Η Τζόαν Μπαέζ έκλεισε τα 77 και εξακολουθεί να έχει την επιρροή που της αξίζει στη μουσική αλλά και πέρα από αυτήν. Η δική της φωνή άλλωστε ακούγεται και στην ταινία των φετινών Οσκαρ «Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ του Μιζούρι» του Μάρτιν ΜακΝτόνα, να τραγουδά «The Night They Drove Old Dixie Down». Ωστόσο, η μαχητική ακτιβίστρια με τη βελούδινη φωνή ετοιμάζεται να αποσυρθεί, αφού όμως δώσει στο κοινό το νέο της (τελευταίο, όπως δηλώνει στους «New York Times») άλμπουμ «Whistle Down the Wind». Χάρη σ’ αυτό ξεκίνησε στις αρχές του μήνα από τη Σουηδία την οκτάμηνη παγκόσμια περιοδεία της αποχαιρετώντας τα πλήθη. «Είναι μεγάλη απόφαση, αλλά νιώθω καλά» λέει από το σπίτι της κοντά στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνιας. «Οι άνθρωποι που με ξέρουν κατάλαβαν ότι ήρθε ο καιρός να το κάνω. Οταν ανεβαίνω στη σκηνή, δεν γράφω Ιστορία, γίνομαι η ίδια Ιστορία. Ισως να μου είναι αρκετό να είμαι εκεί πάνω θυμίζοντας στον κόσμο μια εποχή. Τότε που είχαμε τη μουσική, τον σκοπό, την κατεύθυνση, είχαμε επίσης ο ένας τον άλλο. Η θέση μου υπέρ της πολιτικής δράσης χωρίς βία είχε διαμορφωθεί πολύ πριν αρχίσω το τραγούδι, αν και τα δύο είναι η δεύτερη φύση μου. Επομένως δεν αποκλείω την ανυπακοή κατά της πολιτείας, ακόμη και το ενδεχόμενο της φυλάκισης. Κάποιος θα πρέπει να το κάνει. Υστερα, πάλι, ίσως είναι αρετή να έχεις σηκώσει τη φλόγα και τώρα να χαίρεσαι τη μεταλαμπάδευση».
Η δέσμευσή της σίγουρα αποτελεί παράδειγμα για τις επερχόμενες γενιές. «Η Τζόαν Μπαέζ είναι μεγάλος φάρος για όποιον ενδιαφέρεται για την κοινωνική δικαιοσύνη. Και προσφέρει έμπνευση για το πώς μια καλλιτέχνις μπορεί να κάνει πολλά πράγματα με τους δικούς της όρους ως συνώνυμο του μουσικού ακτιβισμού» επισημαίνει η βραβευμένη με Γκράμι τραγουδίστρια της κάντρι και στιχουργός Ρίανον Γκίντενς.
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΙΑ. Ωστόσο, ακόμη κι αν αποσυρθεί από σκηνές και συναυλίες, η Μπαέζ δηλώνει ότι αν υπάρχει αιτία ή κάποιο υπέροχο φεστιβάλ σε μέρος όπου δεν έχει βρεθεί, τότε θα ξανάβγαινε να τραγουδήσει. «Οπως συμβαίνει και με άλλους αγαπητούς μου μουσικούς, οι οποίοι επίσης “αποσύρονται”, δεν νιώθω την παράξενη ηλικία μου. Ομως το ότι βγαίνω στο περιθώριο της μουσικής σημαίνει και ότι μαθαίνω να σέβομαι τα χρόνια που πέρασα σε αυτό το μονοπάτι». Αυτό για το οποίο δηλώνει ενθουσιασμό τώρα είναι η ζωγραφική. Αρχισε να ζωγραφίζει πριν από δέκα χρόνια και πέρυσι εξέθεσε τα πρώτα της έργα στο Μιλ Βάλεϊ της Καλιφόρνιας, γεμίζοντας το σπίτι της από καμβάδες με οικογενειακά πορτρέτα και διάφορες φυσιογνωμίες, από τον Μοχάμεντ Αλι ώς τον μουσικό Ρίτσαρντ Τόμσον. Και βέβαια υπάρχουν πάντα τα ταξίδια με αφορμή την τέχνη. «Αυτό ήταν το όνειρό μου και δεν το είχα κάνει επειδή πάντα δούλευα. Θα καθίσω για λίγο και θα σωπάσω. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και είναι και το πιο δύσκολο».
