Ωριμα

Kι αν ο αρχηγός του Ποταμιού είχε αποφασίσει να μη διεκδικήσει την ηγεσία της δημοκρατικής παράταξης; Αν δηλαδή στις 8 το πρωί εκείνης της 1ης Σεπτεμβρίου, «την ώρα που ανέβαιναν τα πρώτα ρολά», είχε ανακοινώσει ότι θα συνέχιζε τον «ανένδοτο αγώνα του για έναανοιχτό Κέντρο και μια δίκαιη πατρίδα» αυτόνομα ή, εν πάση περιπτώσει, μέσα από μια εκλογικού τύπου μόνο συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ;

Μια τέτοια επιλογή είναι βέβαιο ότι θα δεχόταν σφοδρές επικρίσεις. Πολλοί θα τον κατηγορούσαν ότι δεν θέλει στην πραγματικότητα την ενότητα της Κεντροαριστεράς, αλλά ακολουθεί μια δική του, εγωιστική και εν πολλοίς αυτοκαταστροφική πορεία, αδιαφορώντας για τις ανάγκες του τόπου. Το Ποτάμι κατρακυλάει στις δημοσκοπήσεις –θα του έλεγαν -, δεν ήρθε η ώρα να ωριμάσει και να εργαστεί για την ενότητα;

Το ίδιο όμως είχε συμβεί και με ένα συγγενές κόμμα, τουςCiudadanosτης Ισπανίας, που στις εκλογές του Ιουνίου του 2016 ήρθαν τέταρτοι, χάνοντας ένα μεγάλο μέρος της δύναμής τους. Πολλοί προεξόφλησαν τότε ότι το μικρό φιλελεύθερο κόμμα, αν ήθελε να επιβιώσει, έπρεπε να συμμαχήσει είτε με τον Ραχόι είτε με τους Σοσιαλιστές. Αλλά ο Αλμπερτ Ριβέρα αντιστάθηκε στις πιέσεις. Και σήμερα βλέπει το κόμμα του να εδραιώνεται στην πρώτη θέση. Δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε χθες στηνElPaísδίνει στους «Πολίτες» 28,9%, έναντι 21,5% για το Λαϊκό Κόμμα, 19,4% για τους Σοσιαλιστές και 17% για τοPodemos.

ΗIσπανία έχει φυσικά τις δικές της ιδιαιτερότητες: οι εξελίξεις στην Καταλωνία συνέβαλαν αποφασιστικά στην ενίσχυση τωνCiudadanos. Οπως και να ‘χει όμως είναι βέβαιο ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης σκέφτεται συχνά – πυκνά τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε εμπλακεί στη διεκδίκηση του χρίσματος και δεν ήταν ως εκ τούτου αναγκασμένος να αναζητεί σήμερα με τη Φώφη Γεννηματά τρόπους παρουσίασης μιας κοινής γραμμής σε θέματα όπου τα δύο κόμματα έχουν πολύ διαφορετικές απόψεις.

Ο προβληματισμός αυτός φαίνεται να εντείνει την προσπάθειά του να δείξει με κάθε τρόπο ότι δεν έχει απορροφηθεί, δεν έχει συμβιβαστεί, δεν έχει παραιτηθεί. Σε αυτό αποσκοπούν τα δηλητηριώδη –και ομολογουμένως άκομψα –tweetsτου για όσους κυβέρνησαν τον τόπο, αλλά και το σημερινό του ραντεβού με τον Πρωθυπουργό, λίγες ώρες μάλιστα μετά τις συναντήσεις του με στελέχη του Κινήματος Αλλαγής. Γιατί είναι βέβαια αστείοι οι ισχυρισμοί ότι είτε η μία είτε η άλλη πλευρά εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να αντικατασταθεί ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός από μια συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – Ποτάμι.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα όμως χάνουμε την ουσία. Γιατί όσο κι αν ο Πρωθυπουργός παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια, όσο κι αν υπάρχουν ακριβέστεροι χαρακτηρισμοί για να τον περιγράψουν από το «ώριμος αντίπαλος», το να ζητάς να χειρίζεται τα εθνικά θέματα ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας αντί για τον Πάνο Καμμένο αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια ώριμη πρόταση.