Πριν πέντε χρόνια, τον Μάιο του 2013, είχαν εντοπιστεί βουλευτές της Χρυσής Αυγής να κυκλοφορούν ένοπλοι στη Βουλή –δεν παρανομούσαν όμως γιατί και άδεια οπλοφορίας είχαν και (όπως με την ευκαιρία αυτή έγινε γνωστό) ο Κανονισμός της Βουλής δεν απαγορεύει την οπλοφορία των βουλευτών μέσα στο Κοινοβούλιο. Εγινε γνωστό ότι 60 βουλευτές από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα οπλοφορούσαν νομίμως (με άδειες) και εκφράστηκαν υπόνοιες ότι υπήρχαν και άλλοι, μη αδειούχοι. Εινε συζήτηση να αλλάξει ο Κανονισμός και να απαγορευθεί τουλάχιστον η οπλοφορία μέσα στο κτίριο της Βουλής αλλά τελικά δεν έγινε τίποτα.

Αν επιτρέπεται η είσοδος οπλισμένων βουλευτών στη Βουλή, γιατί να απαγορεύεται η είσοδος οπλισμένων παραγόντων στα γήπεδα; Αν όποτε θέλει οποιοδήποτε κόμμα ή οι συνδικαλιστές κάθε κόμματος μπορούν να καταλαμβάνουν την Πλατεία Συντάγματος, να αποκλείουν το κέντρο της Αθήνας ή τις εθνικές οδούς, γιατί να μην μπορούν και οι οπαδοί ομάδων να εισβάλλουν στα γήπεδα; Αν νιώθουν απειλούμενοι οι πολιτικοί και 60 βουλευτές στους 300 θέλουν να οπλοφορούν, παρά τη γενναιόδωρη αστυνομική προστασία που τους παρέχουμε, γιατί να νιώθουν περισσότερο ασφαλείς οι παράγοντες; Αν ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος ανταμείφθηκε με την Προεδρία της Δημοκρατίας επειδή άφησε την Αθήνα να καίγεται επί τρεις ημέρες, γιατί να τιμωρείται ο ποδοσφαιρικός παράγων που στέλνει τους μπράβους του να δείρουν τους αντιπάλους; Αν οι πολιτικοί αρχηγοί αλληλομηνύονται, αλληλοκατηγορούνται απατεώνες και αλληλοαπειλούνται με ειδικά δικαστήρια και φυλακίσεις, γιατί τα ήθη στο ποδόσφαιρο να είναι ηπιότερα;

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: την αγριότητα των ηθών τα κόμματα και οι πολιτικοί την καλλιεργούν. Οταν Σαμαράς – Τσίπρας, αποκαλούν ο ένας τον άλλον «συμμορίτη», προφανώς οι πρόεδροι των «αιώνιων αντιπάλων» μπορούν να λένε τα ίδια και χειρότερα μεταξύ τους. Οταν βουλευτές και υπουργοί τίθενται υπεράνω των νόμων με προνομιούχες ασυλίες και γρήγορες παραγραφές, όταν το δικαστικό σώμα έχει γίνει πεδίο κομματικών αναμετρήσεων, όταν πρώην εισαγγελέας και «αρχικυπατζής» γίνεται υπουργός Δικαιοσύνης και άλλο δεν κάνει από το να «στήνει υποθέσεις», ποιος μπορεί να κατηγορεί για «παράγκες», στημένα παιχνίδια, άθλια διαιτησία το ποδόσφαιρο;

Η πολιτική παραβατικότητα, η σφοδρότητα των πολιτικών συγκρούσεων τροφοδοτούν και τις άλλες συγκρούσεις –γιατί τα κόμματα τις αντιμετωπίζουν σαν προεκτάσεις των δικών τους συγκρούσεων, τις βλέπουν εργαλεία, σαν στοιχεία πολιτικού κόστους/οφέλους, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός. Αν δεν βάλουν τάξη στο σπίτι τους οι πολιτικοί, αν συνεχίσουν να δημιουργούν συνθήκες που τους υποχρεώνουν να οπλοφορούν εντός και εκτός Βουλής, δεν θα μπει τάξη πουθενά, δεν θα γίνουμε ποτέ κανονική χώρα.

Τελευταία Νέα