Ιβάν Σαββίδης: Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς

Οπως και να έχει, αυτό το φιλμ ζωής ξεκινάει στις 27 Μαρτίου του 1959 στο χωριό Σάντα της περιφέρειας Τσάλκα στη Νότια Γεωργία. Το όγδοο και τελευταίο παιδί της Κλεονίκης και του Ιγνάτιου Σαββίδη, μεγάλωσε με τη χαρακτηριστική ποντιακή αυστηρότητα και προσήλωση στην Ορθοδοξία. Μέχρι να πάει στο σχολείο μάλιστα, μιλούσε μόνο ποντιακά. Στα χρόνια της εφηβείας του η οικογένεια μετακομίζει στο Ροστόφ στον Ντον (στη βορειοανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας) όπου ολοκληρώνει τη βασική εκπαίδευσή του. Αμέσως μετά κατατάσσεται στον σοβιετικό στρατό απ’ όπου αποστρατεύεται με τον βαθμό του λοχία.

Τα χρόνια περνούν και όσο το σοβιετικό καθεστώς φθίνει τόσο ο Σαββίδης ανέρχεται στην ιεραρχία του εργοστασίου. Το 1990 έρχεται για πρώτη φορά στη Μακεδονία με πρόφαση να επισκεφτεί την αδελφή του στην Κρύα Βρύση του Νομού Πέλλας. Στην πραγματικότητα όμως, λένε όσοι γνωρίζουν, να βρει ντόπιους επιχειρηματίες που θα ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί του και να επενδύσουν στην αναδυόμενη ιδιωτική οικονομία της πρώην ΕΣΣΔ. Τα λεφτά όμως είναι, προς το παρόν, λίγα, τα Lada σαράβαλα και η ρωσική γλώσσα ακούγεται ακόμη εξωτική, έτσι επιστρέφει όπως ήρθε…

Οταν το 1992 το Κρατικό Εργοστάσιο Καπνού ιδιωτικοποιήθηκε, ο Ιβάν Σαββίδης βρέθηκε γενικός διευθυντής και μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Και τον επόμενο χρόνο, πρόεδρος.

Από τότε και παράλληλα με την επιχειρηματική του ανάπτυξη εξελίχθηκε και η πορεία του στη δημόσια ζωή της χώρας του. Το 2003 εξελέγη βουλευτής της Νομοθετικής Βουλής του Ροστόφ ενώ την ίδια εποχή ανέλαβε την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης καλύπτοντας χρέη 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 2007, με το κόμμα του Πούτιν Ενωμένη Ρωσία μπήκε ως βουλευτής και στη ρωσική Δούμα. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποποιήθηκε την ελληνική ιθαγένεια την οποία είχε πάρει πριν από έναν περίπου χρόνο. Και την οποία ξαναπήρε το 2013 όταν αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα όταν, όπως λέγεται, οι σχέσεις του με το σύστημα Πούτιν κόπηκαν. Ενδεικτικό είναι ότι οι δύο άνδρες συναντήθηκαν πριν από δύο χρόνια στο Αγιον Ορος και αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι δεν αντάλλαξαν κουβέντα.

Αν η ζωή του Σαββίδη γινόταν τελικά ταινία, μεγαλύτερη διάρκεια θα απασχολούσαν οι δραστηριότητές του στην Ελλάδα. Διότι εκτός από το επιχειρηματικό κομμάτι, τον ρόλο του «λαγού» και τις κομματικές διασυνδέσεις, υπάρχει και η επιταγή του ποντιακού ιδεώδους (παραφράζοντας τον Ιψεν) που ορίζει το αποτύπωμά του στη Βόρεια Ελλάδα. Σκύβει και φιλάει το χώμα όταν φτάνει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Πρόχωμα Κιλκίς, εκεί όπου εις μνήμη των γονιών του έχτισε τον ναό του Αγίου Πνεύματος, αντίγραφο του αντίστοιχου που βρίσκεται στη Σάντα. Εκεί υπάρχει κι η περίφημη αγιογραφία στην άκρη της οποίας απεικονίζεται η οικογένεια Σαββίδη με τον αρχηγό πατέρα να κρατά στα χέρια του και να προσφέρει στον Θεό τον ναό. Επίσης το 2010 πρωτοστάτησε για να γίνει λειτουργία για πρώτη φορά μετά το 1922 στον ναό της Παναγίας Σουμελά. Εξάλλου, ο ίδιος, σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα», αποκαλεί τους ρωσόφωνους Πόντιους παλιννοστούντες «ο λαός μου». Και παρόλο που από το στόμα του δεν βγαίνει λέξη στα ελληνικά, όσοι γνωρίζουν λένε ότι καταλαβαίνει τα πάντα αλλά δεν μιλάει, πιθανόν για λόγους τακτικής. Εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για τον ΠΑΟΚ πρώτη φορά το 2006. Τότε το deal δεν τελεσφόρησε γιατί εκτίμησε ότι δεν τον συνέφερε επιχειρηματικά. Επανήλθε το 2012 με μεγαλύτερη προσωπική περιουσία και μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Οχι μόνο επιχειρηματικές όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν καλύτερα. Αυτή τη φορά όμως ήξερε ότι ο δρόμος προς την κορυφή έπρεπε να στρωθεί με πολιτικές λυκοσυμμαχίες.

Στον ΠΑΟΚ τον υποδέχθηκαν ως προαναγγελθέντα μεσσία. Κάτι που άρχισε να δημιουργεί ένα είδος λαϊκού ερείσματος υποθάλποντας συγχρόνως τον διαχωρισμό Βορείων – Νοτίων. Πολύ περισσότερο όταν αγόρασε και συμμετείχε σε επιχειρήσεις που σηματοδοτούν τη μακεδονική εντοπιότητα όπως το ξενοδοχείο Μακεδονία Παλάς, η ΣΕΚΑΠ, η Σουρωτή, ο ΟΛΘ. Παράλληλα άρχισε να εντάσσεται ως σημαίνουσα προσωπικότητα στην κοινωνική ζωή της πόλης. Ο γάμος του γιου του Γιώργου με τη Γιάννα Κουντγιάκοβα ήταν το καλοκαίρι του 2016 το μεγάλο κοσμικό γεγονός, ένας τυπικός ρώσικος γάμος –όπως έχει κατοχυρωθεί στο σχετικό λανγκάζ. Μακριές τουαλέτες, πολυτέλεια, ο Κώστας Καραμανλής, ο Πάνος Καμμένος και ο Λευτέρης Πανταζής στο πάλκο της γαμήλιας δεξίωσης. Πιο σεμνός ο γάμος της ανιψιάς του Σόνιας με τον Ανδρέα Παπαμιμίκο.

Η είσοδός του στα ΜΜΕ φάνηκε εξ αρχής ότι ήταν η προίκα σε έναν γάμο συμφέροντος με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο ίδιος άλλωστε δεν το έκρυψε όταν ύστερα από εκείνον τον διαγωνισμό – ριάλιτι για τις τηλεοπτικές άδειες δήλωσε ότι συμμετείχε ως «λαγός» για να ανεβάσει τις τιμές. Και πέρυσι όταν σε συνέντευξή του εξεθείασε τον Πρωθυπουργό που τον παρομοίασε με τον Πούτιν. Προσπάθησε να μπει στον ΔΟΛ, μπήκε και βγήκε στο Mega, αγόρασε τον Πήγασο και το κανάλι Ε. Και μετά ήρθε η Κυριακή 11 Μαρτίου και η φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου.

…Ο Γκοντάρ έλεγε επίσης ότι για να κάνει μια ταινία τού φτάνει ένα πιστόλι και ένα κορίτσι. Δεν ξέρω τι ταινία θα έκανε με ένα πιστόλι και τον Ιβάν Σαββίδη. Φίλος, ειδήμων στα κινηματογραφικά, μου έλεγε ότι η ζωή του μεγαλοεπιχειρηματία θα μπορούσε να γίνει ταινία από τον Ολιβερ Στόουν. Ή από τον Αλεξάντερ Πέιν που θα ανίχνευε τις κωμικές αιχμές της. Ενώ κάποιος άλλος θυμήθηκε τον «Ανθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς» του Χιούστον.