Το Κίνημα και οι κάλπες

Μεθαύριο ξεκινάειτο πρώτο Συνέδριο, το ιδρυτικό, του Κινήματος της Αλλαγής, αλλά ουδείς γνωρίζει –ώς την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές τουλάχιστον –αν θα εκλέξει όργανα ή αυτά θα είναι διορισμένα ως αποτέλεσμα μιας κλειστής διαπραγμάτευσης μεταξύ όσων κομμάτων, φορέων και κινήσεων μετέχουν του εγχειρήματος.

Προσωπικά καταλαβαίνω τη δυσκολία να συμφωνηθεί μια κοινή συνισταμένη, η οποία να προκριθεί ως επικρατούσα άποψη, και να μπορέσει να «τσουλήσει» το πράγμα μερικά βήματα παρακάτω. Καταλαβαίνω επίσης τη στενότητα του χρόνου, καθώς όσοι μετέχουν, δεν αποφασίζουν μόνοι τους για το τι θα γίνει, αλλά θα πρέπει να πάρουν εγκρίσεις από τους φορείς που εκπροσωπούν.

Αντιλαμβάνομαι ωσαύτως και τη σκοπιμότητα που ο μεγάλος αριθμός των υποψηφίων για λιγότερες θέσεις συνέδρων ουσιαστικά επέβαλε τη ματαίωση της εκλογικής διαδικασίας, και τη συμπερίληψή τους όλων ως συνέδρων.

Αλλά…

Υπάρχει και ένα σοβαρό «αλλά», το οποίο επιθυμώ να εκθέσω: ακούγεται κακόηχα για έναν χώρο πολιτικό που εφηύρε και εφάρμοσε εξακολουθητικά ώς και… εξουθενωτικά, κατά το παρελθόν τις διαδικασίες εκλογής, να εμφανίζεται τώρα, στην πιο κρίσιμη φάση της ανασυγκρότησής του, ότι παραμερίζει τις δημοκρατικές διαδικασίες και προσανατολίζεται σε διορισμένα όργανα…

Να το πω όσο πιο απλά γίνεται, για να γίνει κατανοητό από όλους: πώς είναι δυνατόν να ισχύει αυτό που έμαθα χθες, περιφερόμενος από καφενείου εις καφενείον της γνωστής πλατείας (Κολωνακίου) ότι δηλαδή, το Κίνημα Αλλαγής θα έχει λέει μία Κεντρική Επιτροπή τα μέλη της οποίας θα διοριστούν (!!!) κατ’ αναλογίαν των κομμάτων και των φορέων που το απαρτίζουν. Και πως τα μέλη του οργάνου αυτού θα είναι… 370!..

Οταν, ενημερωτικά αναφέρω, τα μέλη του πανίσχυρου ΚΚ Κίνας της χώρας του 1,2 δισ. πληθυσμού, είναι… 205.

Ειλικρινά δεν τα πιστεύω αυτά που άκουσα, και τα αποδίδω, το λέω ευθέως, σε «τρολιές» καφενειακού χαρακτήρα. Ασε που σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι και δάκτυλος ΣΥΡΙΖΑ για να υπονομευθεί η προσπάθεια ανασυγκρότησης του χώρου. Ακου 370 μέλη Κεντρική Επιτροπή, και μάλιστα διορισμένα!

Σαν ανέκδοτο μοιάζει…

Οι μεγάλες αλήθειες είναι σπάνιο πράγμα. Ακούγονται μερικές φορές. Δεν είναι ο κανόνας. Και συνήθως σηματοδοτούν την πρόθεση εκείνου που τις εκφέρει να τις βγάλει από μέσα του. Να τις μοιραστεί. Να τις κοινολογήσει. Επειδή τον βαραίνουν. Ο επικεφαλής ηγέτης Σταύρος κουβάλαγε μια μεγάλη αλήθεια μέσα του, εδώ και τρία χρόνια. Από τον Σεπτέμβριο του 2015. Τότε που ο Τσίπρας ήθελε να τον κάνει… Καμμένο στη θέση του Καμμένου, αλλά δεν προχώρησε, διότι φοβήθηκε τις αντιδράσεις των δικών του: πώς να τους δικαιολογήσει τη συνεργασία, όταν πριν από λίγο καιρό άνθρωπο της διαπλοκής ανέβαζε τον Σταύρο, υπάλληλο του Μπόμπολα και του Ψυχάρη τον κατέβαζε;

Ετσι, δεν έγινε η συνεργασία. Και έμεινε με τον Καμμένο του αγκαλιά, και παράτησε τον Σταύρο να λέει τώρα εδώ κι εκεί (όπως χθες στον Σκάι) ότι «αν ήθελε να μπει στην κυβέρνηση θα έμπαινε νωρίτερα» –τότε δηλαδή. Τον Σεπτέμβριο του 2015.

Και είναι αυτή, η παλιά «σχέση», που έκανε τον επικεφαλής ηγέτη Σταύρο να σπεύσει σε μια συνάντηση στην οποία «κατά βάση» (δικά του λόγια) συζητήθηκε η πρότασή του για τη σύσταση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας…

(και άλλα πολλά και διάφορα, συνάγω από αυτό το «κατά βάση»).

Είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με την περίπτωση, αλλά με κέντρισε το γεγονός ότι στο προχθεσινό «πέσιμο» που έφαγε ο αγαπητός μου Σταύρος στο Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος Αλλαγής, ψιλοαρνήθηκε ότι μου είπε όσα μου είπε την Παρασκευή περί Κινήματος (θυμίζω εν τάχει: «Ποιο Κίνημα Αλλαγής; Πλάκα μου κάνεις; Δεν βλέπεις τι γίνεται; Οτι έχουν φύγει όλοι και έχει καταργηθεί κάθε εσωκομματική διαδικασία; Δουλευόμαστε μεταξύ μας τώρα;»). Χρησιμοποίησε δε, πληροφορήθηκα χθες, κατά την ολιγόωρη παραμονή μου στην πλατεία, τη γνωστή πλατεία, και το ατράνταχτο επιχείρημα προς όσους τον επέκριναν «εγώ άμα ήταν να τα έλεγα αυτά, θα τα έλεγα δημόσια».

Δημόσια, ενημερώνω, δεν τα έχει πει ακόμη, σε εμένα όμως τα είπε. Και τα κατέγραψα όπως μου τα είπε. Και προφανώς είχε δίκιο όταν έλεγε στους υπόλοιπους πέντε (Φώφη, Ανδρουλάκη, Παπανδρέου, Καμίνη, Θεοχαρόπουλο) ότι «ο Παπαχρήστος δεν είναι άνθρωπός μου». Οντως. Ούτε δικός του, ούτε άλλου…

Υπ’ αυτή την έννοια, νομίζω ότι μπορώ να μεταφέρω ότι το πιο πολύ «ξύλο» το έφαγε για τη χρονική στιγμή που επέλεξε να αποδεχθεί την πρόσκληση Τσίπρα για τη συνάντηση. Οτι στην εβδομάδα που το κόμμα σου κάνει Συνέδριο, δεν συναντάσαι με τον Πρωθυπουργό, όταν ο άλλος το κάνει για επικοινωνιακούς λόγους και μόνο.

–Και εμένα, του είπε στην παρέμβασή του ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜΑΡ, μου είχε ζητήσει να συναντηθούμε σε κάποια στιγμή που προφανώς ήθελε να το κάνει για επικοινωνιακούς λόγους, και εγώ αρνήθηκα να πάω, εσύ γιατί πας τώρα; Δηλαδή πού είναι το επείγον; Θα το φέρει από Δευτέρα το Εθνικό Συμβούλιο στη Βουλή και βιαζόταν να σε συναντήσει;

Ο μόνος ο οποίος ήταν κάπως ήπιος με τον επικεφαλής ηγέτη Σταύρο και την πρωτοβουλία του να συναντηθεί με τον Τσίπρα τέσσερις ημέρες πριν από το Συνέδριο, ήταν μου λένε ο πρόεδρος Γιώργος (Παπανδρέου) –οι άλλοι όλοι, φωτιά και λάβρα.

Το βράδυ τους τηλεφώνησε, μίλησε με τους περισσότερους (όχι όλους) για να τους ενημερώσει περί των λεχθέντων κατά τη συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό. Τι τους είπε; Ο,τι θα διάβαζαν και σε μια καλή εφημερίδα, έχω να σημειώσω: ότι ανησυχεί (ο Τσίπρας) για την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών, ότι πιστεύει πως το Σκοπιανό μπορεί με εκατέρωθεν υποχωρήσεις να λυθεί, ότι το Αλβανικό είναι πιο εύκολο (να λυθεί) κατά τη γνώμη του, και πως γενικά θα ήθελε να έχει μια ευρύτερη συναίνεση όταν θα παρουσιάσει τις προτάσεις του στη Βουλή.

Ερώτηση: αν είπαν μεταξύ τους ό,τι μπορεί να διαβάσει κάποιος σε μια εφημερίδα ή να ακούσει σε ένα ραδιόφωνο, τότε προς τι η συνάντηση;

Πάσα απάντηση δεκτή…

Το βιβλίο έχει τον (πιασάρικο, θα τον χαρακτηρίσω) τίτλο «Από πού κι ώς πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι;», και δεν είναι τίποτε περισσότερο από την καταγραφή μιας σημαντικής εκδήλωσης που έγινε προ καιρού στην Αγγλία, στην Οξφόρδη, συγκεκριμένα. Συζητητές ο Σταύρος Τσακυράκης καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ο Απόστολος Δοξιάδης, ο δικός μας Απόστολος, ακτιβιστής σε πολλά επίπεδα για τα ατομικά δικαιώματα, τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Η εκδήλωση οργανώθηκε από τον σύλλογο ελλήνων φοιτητών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και οι δυο τους, Τσακυράκης και Δοξιάδης, συζήτησαν επί ώρες για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, μετά τη Μεταπολίτευση.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από το Μεταίχμιο, εμένα τώρα έπεσε στα χέρια μου, και το συστήνω ανεπιφύλακτα, ειδικά στους εθισμένους στην «ομοιομορφία» της σκέψης, κυβερνώντες. Ισως διαβάζοντάς το ανακαλύψουν το κακό που κάνουν στη δημοκρατία, υπονομεύοντας κάθε τόσο τους θεσμούς της, επειδή αυτό συμφέρει το κόμμα…