Θα ήταν ευχής έργον η δυναμική που δημιουργήθηκε από τη μαζική συμμετοχή στις εκλογές για την ανάδειξη του νέου ηγέτη της Κεντροαριστεράς να αποτυπωνόταν αυτούσια στο ιδρυτικό Συνέδριο που ολοκληρώνεται σήμερα. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη –στο Συνέδριο δεν έφτασε ούτε η αύρα της. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η δυναμική αυτή έχει εξανεμιστεί. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβει υπόψη του όποιος σκέπτεται να φυγομαχήσει. Οποιος ετοιμάζεται να προδώσει έναν κόσμο που πριν από λίγους μήνες ανταποκρίθηκε με την ψήφο του στο κάλεσμα της ενότητας.
Δεν θα πρέπει να λησμονεί κατ’ αρχάς κανείς ότι οι προοδευτικοί πολίτες εξακολουθούν να στέλνουν μέσω των δημοσκοπήσεων το μήνυμα για μια Κεντροαριστερά ενωμένη και πρωταγωνίστρια. Κυρίως όμως δεν θα πρέπει να ξεχνούν όσοι και από οποιαδήποτε θέση εμπλέκονται σε αυτό το εγχείρημα ότι ο τόπος έχει ανάγκη την Κεντροαριστερά. Εχει ανάγκη από μια μετριοπαθή δύναμη με προοδευτικό πρόσημο που δεν θα διαγράψει ποτέ από τον αξιακό της κώδικα την κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ συγχρόνως θα είναι ανοικτή σε νέες ιδέες. Που δεν θα έχει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς ούτε τα φοβικά σύνδρομα των συντηρητικών δυνάμεων απέναντι στο μέλλον.
Η δημοκρατική παράταξη έχει συνδεθεί ιστορικά με την πρόοδο αυτής της χώρας. Οι εχθροί της προσπάθησαν αλλά απέτυχαν να διαμοιράσουν τα ιμάτιά της την περίοδο που βίωσε τη μεγαλύτερη κρίση της πολυετούς ιστορίας της. Θα ήταν κρίμα να προσφέρουν μια νέα τέτοια ευκαιρία οι φίλοι της. Που δεν θα πρέπει να λησμονούν κάτι ακόμη: ότι τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στη δημοκρατική παράταξη.
