«Αναρωτιόμουν αν αξίζει τον κόπο να έρθω στη Βουλή και να τοποθετηθώ. Αν αξίζει να σπαταλήσω τον πολύτιμο χρόνο μου για να παραβρεθώ σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια αποπροσανατολισμού που επιχειρεί η αξιωματική αντιπολίτευση».

Με αυτά τα λόγια άνοιξε ο έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας την προχθεσινή ομιλία του στο ελληνικό Κοινοβούλιο, στη συμπληρωματική συζήτηση γα την υπόθεση Novartis που προκάλεσε η ΝΔ, με αίτημα τον σχηματισμό Προανακριτικής Επιτροπής και για τους συριζαίους υπουργούς Ανδρέα Ξανθό, Παύλο Πολάκη και Παναγιώτη Κουρουμπλή.

Είναι βέβαιο ότι ο χρόνος του Πρωθυπουργού είναι ακριβός –έχει και να συζητήσει με μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Νίκος Καρανίκας, ο Μέγας Δάσκαλος της δημοσιογραφίας και της συριζαϊκής προπαγάνδας, και άλλοι… Αλλά τυγχάνει να έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία, στο όνομα του κοινοβουλευτισμού εξελέγη και δεν θυμάμαι να υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους ότι «θα καεί, θα καεί το μπ…ο η Βουλή», όπως ζητούσαν οι Αγανακτισμένοι φίλοι και σύντροφοί του το 2011.

Κατανοώ ότι ο έλληνας Πρωθυπουργός θίγεται από το επίπεδο του κοινοβουλευτικού λόγου. Μαθημένος να συναναστρέφεται κορυφαίες πνευματικές προσωπικότητες της Αριστεράς, δεν υποφέρει την πλέμπα, που στελεχώνει αυτόν τον λαϊκό θεσμό. Κάπως έτσι, άλλωστε, ως πλέμπα αντιμετωπίζει συστηματικά τη μειοψηφία, δουλειά της οποίας όμως είναι να ελέγχει την πλειοψηφία.

Η έκφραση της περιφρόνησης του Πρωθυπουργού προς το Κοινοβούλιο, και ειδικότερα προς το δικαίωμα που δίνει στην αντιπολίτευση να ελέγχει τις κυβερνητικές πρακτικές, δεν ήταν απλή λεκτική ακροβασία, στην πολιτική άλλωστε οι λέξεις δίνουν το νόημα. Ηταν η βαθύτατη περιφρόνηση ενός αριστερού στη δημοκρατία. Δεν θα ήταν έκπληξη αν ο αριστερός αυτός ήταν επίσημος εκφραστής μιας Αριστεράς που υποσχόταν τον παράδεισο της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αλλά η βάση της Αριστεράς του Τσίπρα είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, πολλοί σύντροφοί του κούνησαν πανό με τέτοια συνθήματα στα αμφιθέατρα και στους δρόμους. Τι ήταν όλα αυτά, αναγκαίο κακό στον δρόμο προς την καρέκλα της εξουσίας;

Κι αν, έστω, ο Τσίπρας λοξοδρόμησε, παρασυρμένος από την έπαρση και την αλαζονεία ή, έστω, από την πλημμελή γνώση της αγωγής του δημοκρατικού πολίτη (την ίδια πλημμελή γνώση που τον οδηγεί στη συστηματική περιφρόνηση της διάκρισης των εξουσιών, με οδυνηρές συνέπειες τουλάχιστον στα ελληνοτουρκικά, αφού φέρεται να έχει αθετήσει υπόσχεση προς τον Ερντογάν, την επιστροφή των οκτώ, για την οποία δεν διαθέτει εξουσία), δεν βρέθηκε έστω ένας σύντροφός του της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς να του υποδείξει την υποχρέωσή του να σέβεται και να υπηρετεί τους δημοκρατικούς θεσμούς; Είναι ευχάριστο σε αυτούς τους παλαιούς ευσεβιστές που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους να ποδοπατιούνται οι σταθερές της πολιτικής τους διαδρομής, εντέλει η δημοκρατική τους ταυτότητα, από έναν αδαή προπέτη;

Η δημοκρατία, κύριε Τσίπρα, είναι δύσκολο άθλημα. Ακόμα κι αν «αγγαρεία κάνεις», ακόμα κι αν «ποινήν εκτίεις», που έλεγε ένα πρόσωπο το οποίο στο παρελθόν εξευτέλισες, οφείλεις να το κάνεις με προσήλωση στους θεσμούς και με σεβασμό στους πολίτες. Δεν είσαι φύλαρχος, είσαι αιρετός επικεφαλής μιας δυτικής δημοκρατίας. Και δεν θα είσαι για πάντα.

Τελευταία Νέα