαετίας). Οδήγησε, από το 1893 ώς τις εκλογές του 1895 (στις οποίες συνετρίβη ο Τρικούπης) στον πρώτο μεγάλο Διχασμό της σύγχρονης ιστορίας μας, ανάμεσα στο «διεφθαρμένο παλαιό σύστημα» του «Βουλευτηρίου» και των «ξένων δυνάμεων και ξένων συμφερόντων» (Χαρίλαος Τρικούπης) και τις νέες «άφθαρτες» πολιτικές δυνάμεις, γνήσια πατριωτικές, που θα αποκαθιστούσαν άμεσα και την οικονομική θέση του Ελληνα και την «τιμή του Εθνους». «Αφθαρτος τιμωρός» ο Θόδωρος Δηλιγιάννης.

Λίγη σημασία έχει ότι η ιστορική αποτίμηση του Θόδωρου Δηλιγιάννη έγινε από τον ίδιο λαό, που, αφού τον υπερψήφισε, κατέληξε ότι επρόκειτο για «ψευτοθόδωρο». Γιατί ο «ψευτοθόδωρος» δεν άφησε πίσω του μόνον ψέματα και παραμύθια, αλλά και την καταστροφική ταπείνωση του Πολέμου του 1897. Και ακόμα χειρότερα, καθιέρωσε τη στρατηγική του Διχασμού στη βάση του «εθνικολαϊκισμού» εναντίον κάθε δύναμης προόδου και συγχρονισμού της πατρίδας μας με τις διεθνείς εξελίξεις.

Η συνταγή του Δηλιγιάννη επαναλήφθηκε με επιτυχία εναντίον του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1920 –για να οδηγηθούμε στη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές του 1932 υπό το σύνθημα «Κάτω οι κλέφτες» –για να οδηγηθούμε στην 4η Αυγούστου του Μεταξά. Κορυφώθηκε ο Διχασμός στον Εμφύλιο, οδήγησε στη δικτατορία του 1967 και στην προδοσία της Κύπρου το 1974.

Μετά τη Μεταπολίτευση, πιστέψαμε ότι περάσαμε σε μία νέα εποχή δημοκρατικής λειτουργίας, έστω με κάποιους ακραίους κομματικούς ανταγωνισμούς.

Το 2010, όμως, ο Διχασμός επανήλθε δυναμικά, με πρωτόγονη ορμή, στο κέντρο της πολιτικής ζωής. Σχηματίστηκαν δύο άκρα: η Χρυσή Αυγή με άλλα φασίζοντα και ακροδεξιά μορφώματα. Από την άλλη, Λαφαζάνηδες, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΚΕ στην πραγματικότητα μοιάζουν με συστημικά κόμματα, αν δει κανείς ότι η πραγματική δυναμική «στα αριστερά» αναπτύσσεται έξω από αυτούς, σε δράσεις ομόλογες με της Χρυσής Αυγής. Το «κράτος των Εξαρχείων», Ρουβίκωνας, Καζάκηδες, Κωνσταντοπούλου, Σώρρας και «μπαχαλάκηδες» είναι πιο διεισδυτικοί από την «επίσημη» Αριστερά στην ταραγμένη κοινή γνώμη. Τα δύο άκρα αυτά οριοθετούν την πόλωση. Η στρατηγική των άκρων επιδιώκει την κεντρική απορρύθμιση του πολιτικού συστήματος εκμεταλλευόμενη το βάθεμα του Διχασμού μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Την ίδια ώρα είναι φανερό ότι η Τουρκία θέτει σε εφαρμογή σχέδιο δημιουργίας τετελεσμένων στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ.

Η παραγωγή τετελεσμένων βασίζεται στη μεθόδευση στρατιωτικής δράσης με στόχο την αλλαγή του status quo. Αυτό όμως θα συμβεί μόνο αν ο Ερντογάν εκτιμήσει ότι δεν υπάρχει αντίστοιχη ελληνική αποτρεπτική δύναμη.

Παράλληλα διαπιστώνεται πλήρης απορρύθμιση του διεθνούς συστήματος ασφαλείας, ενώ είναι γνωστοί οι περιορισμοί ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Ούτε μπορεί κανείς να βασιστεί στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ.

Αρα, η μόνη ουσιαστική δύναμη αποτροπής είμαστε εμείς, οι Ελληνες της Ελλάδας και της Διασποράς. Εμείς πρέπει να ενωθούμε για την προάσπιση της ακεραιότητας της χώρας, των συμφερόντων και της αξιοπρέπειάς της.

Ο κ. Τσίπρας ανήλθε με τον Διχασμό και στηρίζει τη στρατηγική του πάλι στον Διχασμό. Καλείται, τώρα, από κομματικός ηγεμών να μεταβληθεί σε εθνικό ηγέτη, αναστρέφοντας τις επιλογές του. Να καλέσει αμέσως τον κ. Μητσοτάκη, την κ. Γεννηματά και όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου προκειμένου να χαράξουν τη γραμμή της Εθνικής Αναγέννησης, τη μόνη αναγκαία «γραμμή προληπτικής στήριξης».

Αν υπάρξει αυτή η ενότητα, όλα θα βρουν τον δρόμο τους. Από την κάθαρση του παρελθόντος ώς τη δημιουργία ενός νέου μέλλοντος.

Αλλά σε μια ασφαλή και ισχυρή Ελλάδα, με έναν κατοχυρωμένο, ασφαλή, δημιουργικό και παραγωγικό έλληνα πολίτη.

Τελευταία Νέα