Κοιτάξτε τώρα κάτι συμπτώσεις: η δημοτικότητα του Πούτιν είναι ίδια στη Ρωσία και στην Ελλάδα, γύρω στο 70%. Λίγο πάνω στην Κριμαία και στη Θεσσαλονίκη, λίγο κάτω στη Μόσχα και στην Αθήνα. Προκύπτουν λοιπόν δύο ερωτήματα. Γιατί αγαπούν τον Πούτιν οι Ρώσοι; Γιατί αγαπούν τον Πούτιν οι Ελληνες;

Για να απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα, πρέπει να γυρίσουμε σχεδόν μια εικοσαετία πίσω. Είναι άνοιξη του 1999, οι μεταρρυθμίσεις στη Ρωσία έχουν πάρει τέλος λόγω της οικονομικής κρίσης και η δυσπιστία προς τη Δύση δίνει τη θέση της στην οργή όταν το

ΝΑΤΟ βομβαρδίζει τη Σερβία. Τα πλήθη συγκεντρώνονται μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία και πετούν μπογιές και αβγά στους χοντρούς κίτρινους τοίχους. Ενας άνθρωπος τους παρατηρεί προσεκτικά. Είναι ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών και σε λίγους μήνες θα ξεκινήσει μια μακρά, πολύ μακρά, θητεία στην εξουσία.

Οπως γράφει στοForeignAffairsο αμερικανός δημοσιογράφος Γκρέγκορι Φάιφερ, συγγραφέας του βιβλίου «Ρώσοι: ο λαός πίσω από την εξουσία», ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέκρινε αμέσως στους συμπατριώτες του ένα αίσθημα προδοσίας για μια ευημερία που δεν ήρθε ποτέ κι ένα αίσθημα νοσταλγίας για τις ημέρες που η χώρα τους ήταν υπερδύναμη. Τους πρόσφερε λοιπόν έναν τρίτο δρόμο: έναν αυταρχισμό με μικρές πολιτικές ελευθερίες, έναν εθνικισμό χωρίς ιδεολογία.

Από τις ακρότητεςστην Τσετσενία μέχρι την προσάρτηση της Κριμαίας και τη δηλητηρίαση του Σεργκέι Σκριπάλ, ο Πούτιν πρώτα προκαλεί τη Δύση και στη συνέχεια εκμεταλλεύεται τις αντιδράσεις για να δείξει στους Ρώσους ότι μόνο εκείνος μπορεί να τους προστατεύσει από όσους τους επιβουλεύονται. Να λοιπόν γιατί είναι τόσο αγαπητός και στην Ελλάδα. Επειδή δεν διαπνέεται μόνο από αντιδυτικισμό, τον χρησιμοποιεί και ως πολιτικό όπλο. Επειδή δεν είναι μόνο αλαζών και είρων, αλλά χρησιμοποιεί αυτά τα χαρακτηριστικά για να καλλιεργεί στους συμπατριώτες του την ψευδαίσθηση ότι είναι ανώτερος λαός.

Οι Ρώσοι και οι Ελληνες μπορεί να έχουν διαφορετική κουλτούρα και ιστορία, έχουν όμως και αρκετά κοινά σημεία. Είναι συντηρητικοί, θρησκόληπτοι, βασανίζονται από το ίδιο σύνδρομο καταδίωξης. Και είναι επιρρεπείς σταfakenews. Εκείνοι έχουν μια δικαιολογία: όλα σχεδόν τα μέσα ενημέρωσης είναι ελεγχόμενα και μονοφωνικά. Εμείς, πάλι, αναγνωρίζουμε σε μεγαλύτερο ποσοστό από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ότι η παραπληροφόρηση αποτελεί πρόβλημα για τη δημοκρατία, εμπιστευόμαστε όμως και πάλι σε μεγαλύτερο ποσοστό τα Μέσα που τη διαχέουν…

Ισως τελικά γι’ αυτό να έχει βυθιστεί ο Αλέξης Τσίπρας σε μια πορεία αναντίστρεπτης παρακμής: επειδή για αντικειμενικούς λόγους εγκατέλειψε τους πρεσβευτές του πουτινικού μοντέλου, τον Πάνο Καμμένο και τον Ιβάν Σαββίδη. Του έμεινε ο Κοτζιάς, αλλά κι αυτός ακολουθεί στα Σκόπια μια πολιτική αντίθετη από αυτήν που θα ήθελε η Μόσχα. Αφήνοντας τον παλιό του φίλο Αλεξάντρ Ντούγκιν, θεωρητικό της Ευρασίας και «γκουρού» του Πούτιν, να υπερασπίζεται μόνος του τα συμφέροντα της Ορθοδοξίας.