Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του θα το ήξερε: σε αυτά τα μέρη η απόσταση από το στεφάνι έως το «θανατηφόρο ατύχημα» είναι πολύ μικρή. Οποιοσδήποτε άλλος, αλλά όχι εκείνος που από κάπηλος της μνήμης των νεκρών πιλότων γίνεται τώρα προφήτης μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Οχι ο Πάνος Καμμένος.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αρχηγός των ΑΝΕΛ κάνει εξαγωγή της ρητορικής του. Είναι ο κυβερνητικός εταίρος που απειλούσε ότι θα γεμίσει την Ευρώπη με τζιχαντιστές κι άλλοτε ότι θα την κάνει Κούγκι. Ετσι αντιλαμβανόταν την πολυδιαφημισμένη «αξιοπρέπεια», σαν μια επίδειξη φτηνού τσαμπουκά. Μόνο που τώρα το σκηνικό είναι διαφορετικό. Είναι αλάνα. Και στην αλάνα μπορεί να βρεθεί πάντα κάποιος πιο αχαλίνωτος από σένα.
Τι κάνει τα πράγματα χειρότερα; Οτι ο Καμμένος μπορεί να προσφέρει σωστές υπηρεσίες στην κυβέρνησή του μόνο διά της εξαφανίσεώς του. Η μέγιστη προσφορά του είναι η πλήρης, η απόλυτη σιωπή του. Είναι κάτι που αποδεικνύεται από την επανεμφάνισή του, από την προαναγγελία των νεκρών και τον χαρακτηρισμό των δύο αξιωματικών ως ομήρων, από την αδυναμία του να περιγράψει έναν κίνδυνο με έναν τρόπο που δεν θα κάνει τον κίνδυνο επικινδυνότερο.
Θα ‘ναι κι αυτός ένας λόγος για τον οποίο τοποθετήθηκε ο Φώτης Κουβέλης στο υπουργείο Αμυνας. Είναι όμως σαν να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις ένα πολιτικό καρκίνωμα με ασπιρίνες. Θα ήταν ακόμη κι αν ο Κουβέλης δεν έμοιαζε με μειλίχιο απόστρατο αλλά με μπαρουτοκαπνισμένο πολέμαρχο, ακόμη κι αν ήταν διατεθειμένος να πέσει ηρωικά με όλο του το σώμα πάνω στην απασφαλισμένη βόμβα για να μην ακουστεί το μπαμ της έκρηξης.