Μπορεί και να το περιγράψει κανείς παραφράζοντας μια φράση από το «Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς: «Το πρόβλημα δεν είναι η πτώση, είναι η προσγείωση». Δεν είναι ότι οι συριζαίοι θα πέσουν κάποια στιγμή. Είναι ότι υπέβαλαν τους αριστερούς ψηφοφόρους τους σε μια ταπεινωτική προσγείωση. Σε μια σκληρή προσαρμογή στη δική τους πραγματικότητα, προσαρμογή που έγινε σύγκρουση στην περίπτωση –τουλάχιστον –του Ιβάν Σαββίδη.
Η σύγκρουση είναι οδυνηρή για όσους γαλουχήθηκαν με το αξιακό σύστημα της Αριστεράς ή εμπνεύστηκαν από αυτό. Για όλους εκείνους που δεν εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 35% μόνο επειδή πίστεψαν το αντιμνημονιακό του αφήγημα, αλλά και επειδή γοητεύτηκαν από το διαφορετικό πολιτικό πρότυπο που ευαγγελίστηκε. Η προκυβερνητική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια ρητορική ηθικής. Προέβαλε το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, όχι τόσο της ριζοσπαστικής όσο της αιωνίως αμόλυντης, της απρόσβλητης στις αμαρτίες του «συστήματος». Και τώρα επιδεικνύει τα κουρέλια του ηθικού πλεονεκτήματος στη βάση της σύγκρισης. «Μιλάτε εσείς;».
Λένε ότι η ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ απομυθοποίησε την Αριστερά. Κατέρριψε τον μύθο της ηθικής της υπεροχής –μέχρι και οι άλλοι, οι «διεφθαρμένοι», μπορούν να μιλάνε πια, στο κάτω-κάτω η δική τους διαπλοκή δεν κυκλοφορούσε μαινόμενη με κουμπούρια. Είναι η μία ανάγνωση. Η άλλη λέει ότι τα αιτήματα «κοινωνική δικαιοσύνη» και «ίσες ευκαιρίες» δεν μπορούν να μείνουν πολιτικά ορφανά. Το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, πιο δίκαιου, πρέπει να έχει πολιτική στέγη. Γι’ αυτό και μόνο αυτή η ανάγνωση υποχρεώνει σε έναν διαχωρισμό. Είναι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλο οι προδομένοι ψηφοφόροι του. Αλλο οι αριστεροί και άλλο οι συριζαίοι.
Τελευταία Νέα