Η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας έχει γίνει το κύριο θέμα σε όλες τις ευρωπαϊκές πολιτικές συζητήσεις. Σε όλα, εκτός από το γαλατικό χωριό της Ελλάδας –το οποίο βέβαια δεν αντιστέκεται ακόμα, αλλά έχει ήδη αλωθεί. Για την ακρίβεια, εξηγούν κεντροαριστερά στελέχη που παρακολουθούν την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, η σοσιαλδημοκρατία στη Γηραιά Ηπειρο ακολουθεί με μαθηματική βεβαιότητα την πορεία του ΠΑΣΟΚ, του πρώτου εξ αυτών που επηρεάστηκε τόσο από την οικονομική κρίση όσο και από την πόλωση στον δημόσιο βίο.
Από τη μία το SPD, παρά τις εσωτερικές διαφωνίες, επέλεξε να βάλει «το εθνικό πάνω από το κομματικό καθήκον», συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση με την Ανγκελα Μέρκελ –πολλοί βλέπουν σ’ αυτή τη στάση ομοιότητες με την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να συμμετάσχει το 2012 στην κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Από την άλλη, η κατάρρευση του ιταλικού, αλλά και του γαλλικού, Σοσιαλιστικού Κόμματος θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ του 2015, το οποίο υπέστη τις συνέπειες των αποφάσεων των πρώτων μνημονιακών κυβερνήσεων. Αυτή τη φορά ωστόσο το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό, με τον Ματέο Ρέντσι να πληρώνει την προσωποποίηση του κόμματος, τις κακές επιλογές του και το προσφυγικό ρεύμα, που έστρεψε την ιταλική κοινή γνώμη σε πιο λαϊκιστικές λύσεις.
ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ. Το ίδιο κλίμα υπάρχει και στην Ελλάδα, και γι’ αυτό, η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ευθύνη και στον λαϊκισμό είναι το στοίχημα για τη Χαριλάου Τρικούπη. Το ιδρυτικό Συνέδριο της επόμενης εβδομάδας άλλωστε καθιστά την ελληνική Κεντροαριστερά γι’ άλλη μια φορά «πειραματόζωο»: η συσπείρωση δυνάμεων και η αναγέννηση του χώρου μέσα από έναν νέο σχηματισμό, εν μέσω του διπόλου Αριστεράς – Δεξιάς, μπορεί να φέρει νέα πνοή στην ελληνική πολιτική σκηνή –και θα είναι η πρώτη ανάκαμψη του χώρου σ’ όλη την Ευρώπη, με την εξαίρεση της Πορτογαλίας. Κάτι τέτοιο, εξηγούν, «προϋποθέτει τις λιγότερες δυνατές τριβές», καθώς ο ενδιάμεσος χώρος που εκπροσωπούν εξακολουθεί να προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του και έχει να αντιμετωπίσει, εκτός από τη συμπίεση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, και τις διαρκείς πιέσεις εκ των έσω. Η συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου της Δευτέρας θα έχει ιδιαίτερη σημασία για τη συνέχεια, καθώς εκεί, για πρώτη ίσως φορά, τα ανώτατα στελέχη του Κινήματος Αλλαγής θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τις μεταξύ τους διαφωνίες και να καταλήξουν σε μια τελική απόφαση –ο τρόπος σύνθεσης της Κεντρικής Επιτροπής, που αναμένεται να μονοπωλήσει τη συζήτηση, δεν μπορεί να περιμένει άλλο.
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ. Το δεύτερο ερώτημα είναι για την συνέχεια: αν, στο Κίνημα Αλλαγής, τύχει ένα αντίστοιχο ερώτημα με αυτό που τέθηκε στο SPD και τον Μάρτιν Σουλτς, ποια θα είναι η απόφαση που θα πάρει; Είναι οι γερμανοί σύντροφοι αυτοί που δείχνουν τον δρόμο για μια συνεργασία με τη ΝΔ; Η Φώφη Γεννηματά έχει ξεκαθαρίσει πως ακόμα και για την ελάχιστη εθνική συνεννόηση θα απαιτηθεί προγραμματική συμφωνία –και σ’ αυτό η επιλογή του SPD μπορεί να συμβάλει καθοριστικά. Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιο: τα κεντροαριστερά ευρωπαϊκά μάτια είναι, γι’ άλλη μια φορά, στραμμένα στην Ελλάδα και η επιτυχία ή όχι του εγχειρήματος του Κινήματος Αλλαγής δεν απασχολεί μόνο τα στελέχη και τους ψηφοφόρους του.
