Η παρακρατική ανομία και η ομερτά έχουν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ένα κοινό δομικό χαρακτηριστικό. Επιδιώκουν να μετασχηματιστούν σε νέα κυρίαρχη, αυτοκαθοριζόμενη, «κανονικότητα» με πλήρη και αδιατάρακτη ασυλία. Οποιος τολμήσει να την αμφισβητήσει «έχει τελειώσει», με την «πειθώ», την απειλή, τον εκβιασμό και σε τελευταία ανάλυση τα όπλα.
«Μια διαπραγμάτευση με πιστόλι είναι πολύ αποτελεσματικότερη από μια διαπραγμάτευση χωρίς πιστόλι» είχε αποφανθεί κάποτε ο Αλ Καπόνε. Ισως να είναι η εξήγηση της ταλάντευσης του διαιτητή για την αμφισβητούμενη φάση που πυροδότησε τα γεγονότα.
Το πρώτο στάδιο της παραπάνω διαδικασίας, το πρελούδιο, είναι η μεθοδική προσπάθεια χειραγώγησης του πολιτικού συστήματος και της θεσμικής λειτουργίας. Με ανταλλάγματα, υπηρεσίες, βρώμικες αποστολές, φυσικά και ψήφους.
Οταν το επίδοξο παρακράτος θεωρεί ότι έχει πλουσιοπάροχα παράσχει τα «συμπεφωνημένα» και οι αντισυμβαλλόμενοι αθετούν τις «υποχρεώσεις» τους, το αίσθημα «αδικίας» το οποίο νιώθει είναι μέγα. Αιτία πολέμου, αιτία αποκατάστασης του «δικαίου», αιτία ασύμμετρης διάλυσης. «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Πρόκειται για ιστορία με ρόλους που έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί γενικά στον δημόσιο βίο και ειδικότερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι η ακραία εκδοχή της ευγενικής έκφρασης «διαπλοκή». Δεν αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση. Είναι πρόβλημα με διαχρονικές προεκτάσεις και μετρημένες στα δάκτυλα εξαιρέσεις.
Η θεσμική απάντηση σε όποιον έχει την ευθύνη διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων και σέβεται τον εαυτό του και τον ρόλο του απαιτεί κότσια και κόκαλα. Στην ουσία της είναι απλή. Απλούστατη. Ατεγκτη και πιστή τήρηση των κανονισμών με ισονομία, erga omnes. Οχι στο παιχνίδι της διάλυσης. Εφαρμογή της νομιμότητας. Κλειστά τα μάτια και τα αφτιά στις σειρήνες τοπικών βουλευτών, τοπικών παραγόντων, εξωνημένων κρατούντων της ευρύτερης δημόσιας ζωής, φοβισμένων, ιδιοτελών νεότευκτων οπαδών της εξυγίανσης, που αφορά μόνο τους άλλους και ποτέ τους ίδιους. «Εχωσε μια κατοστάρα, άρα έχει δίκιο» μας είπε ο φερόμενος ως μελλοντικός ιδιοκτήτης της φθίνουσας ιστορικής ΠΑΕ. Η σιωπή πολλών άλλων, γνωστών και μη εξαιρετέων, σίγουρα δεν είναι χρυσός. Είναι μέταλλο ευτελές.
Εύχομαι στον φίλο Γιώργο Βασιλειάδη «θαρσείν χρει». Πέρα από τις πολιτικές διαφωνίες μας, υπάρχει η χώρα και τα εκατομμύρια των φιλάθλων που έχουν δικαίωμα να μην άγονται και να μη φέρονται.
την περίοδο 2009-2012
