Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ άρχισε τη θητεία της ως το άτακτο παιδί της ευρωζώνης για να καταλήξει, έπειτα από πολλές παλινωδίες είναι η αλήθεια, να γίνει ο πιο υπάκουος μαθητής. Ειπωμένο διαφορετικά, οι ζουρνάδες που θα χόρευαν οι αγορές ξεχάστηκαν, τα νταούλια κλείστηκαν στις ντουλάπες, οι απειλές για μπουρλότο μαζεύτηκαν και το Κούγκι επέστρεψε εκεί όπου ανήκει –στην Ιστορία.
Κι όμως, σε αυτήν τη νέα περίοδο της υπακοής, ή υποταγής σύμφωνα με την ανάγνωση που θα έκανε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ πλην ανακαλύψει τον μνημονιακό εαυτό του, η κυβέρνηση δεν κατάφερε να πετύχει στο ελάχιστο κάτι για το οποίο έκανε τόσες θυσίες –ή kolotoumbes, σύμφωνα πάλι με μια άλλη ανάγνωση: να εδραιώσει μια σχέση μίνιμουμ εμπιστοσύνης με τους δανειστές.
Η απουσία αυτής της εμπιστοσύνης εξηγεί γιατί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δημιουργεί γραμμές άμυνας. Ο φόβος ότι η κυβέρνηση αδημονεί να διαμοιράσει τα ιμάτια μιας ρημαγμένης οικονομίας για εκλογικούς και μόνο σκοπούς είναι εμφανής. Η βασική επίπτωση είναι ότι η χώρα παραμένει δέσμια αυτής της έλλειψης εμπιστοσύνης, της ίδιας έλλειψης εμπιστοσύνης που την οδήγησε πριν από οκτώ χρόνια εκτός αγορών.
Μια δεύτερη επίπτωση είναι ότι το μπλόκο του ΔΝΤ ανατρέπει τους εκλογικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που σκόπευε να στήσει κάλπες χωρίς να έχει μειώσει τις συντάξεις και το αφορολόγητο, όπως είχε δεσμευτεί να πράξει. Μιας κυβέρνησης που εάν θέλει να παρατείνει τη θητεία της θα πρέπει να πιει το πικρό ποτήρι για το οποίο ευθύνεται η ίδια έως το τέλος.
