Ο λογαριασμός

Ηρθε η ώρα της αλήθειας, αυτή που πονάει και δεν θέλουμε να ακούσουμε, αυτή που ενοχλεί και κατατρώει το πίσω μέρος του εγκεφάλου μας. Τα πράγματα είναι απλά: η χώρα βρίσκεται σε δύσκολη συγκυρία και κινδυνεύει από πλήρη απομόνωση.

Πρώτον, σε γεωπολιτικό επίπεδο, όπου χάνουμε συνεχώς έδαφος. Υστερα από τη χαοτική παράλληλη διαχείριση του Σκοπιανού και του Αλβανικού, ήρθε το επεισόδιο με τους δύο έλληνες στρατιωτικούς οι οποίοι κρατούνται στις τουρκικές φυλακές, χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα προοπτική απελευθέρωσής τους. Ακολούθησαν σχεδόν καθημερινές –έμμεσες και άμεσες –απειλές από την τουρκική κυβέρνηση, και τι βλέπουμε; Οτι το ΝΑΤΟ μάς ζητάει να τα βρούμε μόνοι μας με την Τουρκία και η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισε να ξεμπλοκάρει άλλα τρία δισεκατομμύρια ευρώ για την Αγκυρα, όσον αφορά τη διαχείριση του Προσφυγικού. Επομένως, στη Σύνοδο Κορυφής της επόμενης εβδομάδας, όπου θα συζητηθεί η προοπτική ένταξης της Τουρκίας, απλώς δεν θα υπάρχει το ζήτημα Ελλάδα. Γιατί; Διότι, απλά, η χώρα μας δεν θα έχει πια λόγο.

Και γιατί όταν ένας έλληνας υπουργός Αμυνας, σε ανύποπτο χρόνο, αναφέρεται υποτιμητικά στη γερμανίδα ομόλογό του και απειλεί την ΕΕ με… τζιχαντιστές, ενδεχομένως εκείνη την ώρα να μην το αντιλαμβάνεται, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι στο τέλος της ημέρας να απομονώνεται ακόμα περισσότερο. Και μαζί του η χώρα. Τα πράγματα είναι απλά: οι Ευρωπαίοι δεν είναι όλοι χαζοί κι εμείς οι μάγκες.

Δεύτερον, στο περίφημο οικονομικό πεδίο. Τα περί καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια και επανάκτησης της «εθνικής κυριαρχίας» είναι για εσωτερική κατανάλωση. Οποιος έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί τι εξελίσσεται στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, μπορεί να επιβεβαιώσει ότι είναι οι ίδιοι οι δανειστές που δεν μας θέλουν πια. Δεν θέλουν να ασχοληθούν με τις ελληνικές μεταρρυθμίσεις, δεν θέλουν καν ν’ ακούν γι’ αυτές, αφού βλέπουν ότι προχωράμε με ρυθμούς χελώνας. Ξέρουν από τώρα ότι η κυβέρνηση θα κόψει τις συντάξεις δείχνοντας με το δάχτυλο το ΔΝΤ, αντί για παράδειγμα να τελειώσει με το κτηματολόγιο και να εξοικονομήσει πόρους.

Εάν κάτι πάει στραβά μετά την έξοδό μας από το πρόγραμμα, δεν είμαι σίγουρος ότι θα τσακωθούν η Κομισιόν με το ΔΝΤ για το ποιος θα μας πρωτοβοηθήσει, κι ας κερδίζουν χρήματα με τα επιτόκια που πληρώνουμε.

Τρίτον, στη μετανάστευση. Με την άνοδο του λαϊκισμού στην Ευρώπη, λίγες θα είναι οι χώρες οι οποίες θα δεχθούν να φιλοξενήσουν μετανάστες. Διότι η Ελλάδα δεν έχει την υποδομή και το ανθρώπινο δυναμικό για να ελέγχει χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι ψάχνουν καλύτερο μέλλον στη Δύση.

Αποτέλεσμα, έχουμε ξανά έλλειμμα αξιοπιστίας. Με τις ανοησίες μας, τα σκάνδαλά μας και τη μαγκιά μας έχουμε κουράσει τους πάντες και θα το πληρώσουμε ακριβά, αργά ή γρήγορα.