Αναζήτηση
Να είμαστε ειλικρινείς. Στο Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής πρυτάνευσε μια απέραντη κοινοτοπία.
Οταν η Φώφη δηλώνει πως οραματίζεται «μια κοινωνία δικαιοσύνης, ασφάλειας, συνοχής που δεν θα αναζητά λύσεις στα πολιτικά άκρα» και «μια προοδευτική κυβέρνηση που εξασφαλίζει ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή», ποιος θα διαφωνήσει μαζί της;
Και ποιος πολιτικός θα προτείνει κάτι αντίθετο;
Υπό αυτήν την έννοια, δεν γίναμε σοφότεροι. Βγήκαν όμως ωριμότεροι.
Οι αποδοκιμασίες στον Λεβέντη έδειξαν καταρχήν ότι λειτουργεί παραταξιακή αξιοπρέπεια.
Κι ύστερα η ψυχρή υποδοχή του Δραγασάκη σε συνδυασμό με το θερμό χειροκρότημα στον Μητσοτάκη πιστοποίησαν ότι υπάρχει επίγνωση μιας διαχωριστικής γραμμής.
Εγιναν οι πασόκοι μητσοτακικοί ή δεξιοί; Προφανώς όχι κι ούτε θα γίνουν.
Αλλά καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στη χώρα, βλέπουν τι απειλείται και συνειδητοποιούν το εθνικό ζητούμενο. Στοιχειώδης ευθυκρισία.
Ευλόγως ο Ραγκούσης που περιφέρει κάτι ακατάληπτα συριζαίικα δεν βρήκε την ψήφο του στην εκλογή αρχηγού. Ενώ διάφορα «ορφανά» του Ακη και του Γιώργου έχουν καταφύγει στον ΣΥΡΙΖΑ απλώς για προσωπικούς λόγους.
Η θεμελιώδης διαχωριστική γραμμή όμως δεν έχει μετακινηθεί ούτε εκατοστό από το 2012 διότι το εθνικό ζητούμενο παραμένει αμετακίνητο.
Ασφαλώς η Φώφη δεν μπορεί να το πει. Ούτε να το υπαινιχθεί.
Για να παραφράσω τον παλαιό Καραμανλή, «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που ξέρουμε ότι γίνονται αλλά δεν τα λέμε πριν γίνουν».
Συνεπώς το Κίνημα Αλλαγής θα πάει στις εκλογές οχυρωμένο πίσω από μια ρητορική ίσων αποστάσεων.
Αν και ελαφρώς ετεροβαρή. Ο Τσίπρας είναι λαϊκιστής, ψεύτης, απατεώνας και καταστρέφει τον τόπο. Ενώ ο Μητσοτάκης κρίνεται συντηρητικός.
Μετά τις εκλογές, βλέπουμε.
Αν ο Μητσοτάκης πάρει καθαρή αυτοδυναμία, κανένα πρόβλημα. Η Κεντροαριστερά θα μείνει στην αντιπολίτευση και θα συμπράττει κατά βούληση στις μεταρρυθμίσεις, στην εκλογή Προέδρου, την αλλαγή του εκλογικού νόμου, την εκκαθάριση του «καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» όπου νομίζει.
Αν ο Μητσοτάκης δεν πάρει αυτοδυναμία, είναι ενδεχόμενο να δοκιμαστούν η ενότητα και η αντοχή της Κεντροαριστεράς; Δύσκολο, ιδίως αν πάει κάπως καλά στις εκλογές.
Σίγουρα, πάντως, η πρόταση για «μετεκλογική κυβέρνηση νικητών και ηττημένων» δεν έχει πραγματικό αντίκρισμα. Αν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κυβερνήσουν μαζί, τι την χρειάζονται τη Φώφη;
Αντιθέτως, η στρατηγική συμπόρευση (και όχι απαραιτήτως συγκυβέρνηση…) Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς μπορεί να διασφαλίσει μακρόχρονη πολιτική σταθερότητα, οικονομική ανάπτυξη και δημοκρατική ομαλότητα αποκλείοντας από την εξουσία όσους υπονομεύουν το ένα ή το άλλο.
Το εθνικό ζητούμενο, που λέγαμε. Ενας δημοκρατικός άξονας.
Αλλωστε, για να προσθέσω κι εγώ μια κοινοτοπία, σε μια τέτοια συμπόρευση στηρίχτηκε η ευρωπαϊκή δημοκρατία μετά τον Πόλεμο.
Και δεν της βγήκε σε κακό!
