Βρισκόμαστε καθημερινά μάρτυρες αυτού που ο καθηγητής Μούντε αποκαλεί το «άσχημο πρόσωπο» του αριστερού και δεξιού λαϊκισμού, όταν ασκεί εξουσία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μοιάζει ν’ ακολουθεί κατά γράμμα τον «οδικό χάρτη» της λαϊκιστικής, δηλαδή αυταρχικής, εξουσίας που συγκροτείται από μια δέσμη πέντε ακτίνων, με βάση όσα καταγράφει ο Μούντε, και που απαρτίζουν τη λαϊκιστική εξουσιαστική πράξη:
1) Ελεγχος της Δικαιοσύνης.
2) Διαρκής προσπάθεια χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης και εμπόδια στην αδειοδότηση ραδιοτηλεοπτικών μέσων.
3) Ποδηγέτηση Ανεξαρτήτων Αρχών.
4) Συνταγματική αναθεώρηση.
5) Φορολογικές επιδρομές σε αντιφρονούντες.
Παράλληλα με όλα αυτά εμφανίζεται ένα επιπρόσθετο φαινόμενο που θα μπορούσε να αποκληθεί ευτελισμός και μπαχαλοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Εκπονούνται και υλοποιούνται σχέδια σπίλωσης των πολιτικών αντιπάλων, χωρίς οποιαδήποτε σοβαρή τεκμηρίωση. Εκτοξεύονται ανυπόστατες κατηγορίες. Χρησιμοποιούνται μέσα ενημέρωσης που είναι φιλικά προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τη διατύπωση εξωφρενικών κατηγοριών που δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Το τεκμήριο της αθωότητας συνθλίβεται και το Κράτος Δικαίου καταργείται. Οποιος διαφωνεί στοχοποιείται. Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες κουμπουροφόρου φιλοκυβερνητικού επιχειρηματία που θεωρεί ότι είναι υπεράνω του νόμου, όπως στο Φαρ Ουέστ. Ενα τοξικό νέφος πολιτικής ρυπαρότητας σκέπει τη χώρα. Δυσωδία του υποκόσμου. Η χώρα καθημερινά βυθίζεται στον βούρκο.
Πρόκειται για συνειδητή κυβερνητική επιλογή, που θεωρεί τον βούρκο προνομιακό βιότοπό της. Θεωρεί ότι η πολιτική αντιπαράθεση είναι συνώνυμο της εξόντωσης του εχθρού. Δεν μιλάμε πλέον για πολιτικούς αντιπάλους αλλά για θανάσιμους εχθρούς, που ο θάνατός σου είναι η ζωή μου. Η κυβέρνηση πιστεύει ότι με την ακραία πόλωση και την εκτόξευση λάσπης στον ανεμιστήρα θα μπορέσει να συσπειρώσει εκείνο το κομμάτι των πρώην υποστηρικτών της που την εγκαλούν για προδοσία των διακηρύξεών της. Αλλωστε, όπως αρέσκεται να δηλώνει ο Νίκος Παππάς, «μεσαίος χώρος μεταξύ των πολυβόλων και του τοίχου της Καισαριανής δεν υπάρχει». Προς επίρρωση δε προσθέτει ότι «μπορεί να ξέχασαν ότι πολιτικοί τους πρόγονοι συμμάχησαν με κατακτητή, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες ενάντια στην αντίσταση, εμείς όμως όχι».
Φαίνεται ότι η χώρα θα πορευτεί έως τις εκλογές μέσα σε αυτή τη μολυσμένη ατμόσφαιρα. Η πολιτική σταδιακά υποκαθίσταται από τον χουλιγκανισμό. Οσο δε θα πλησιάζουμε στις εκλογές, ο βούρκος θα έχει σκεπάσει τα πάντα, προκαλώντας τεράστια ζημιά στη χώρα, ζημιά που ενδεχομένως δεν θα είναι ανατάξιμη. Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια υποβάθμισης και εξευτελισμού της εύθραυστης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων.
Ολα όσα εκτέθηκαν ανωτέρω είναι η αποθέωση της άποψης ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Μιας άποψης που επικράτησε στα χρόνια της μεγάλης Δυστοπίας και που ανάγκασε τη Ναντιέζντα Μάντελσταμ, στο εμβληματικό της βιβλίο «Ελπίδα στα χρόνια της απελπισίας», να γράψει με απόγνωση ότι «κανένας δεν αντιλήφθηκε ότι ο σκοπός έφτασε ν’ αγιάζει τα μέσα, και στη συνέχεια, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ο σκοπός σβήστηκε σιγά σιγά από τα μάτια μας».
Πώς θα μπορέσουμε να αντισταθούμε μπροστά στην επερχόμενη λαίλαπα;
Ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος είναι εκδότης και συγγραφέας
