Υπήρξε μια εποχή που η Αριστερά, όχι όλη, αλλά τουλάχιστον ένα υπολογίσιμο κομμάτι των δημοκρατικών συνιστωσών της, μεταξύ άλλων, μαχόταν και για τη θέση της γυναίκας. Ηταν ευτύχημα που υπήρχε αυτή η Αριστερά, επειδή τα κοινωνικά κλισέ για την οικογένεια δεν επέτρεπαν στη Δεξιά να κάνει το ίδιο, με αποτέλεσμα οι ανδροκρατούμενες κοινωνίες να είναι αδυσώπητες για τις γυναίκες –που συνήθως αποκτούσαν υπόσταση μέσω γονέων ή συζύγων, το σώμα τους δεν τους ανήκε, ο ερωτισμός τους ήταν καταπιεσμένος και οι ορίζοντες της ζωής τους κλειστοί. Η Αριστερά, λοιπόν, του δυτικού κόσμου, που συντονίστηκε με φεμινίστριες διανοούμενες και με τη διεκδίκηση της γυναικείας χειραφέτησης (στο πλαίσιο πολλών ακόμα χειραφετητικών διεκδικήσεων) έπαιξε ρόλο. Στην Ελλάδα, τα μηνύματα αυτά άργησαν, χρειάστηκε η Μεταπολίτευση. Ιδίως τη δεκαετία του 1980, οι πολιτικοκοινωνικές ανησυχίες που γέννησε και, κακά τα ψέματα, η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, συνέβαλαν στην αλλαγή του οικογενειακού Δικαίου. Ηταν ένα τεράστιο βήμα προς τη σύγκλιση της ελληνικής κοινωνίας με τη δημοκρατική Δύση. Και μόνο αυτή.

Με αμηχανία και οργή, έπειτα απ’ όλα αυτά, είδα χθες το πρωτοσέλιδο της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, της «Αυγής», η οποία, στο πανηγυρικό δήθεν φεμινιστικό της πρωτοσέλιδο περιελάμβανε και δυο γυναίκες με καλυμμένο το κεφάλι. Τι εννοεί η καλή εφημερίδα; Οτι ο φεμινισμός μπορεί να βρίσκεται και στα κράτη ή στους πολιτισμούς που υποχρεώνουν τη γυναίκα να κυκλοφορεί με στολή αιδημοσύνης;

Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί ευρύτατα μια παρεξήγηση. Μια σειρά ριζοσπαστικών αναγνώσεων της ζωής και της πολιτικής συμψηφίζει τον στόχο. Και ποιος είναι ο στόχος; Η Δύση, οι δημοκρατικές αξίες της. Υποτίθεται ότι η Δύση, η καπιταλιστική Δύση, είναι η αιτία του κακού, δηλαδή της κοινωνικής ανισότητας την οποία, επίσης υποτίθεται, η ριζοσπαστική Αριστερά θα θεραπεύσει. Στο όνομα λοιπόν της ανάγκης να ηττηθεί η Δύση, ανιχνεύονται ετερόκλητες συμμαχίες ακόμα και με τον διάβολο. Και πρωτίστως, με καθεστώτα, ιδεολογίες, κουλτούρες που αντιστρατεύονται τη χειραφέτηση. Κάθε χειραφέτηση.

Φεμινισμός, λοιπόν, με την μπούρκα; Φεμινισμός και με τον μακρυχέρη πρεσβευτή της Βενεζουέλας, τη σεξουαλική παρενόχληση του οποίου εναντίον γυναικών που εργάζονταν στην πρεσβεία κάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, υπάρχει και τέτοιος, αυταρχικός δήθεν φεμινισμός. Οσοι τον επικαλούνται, τον χρησιμοποιούν ως εργαλείο επιβολής των δικών τους αυταρχικών επιλογών. Μακριά από μας.

Τελευταία Νέα