ΠΕΝΤΕ ώρες, κράτησε το Νο2 ντέρμπι ΠΑΟΚ- ΑΕΚ. Κι αναμένεται την Τετάρτη η απόφαση του κ. Καποδίστρια. Τι έχει να πει ο Καίσαρης; Έχει να πει, με όλο το σεβασμό σε όσους διακονούν το λειτούργημα, ότι έχουμε να κάνουμε με ταχυδακτυλουργούς. Μπορεί να μην είναι τόσο σβέλτοι σαν τους συναδέλφους τους στο τσίρκο που βγάζουν τους λαγούς από το καπέλο σε δευτερόλεπτα, αλλά είναι εξ ίσου ικανοί και αποτελεσματικοί. Μπορεί να χρειάστηκαν δέκα ώρες για την έφεση του ΠΑΟΚ, αλλά ο λαγός είχε ένα μουστάκι δύο πιθαμές. Μ’ ένα μαγικό κόλπο, εκεί που η Τούμπα θα ήτανε άδεια, γέμισε με τριάντα χιλιάδες κόσμο. Δεύτερος λαγός από το καπέλο, οι τρεις βαθμοί που επιστράφηκαν. Με την ίδια ευκολία που παίρνεις τα ρέστα από το ταμείο. Είναι προφανές λοιπόν, ότι έχουμε να κάνουμε με τους απογόνους του Χουντίνι. Και κατά συνέπεια μακριά από εμάς κάθε απόπειρα για πρόβλεψη.
ΜΕ την υπόθεση να εστιάζεται στο περίστροφο του Ιβάν Σαββίδη και μόνο. Τους ΑΕΚτζήδες να λένε, ότι η εικόνα του Ιβάν με το σιδερικό τους τρομοκράτησε και κάτω απ αυτές τις συνθήκες δεν ήταν δυνατόν να παίξουν ποδόσφαιρο. Τους ΠΑΟΚτζηδες να αντιτείνουν ότι το πιστόλι δεν το είδε κανείς και στη τελική δεν έγινε και τίποτα. Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο υπηρέτης της Θέμιδας που ακούει στο όνομα Καποδίστριας. Επειδή λοιπόν όπως έχει πει ο επιθεωρητής Κάλαχαν, ο καθένας έχει κι από μία γνώμη, η ταπεινότητα μου, καταθέτει τη δικιά της. Εγώ αγνοώ το πιστόλι. Θεωρώ ότι δεν υπήρξε ποτέ. Βγάζω κι από το κάδρο και τον Σαββίδη. Σαν να μην μπήκε ποτέ στο γήπεδο. Δεν είναι και κανένα πρώτο μπόι άλλωστε. Θεωρούμε λοιπόν τη εισβολή του Ιβάν ως μη γενομένη. Και κρατάμε μόνο, τις τέσσερις ντουλάπες. Δύο μέτρα ύψος η κάθε μία κι από 120 έως 160 κιλά βάρος.
ΕΓΩ λοιπόν που είμαι ποδοσφαιριστής και τους βλέπω να μπουκάρουν στο γήπεδο φοβάμαι. Δεν λέω ότι με απείλησαν. Δεν λέω ότι κινήθηκαν εναντίον μου. Λέω ότι η εικόνα τους και μόνο μου προκαλεί φόβο. Με τρομάζει. Και φεύγω από το γήπεδο και δεν ξαναβγαίνω. Κάτω απ αυτές τις συνθήκες δεν παίζω ποδόσφαιρο. Εγώ φεύγω από το γήπεδο κι εσύ σαν Καποδίστριας βγάλε ό,τι απόφαση γουστάρεις. Μηδένισε με. Βάλε με να παίξω τα τελευταία πέντε λεπτά. Έτσι το βλέπω εγώ. Ας πούμε, ότι είσαι με την παρέα σου, στο μπαρ. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνουνε τέσσερις ντουλάπες. Και κατευθύνονται στο τραπέζι σου. Φοβάσαι, η δεν φοβάσαι. Ας πούμε ότι είσαι δικαστής και συμβαίνει το ίδιο. Μπουκάρουνε στην αίθουσα και κατευθύνονται στην έδρα. Φοβάσαι, ή δεν φοβάσαι; Θα βγεις να δικάσεις;
ΠΑΜΕ τώρα, σ’ αυτό καθεαυτό το γεγονός. Και να κάνουμε κατ’ αρχάς μια αποτίμηση των ως τώρα γεγονότων. Ο βοηθός Ποντίκης, μέσα στη φλεγόμενη Τούμπα, έχει τα άντερα να δώσει στο 90´ κατά του γηπεδούχου μια αμφισβητούμενη φάση. Που κρίνει όχι μόνο το ματς, αλλά και το πρωτάθλημα. Κι όχι μόνο αυτό: ενώ αρχικά κατακυρώνει το γκολ τρέχοντας προς τη σέντρα, εν συνεχεία αλλάζει γνώμη και παίρνει επάνω του τη φάση. Έτσι ακριβώς ξηγιέται και ο διαιτητής Κομίνης. Αυτό λοιπόν, δεν το κάνεις αν δε νιώθεις ασφαλής. Δε λέμε να είσαι πιασμένος. Λέμε να νιώθεις ότι κάπου ακουμπάς. Τιμή και δόξα λοιπόν σ αυτόν που ενέπνευσε στον βοηθό Ποντίκη και στον διαιτητή Κομίνη αυτό το συναίσθημα.
ΤΙΜΗ και δόξα όμως και στον Ιβάν Σαββίδη, που αντέδρασε αστραπιαία. Αν δεν είχε μπουκάρει στο γήπεδο μοστράροντας το κουμπούρι, ο Κομίνης θα είχε μείνει με το χέρι σηκωμένο και μετά χαιρετίσματα στις φασκομηλιές. Για πότε σκέφτηκε να βάλει το πιστόλι στη ζώνη και να κάνει τον περίπατο στο χορτάρι, κανείς δεν το κατάλαβε. Μην ακούω βλακείες ότι το ξέχασε: Τόσες φωτογραφίες του Ιβάν έχουμε δει, σε καμία δεν οπλοφορεί. Τόσοι άνθρωποι τον συνόδευαν, κάποιοι μάλιστα τον αγκάλιαζαν από πίσω για να μην παρεκτραπεί. Κανείς δεν το πρόσεξε να του πει «πρόεδρε, πήρες κατά λάθος μαζί σου το πιστόλι;». Και τι να το κάνει, εξάλλου, το πιστόλι μες στην Τούμπα με τόση ασφάλεια γύρω του; Κι αν το ξέχασε, γιατί έπιανε τη λαβή, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στις φωτογραφίες;
ΕΙΝΑΙ απλό. Μπορεί ο Κώστας Ζουράρις να αποκαλεί τον Σαββίδη κωφάλαλο, αλλά ο Ιβάν βλέπει. Το ποδόσφαιρο το ξέρει. Καταλαβαίνει τι γίνεται. Ξέρει από Κύζα. Ξέρει από Καλφόγλου. Ξέρει από Κούλα Χασάν. Και βλέπει. Δεν βλέπει έναν βοηθό να στέκεται με τη σημαία κάτω και να ακυρώνει με τη μία το γκολ. Εκεί μπορεί να λες «με φάγανε», αλλά το καταπίνεις. Όπως το κατάπιε πέρυσι στο Βόλο ο Μελισσανίδης. Είναι διαφορετικό όμως να βλέπεις διαιτητή και βοηθό να πιάνουνε τη κουβέντα πέντε λεπτά. Κι εκεί που δείξανε γκολ, να τη κάνουνε γυριστή. Στο 90’. Στο γήπεδό σου. Μπροστά σε τριάντα χιλιάδες κόσμο. Έγκυρο το γκολ, πρωταθλητής ο ΠΑΟΚ. Άκυρο το γκολ, πρωταθλήτρια η ΑΕΚ. Τι κάνεις εσύ αν είσαι στη θέση του Σαββίδη; Λες, «δεν πειράζει, δεν το πήραμε εφέτος θα το πάρουμε του χρόνου». Εσύ μπορεί να το πεις. Ο Ιβάν όχι. Βούτηξε λοιπόν το σιδερικό, το έβαλε στη ζώνη και μπουκάρισε. Έβγαλε και το μπουφάν για να το δείξει κι έκανε και τη κίνηση με το δεξί χέρι, σαν να πάει να το τραβήξει. Ήξερε τι έκανε ο Ιβάν. Και να σας πω και το άλλο; Το σκοπό του τον πέτυχε. Πριν κατέβει στο χορτάρι το γκολ ήταν άκυρο και το ματς στο μηδέν-μηδέν. Με το που μπουκάρισε με το σιδερικό το γκολ μέτρησε και το σκορ έγινε ένα-μηδέν. Αν δεν έκανε τίποτα Ιβάν, το ματς θα είχε τελειώσει μηδέν-μηδέν, η ΑΕΚ θα ήτανε στο +2 και το πουλάκι σχετικά με το πρωτάθλημα, θα είχε πετάξει. Τώρα κάποιες ελπίδες τις έχει. Κι αν το χάσει, θα έχουνε να λένε, ότι το χάσανε στα χαρτιά. Ότι τους το κλέψανε. Άξιος λοιπόν ο Ιβάν. Και κακώς ζήτησε συγνώμη. Αν βγει για μια βόλτα στους δρόμους της Σαλονίκης, στα χέρια θα τον σηκώσουνε. Αν κάνει κόμμα το 10% το έχει σίγουρο.
ΤΙΜΗ και δόξα, επίσης και στο διαιτητή Κομίνη. Στον οποίο πάραυτα πρέπει να ανατεθούν η διαπραγμάτευση με τους δανειστές και η επίλυση του μεσανατολικού. Τέτοιο φύλλο αγώνος που να διαβάζεται όπως θέλει ο καθένας δε γράφει ο καλύτερος διπλωμάτης. Όποιος κατάλαβε γιατί διακόπηκε το ματς, να έρθει να ερμηνεύσει και τις αποφάσεις του Eurogroup, που πάντα μας δίνουν συγχαρητήρια και μετά βάζουν νέα μέτρα.
ΤΟ ερώτημα όμως είναι, τώρα τι γίνεται. Πριν φτάσουμε εκεί όμως να μην αγνοήσουμε τη διαρροή της βούλησης του πρωθυπουργού, ότι «δε θα υπολογίσει το πολιτικό κόστος». Μια τέτοια δήλωση από τα χείλια του ανθρώπου που έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις ψήφους εκατομμυρίων ανθρώπων στο δημοψήφισμα, δε θα ήταν σωστό να την παραβλέψει κανείς. Ποια θα είναι λοιπόν η απόφαση των εκλεκτών δικαστών; Όχι στον πρώτο βαθμό, αλλά στον τελευταίο που θα είναι και η οριστική. Τι χρώμα θα έχει ο λαγός; Κιτρινόμαυρο ή ασπρόμαυρο; Η δικαιοσύνη είναι τυφλή και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις αποφάσεις της. Μόνο αν οι δικαστές ήταν υποχείρια μιας κυβέρνησης πολιτικών απατεώνων, που αποκλειστικό στόχο θα είχε να γίνει η δουλειά με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος, θα μπορούσαν να γίνουν ασφαλείς προβλέψεις.
ΣΕ ΑΥΤΗ την περίπτωση θα διακοπτόταν το πρωτάθλημα για μια εβδομάδα, ώστε σε συνδυασμό με τη διακοπή τη μεθεπόμενη εβδομάδα λόγω εθνικών ομάδων, να ξεχαστεί το πράγμα. Εν συνεχεία η κυβέρνηση θα φρόντιζε να εκδικαστούν όλες οι υποθέσεις (ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ-ΑΕΚ) και στους τρεις βαθμούς μέσα σ’ αυτό το διάστημα. Τι θα αποφάσιζαν οι δικαστές; Όλα μέσα είναι. Μπορεί στη πρώτη απόφαση να μηδενιστεί ο ΠΑΟΚ. Στη τελική όμως να πει το δικαστήριο ότι η σκηνή με το περίστροφο είναι ένα στιγμιαίο λάθος. Δευτερολέπτων. Σαν το παιδί του Πασχάλη. Δεν φοβήθηκε κάνεις και οι δύο ομάδες καλούνται να παίξουν τα πέντε τελευταία λεπτά με το σκορ 1-0. Κι ο πέλεκυς του Νόμου πέφτει βαρύς στον Πόντιο ολιγάρχη. Ασπρόμαυρος δηλαδή ο λαγός.
ΚΙ ΥΠΑΡΧΕΙ επιχείρημα. Μία αριστερή κυβέρνηση μπορεί να μην θέλει να τιμωρούνται λαϊκά σωματεία όπως ο ΠΑΟΚ. Γιατί κάποιοι κεφαλαιούχοι κάνουν μαγκιές και καουμποϊλίκια. Όταν τη χώρα κυβερνάει μια αριστερή κυβέρνηση, τα πρωταθλήματα δεν πρέπει να κερδίζονται στα χαρτιά. Δεν πρέπει να αποφασίζουν γραφειοκράτες τον πρωταθλητή. Γι αυτό και η κυβέρνηση θα φρόντιζε, επηρεάζοντας τη δικαιοσύνη, ο πρωταθλητής να ανακηρυχθεί μες στα γήπεδα. Ή έστω στα αποδυτήρια, όπου και κατακυρώθηκε το νικητήριο γκολ του ΠΑΟΚ. Αυτά βέβαια, αν η δικαιοσύνη ήταν διαβλητή και τη χώρα κυβερνούσε μια κυβέρνηση αδίστακτων απατεώνων που θα παρίσταναν τους αριστερούς. Όταν όμως τη χώρα διοικεί μια κυβέρνηση εντίμων αριστερών αγωνιστών, οι αποφάσεις δικαστών είναι σεβαστές και αδιάβλητες. Αυτά.
