Τρεις πρωταθλητές
Μέχρι τώρα είχαμε δύο περιπτώσεις με δύο πρωταθλητές: Εναν στο γήπεδο κι έναν στα χαρτιά. Πριν από τριάντα χρόνια τη Λάρισα, που το πήρε στο γήπεδο και την ΑΕΚ που ήθελε να το πάρει στα χαρτιά, με τα ούρα του Τσίγκοφ. Πριν από δέκα χρόνια είχαμε την ΑΕΚ να παίρνει το πρωτάθλημα στο γήπεδο και τον Ολυμπιακό στα χαρτιά με την υπόθεση Βάλνερ. Φέτος το πιθανότερο σενάριο είναι να έχουμε τρεις πρωταθλητές. Θα έχουμε έναν που θα προκύψει από την επικύρωση του πίνακα βαθμολογίας και δύο «ηθικούς πρωταθλητές», οι οποίοι θα είχαν πάρει το πρωτάθλημα αν τα δικαιοδοτικά όργανα δεν είχαν αφαιρέσει βαθμούς από ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό. Αν είχε παιχθεί ή όχι, το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός κ.λπ. Ιδού λοιπόν μία ριζοσπαστική πρόταση: Αφού όλοι, έτσι κι αλλιώς, θα θεωρούν εαυτούς πρωταθλητές, γιατί να τους χαλάσουμε το χατίρι; Γιατί να μην αναδείξουμε, όχι έναν, αλλά τρεις πρωταθλητές; Οπως με τη βασιλόπιτα, που όταν συμμετέχουν ας πούμε τρία παιδιά, για να μη στεναχωρηθούν, βάζουμε τρία νομίσματα και φροντίζουμε να πέσει ένα στο καθένα;
Πιστoλιά Παπαπέτρου
Θα μπορούσε λοιπόν στην αρχή της σεζόν να θεσμοθετηθεί ο πρωταθλητής γι’ αυτούς που βάζουν τα περισσότερα χρήματα (αν και σ’ αυτή την περίπτωση τον τρίτο τίτλο φέτος θα έπαιρνε ο Αλαφούζος). Ακολούθως να θεσμοθετούνται τρεις τίτλοι πρωταθλητή. Ο «πρωταθλητής στα χαρτιά», ο «πρωταθλητής στο γήπεδο» και ο «ηθικός πρωταθλητής». Με τον «πρωταθλητή στα χαρτιά» να μοιράζεται τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ με τους άλλους δύο με αναλογία 40-30-30. Και γιατί να σταματήσουμε στους τρεις μόνο πρωταθλητές; Η ελληνική πολιτεία, εξάλλου, ήταν πρωτοπόρος και σε αυτόν τον τομέα. Οταν το 2004 αναγνώριζε ακόμη και τον όγδοο ως ολυμπιονίκη, ανταμείβοντάς τον μάλιστα με 29.347 ευρώ. Αλλά και ο Ατρόμητος θα ήταν άδικο να τελειώσει το φετινό πρωτάθλημα χωρίς έναν τίτλο, ειδικά αφού έχασε στην Τούμπα από την πιστολιά του Παπαπέτρου. Να μην ξεχάσουμε και την επαρχία. Τα Γιάννινα που έχουν τον Κόντε (φωτογραφία), τον καλύτερο ίσως σέντερ φορ του πρωταθλήματος. Αλλά κι η Λάρισα, που κόβει τα περισσότερα εισιτήρια από οποιαδήποτε επαρχιακή ομάδα κι έχει ένα γήπεδο-κόσμημα, θα ήταν κρίμα να τελειώσει τη χρονιά με άδεια χέρια.
Στο νταραβέρι
Τέταρτος, πέμπτος και έκτος θα μπορούσαν επίσης να παίρνουν κάτι. Να μοιράζονται τον τίτλο του «πρωταθλητή στις καρδιές μας». Σε εξαιρετικές περιπτώσεις θα μπορούσε να απονέμεται ο τίτλος του «πρωταθλητή fairplay», του «πρωταθλητή στο οικογενειακό κλίμα στην ομάδα» και του «πρωταθλητή αεροδρομίου» (στο τέλος κάθε μεταγραφικής περιόδου στην ομάδα που κατάφερε να στείλει τον μεγαλύτερο αριθμό οπαδών στο αεροδρόμιο). «Πρωταθλητής στο νταραβέρι» θα ανακηρυσσόταν η ομάδα που θα επικρατούσε στο παρασκήνιο. Τέλος, ο τίτλος «πρωταθλητής twitter» θα μπορεί να απονέμεται στην ομάδα με την καλύτερη παρουσία στα social media. Ενώ δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε και τα νομικά επιτελεία που δίνουν καθημερινά μάχες. Θα πρέπει να θεσμοθετηθεί λοιπόν κι ο «πρωταθλητής ενώπιον των δικαιοδοτικών οργάνων». Ολα αυτά τα πρωταθλήματα θα μπορούσαν να απονέμονται σε μια λαμπρή τελετή, κάτι σαν τα Οσκαρ, στην οποία να καλούνται και οι οργανωμένοι οπαδοί, οι οποίοι και θα μπορούν επιτέλους να πλακώνονται ελεύθερα μεταξύ τους, χωρίς φόβο τιμωρίας έδρας, απώλειας βαθμών, ή έστω χρηματικού προστίμου για την ομάδα τους και χωρίς να χρειάζεται να ταλαιπωρούνται για να περνάνε τα καδρόνια, τα μαχαίρια και τα σκούτερ από τους ελέγχους των αστυνομικών.
Σε βλαχοδήμαρχους
Γενικά θα μπορούσε το πρωτάθλημα να είναι σαν τα παιδικά πάρτι, στα οποία κάθε παιδί παίρνει φεύγοντας το δώρο του. Ή σαν τα καλλιστεία, όπου έχουμε πολλούς τίτλους, όπως Σταρ Ελλάς, Μις Ελλάς, Μις Παγκόσμιος Τουρισμός, Μις Γιανγκ κ.ο.κ. Η ρηξικέλευθη αυτή πρόταση δεν είναι μόνο ρεαλιστική αλλά εξοικονομεί κι έναν σκασμό λεφτά, που σήμερα πάνε σε νταραβεριτζήδες και βλαχοδήμαρχους της ΕΠΟ.
