Η εισβολή του επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη στο γήπεδο, με την πιστόλα στη ζωστήρα, για να στηρίξει υποτίθεται τα συμφέροντά του, είναι προέκταση του λόγου του. Κι ο λόγος του, όπως έχει διατυπωθεί στο παρελθόν, αλλά και όπως οργανώθηκε γύρω από μια συγγνώμη μετά το περιστατικό της Τούμπας, μια συγγνώμη δακρύβρεκτα τυπική και αναιρούμενη από τα συμφραζόμενα, καθρεφτίζει έναν και μοναδικό τρόπο με τον οποίο κατανοεί τον κόσμο. Τον τρόπο της ισχύος. Αυτό που τον νοιάζει είναι να κυριαρχεί. Χωρίς κανόνες; Και χωρίς κανόνες. Για να κυριαρχεί μάλιστα ένας επιχειρηματίας, στις χώρες από τις οποίες έχει εμπειρία, τις χώρες δηλαδή του πρώην ανατολικού μπλοκ, χρειάζεται να τα έχει καλά με το γκοβέρνο.

Ο επιχειρηματίας εμφανίστηκε να έχει απροκάλυπτα σχέσεις με το σημερινό γκοβέρνο στην πιο συμβολική στιγμή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: όταν ενεπλάκη στη διαδικασία των τηλεοπτικών αδειών, στην οποία μειοδότησε και αποχώρησε. Τότε, είχε κάνει την απίστευτη δήλωση: «Είπα, αν δεν μπορώ να πάρω εγώ την άδεια, θα κάνω τα πάντα για να πληρώσουν όσα περισσότερα γίνεται οι υπόλοιποι». Ετσι διέπρεψε στον ρόλο του «λαγού» μιας νέας διαπλοκής. Ενδείξεις της οποίας διαφάνηκαν στη φωτογραφική τροπολογία του συριζαίου βουλευτή Δημητριάδη απ’ την Κοζάνη (τον θυμάστε;), μέσω της οποίας του χαρίστηκε πρόστιμο 38 εκατομμυρίων ευρώ το οποίο είχε επιβληθεί στην εταιρεία του, την καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ. Οταν εκείνη η τροπολογία έγινε νόμος, και μόνο τότε, ο Ιβάν Σαββίδης εξήρε τη στάση του Πρωθυπουργού που του χάρισε το πρόστιμο. «Οταν άκουγα την ομιλία του Τσίπρα στη Βουλή για τη ΣΕΚΑΠ ήμουν έτοιμος να χειροκροτήσω, μου θύμισε τον Πούτιν», είπε. Τότε τόνισε ότι είχε σκοπό να αποκτήσει τηλεοπτικό κανάλι και άλλα ΜΜΕ. Ως νταραβεριτζής με την εξουσία ευνοϊκά διακείμενη προς τα συμφέροντά του –τόσο ευνοϊκά, ώστε και ο νόμος ακόμα να διαμορφώνεται στα μέτρα του. Στη συνέχεια, έκανε κι άλλες δουλειές, εσχάτως και με τον ΟΛΘ. Εχει την αβάντα του κράτους. Αλλά δεν αρκεί.

Δεν ξέρω πώς γίνεται στη Ρωσία του Πούτιν. Αλλά εδώ, στην Ελλάδα, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν κανόνες. Ελεγχος και λογοδοσία. Ούτε η πολιτική ούτε η οικονομική εξουσία είναι ανεξέλεγκτη. Ο Αλέξης Τσίπρας το κατανόησε τραυματικά. Αρχικά με τη δεινή ήττα του στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών. Στη συνέχεια, με την πρόσκρουσή του στη νομική κουλτούρα της δημοκρατικής χώρας μας, που τον ανάγκασε να είναι ασυνεπής στην εξουσιαστική αυθαιρεσία που είχε στο μυαλό του. Κορυφαία ασυνέπεια, αυτή που επέδειξε στον Ερντογάν αναφορικά με την υπόσχεσή του (σύμφωνα με την αδιάψευστη δήλωση των τούρκων κρατικών αξιωματούχων) να παραδώσει στο καθεστώς του τους οκτώ τούρκους αξιωματικούς φυγάδες. Δυστυχώς, την ασυνέπεια αυτή, που οφείλεται είτε σε άγνοια των κανόνων είτε σε αυταρχική επιθυμία που προσκρούει στη λειτουργία των θεσμών, ήδη την πληρώνουμε ως χώρα με σοβαρή επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Τώρα το ανακαλύπτει και στα ανοίκεια πάρε-δώσε με τον Σαββίδη.

Ηθικόν επιμύθιον: η δημοκρατία είναι ένα άθλημα με κανόνες. Αλίμονο σε όσους τους παραβλέπουν. Οπως σε όλα τα σοβαρά αθλήματα με κανόνες, τα πέναλτι σφυρίζονται. Και εκτελούνται.

Τελευταία Νέα