Αν κατάλαβα καλά, τα πράγματα σύμφωνα με τον Σταύρο Θεοδωράκη εξελίχθηκαν ως εξής.
Ενα πρωί ξύπνησε ο Τσίπρας. Αισθάνθηκε μια ακατανίκητη ανάγκη για εθνική συνεννόηση κι ένιωσε τη σφοδρή έλλειψη ενός Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.
Τότε απευθύνθηκε αφιλοκερδώς στον Σταύρο του οποίου η εξοικείωση με τα εξωτερικά ζητήματα είναι γνωστή ενώ πριν δυο χρόνια έχει καταθέσει και πρόταση για τέτοιο Συμβούλιο.
Ετσι σκέφτηκε ο Τσίπρας –κατά τον Θεοδωράκη.
Η άλλη εξήγηση είναι ότι ο Τσίπρας τα έχει βρει σκούρα και βγήκε πάλι στη γύρα για κορόιδα όπως το 2015.
Εγώ όμως θα δεχτώ την εκδοχή του Θεοδωράκη.
Συνεχίζουμε. Ο Θεοδωράκης πώς σκέφτηκε κατά τον Θεοδωράκη;
Είπε ότι «εγώ τουλάχιστον ξέρω να τηρώ τους κανόνες και τα όρια της αντιπαράθεσης».
Μάλιστα. Και ποια είναι αυτά;
«Να αφήσουμε τα μεγάλα εθνικά θέματα έξω από τους καθημερινούς εμφυλίους» διότι «πρέπει να διαχωρίσουμε τα μείζονα εξωτερικά θέματα από τις εσωτερικές πολιτικές συγκρούσεις».
Δηλαδή, η κυβέρνηση θα διώκει τους αντιπάλους της σε «καθημερινούς εμφυλίους», θα τους διασύρει, θα κυνηγάει να τους κλείσει φυλακή, αλλά εκείνοι θα κουβεντιάζουν μαζί της για υψηλή διπλωματία.
Σαν άποψη θυμίζει λίγο τους μαφιόζους στη Σικελία που τις καθημερινές έσφαζαν τους άλλους και την Κυριακή πήγαιναν με την οικογένεια ευλαβικά στην εκκλησία!
Προφανώς ο κανόνας του Θεοδωράκη συμφέρει –αρκεί να είσαι κυβέρνηση. Αντιθέτως, δεν βλέπω γιατί συμφέρει τον Θεοδωράκη ή έστω την υψηλή διπλωματία.
Εκτός αν τελικά ισχύει η άλλη εξήγηση με τον Τσίπρα και τα κορόιδα.
Δεν θα πω. Αλλά τρεις παρατηρήσεις ίσως διευκολύνουν τη συζήτηση.
Πρώτον. Στη δημοκρατία έχουμε δύο πολιτικούς ρόλους: τη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση. Τρίτος δεν υπάρχει. Οποιος θέλει είναι με την κυβέρνηση. Οποιος θέλει είναι με την αντιπολίτευση. Εναλλάξ και με τις δύο δεν γίνεται.
Δεύτερον. Η Ελβετία είναι μια υπέροχη ουδέτερη χώρα αλλά μοναδική. Στην πολιτική αντιθέτως ο τελευταίος που έπλενε τα χέρια του ενώ οι άλλοι πλακώνονταν λεγόταν Πόντιος Πιλάτος, συνέβη πριν από δύο χιλιάδες στην Παλαιστίνη και δεν είχε εκλογές.
Τρίτον. Οταν ο Κουβέλης λέει «δεν είμαι υπουργός του Καμμένου» κάνει λάθος –το διευκρινίζω για να συνηθίσει κι ο ίδιος στην ιδέα.
Πιο υπουργός του Καμμένου δεν γίνεται, αφού μετέχει σε μια κυβέρνηση που υπάρχει λόγω Καμμένου και της οποίας ο Καμμένος είναι βασικός πυλώνας.
Για την ακρίβεια μάλιστα, δεν είναι καν «υπουργός του Καμμένου». Είναι αναπληρωτής υπουργός του.
Α, να μην ξεχάσω. Ο, τι ισχύει για τον Κουβέλη ισχύει και για τον Θεοδωράκη.
Τελευταία Νέα