Ομολογώ ότι το νεοσύστατο Κίνημα Αλλαγής κατάφερε να με εκπλήξει.
Νόμιζα ότι έως τώρα είχα δει πολλά. Αλλά κόμμα που να προβληματίζεται αν τα στελέχη πρέπει να διορίζονται ή να κληρώνονται δεν είχα ξαναδεί.
Να ερίζει δηλαδή αν οι εσωκομματικές διαδικασίες είναι αρμοδιότητας ΑΣΕΠ ή Τζόκερ.
Υποθέτω ότι κανείς δεν φρόντισε να τους ενημερώσει ότι εδώ και (περίπου) δυόμισι χιλιάδες χρόνια έχουμε βρει στις δημοκρατίες έναν πρωτότυπο τρόπο επιλογής: ψηφίζουμε.
Αντιλαμβάνομαι ότι μια εκλογή έχει νικητές και ηττημένους.
Αλλά έτσι έγινε και στην εκλογή αρχηγού. Μαζεύτηκαν 212.000 άνθρωποι, ψήφισαν και έβγαλαν τη Φώφη. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτή βγήκε. Κάποιοι άλλοι δεν βγήκαν, κρίμα.
Τι να κάνουμε όμως;
Στα κόμματα, στις παρατάξεις, στο Κοινοβούλιο, γενικά στην πολιτική, υπάρχουν πάντα μειοψηφίες και πλειοψηφίες. Κάποιος είναι με τους μεν. Κάποιος με τους δε.
Αλλά αυτήν την πατέντα να μην μετριόμαστε για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, πρώτη φορά την ακούω.
Κι αποτελεί αφάνταστα κακό προηγούμενο.
Αφενός ως προς τα κίνητρα. Διότι αν δεν μετρηθούν, αν το νέο κόμμα δεν έχει αρχηγό, όργανα εκλεγμένα, πλειοψηφίες και μειοψηφίες, τότε ο κάθε παρλαπίπας μπορεί να υποδύεται τον αρχηγό και την πλειοψηφία.
Αντιποίηση αρχής λέγεται αυτό.
Αφετέρου ως προς το αποτέλεσμα. Διότι κόμμα χωρίς δομή κόμματος δεν υπάρχει. Αν ο καθένας κάνει του κεφαλιού του επειδή ακούει τη φωνή της πατρίδας, του Ανδρέα ή του Τσίπρα, τότε δεν έχουμε κόμμα αλλά παιδικό σταθμό.
Καμία αντίρρηση. Αλλά τότε έπρεπε, πριν μαζέψουν 212.000 ανθρώπους στις κάλπες, να τους προειδοποιήσουν ότι δεν ιδρύουν κόμμα αλλά kindergarten.
Δυστυχώς όμως τώρα «είναι αργά για δάκρυα, Στέλλα». Αν παραταθούν η χασμωδία και η κακοφωνία, κινδυνεύουν με την έσχατη ποινή της πολιτικής: τη γελοιοποίηση.
Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουν.
Αν φτιάχνουν κόμμα, το αυτονόητο ζητούμενο από το κόμμα είναι εκείνο που έθεσε με απόλυτη σαφήνεια ο Καμίνης: «Να επιστρέψει η χώρα στη δημοκρατική ομαλότητα». Τόσο απλό!
Αν φτιάχνουν παιδικό σταθμό, υπάρχουν πολλά γουστόζικα παιχνίδια για τα παιδάκια. Από το «Για την πατρίδα, ρε γαμώτο» έως «Το χρήσιμο κορόιδο».
Απλώς θα έπρεπε ίσως να λάβουν υπόψη τους πως στις εκλογές οι ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν παιδικούς σταθμούς. Ψηφίζουν κόμματα.
Και για να σε ψηφίσουν πρέπει να πεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Ποιος είσαι και ποιος δεν είσαι.
Διότι «με όλους» δεν είναι κανείς. Μόνο κάτι μικρομέγαλα παιδάκια που θέλουν να κληρώνονται ή να διορίζονται.
