Η ίδια λέει ότι η Αμαξοστοιχία – Θέατρο Το Τρένο στο Ρουφ συνεχίζει να κυλάει στις ράγες μέχρι σήμερα «κυρίως από αποτυχίες, αναποδιές αλλά και από την άγνοια και το πείσμα» της. «Και από την εμπιστοσύνη λιγοστών φίλων και την αγάπη των χιλιάδων θεατών μας». Ειδικά για τα 20χρονα η Τατιάνα Λύγαρη θυμάται τις ανηφόρες, τις κατηφόρες και τους σημαντικούς σταθμούς.
Η ΑΡΧΗ ΤΟ 1997. «Στη Μόσχα, το 1996, ο ρώσος συμπρωταγωνιστής μου στην “Αννα Καρένινα” μου πρότεινε να παίξω τον γυναικείο ρόλο σ’ ένα πολωνέζικο θεατρικό έργο που διαδραματίζεται μέσα σε τρένο. Χωρίς δικό μου θέατρο και τη δυνατότητα ενοικίασης αίθουσας, αποφασίζω να παρουσιάσω το έργο σ’ ένα αληθινό βαγόνι που το διαμορφώνουμε με τη σκηνογράφο Λέα Κούση σε θεατρικό χώρο. Ετσι το 1997 γεννιέται ίσως η πρώτη site specific παράσταση στην Ελλάδα, με στενούς συνεργάτες τον συνθέτη Μηνά Αλεξιάδη και την ενδυματολόγο Ντόρα Λελούδα. Την ίδια περίοδο προσδένω στα υπόλοιπα βαγόνια μια εστιάμαξα και με τον Θανάση Πλατή, ειδικό στη γαστρονομία, Το Τρένο στο Ρουφ πρωτοπορεί και εισάγει για πρώτη φορά την εστίαση στους θεατρικούς χώρους. Την άνοιξη του 2002 συμπληρώνουμε 400 παραστάσεις της μεγάλης μας θεατρικής επιτυχίας “Η κυρία εξαφανίζεται” και το γιορτάζουμε, ενώ ταυτόχρονα ανακαινίζουμε το αυθεντικό βαγόνι του “Orient Express” και εγκαινιάζουμε τη μικρή μουσική μας σκηνή».
ΝΕΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. «Το 2005 προσθέτω το New Wagon για να στεγάσει ένα πρωτοποριακό project τεχνολογίας. Την εποχή εκείνη ουδείς αντιλαμβάνεται τι εννοώ και όταν ύστερα από χρόνια γνώστες της Μicrosoft καταλαβαίνουν, έχουμε ήδη φτάσει στο 2008, αρχίζει η κρίση στην Ελλάδα και όλα αυτά φαντάζουν πολυτέλειες. Ετσι το 2011 ανοίγω τις πόρτες του αχρησιμοποίητου έως τότε βαγονιού σε νέους καλλιτέχνες για να στεγάσουν πρωτότυπες δράσεις και performances και έτσι δημιουργείται το Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών “Τα 12 Κουπέ”. Για 7 χρόνια το κρατάμε ζωντανό με νύχια και με δόντια και παράλληλα οργανώνουμε ένα θυγατρικό φεστιβάλ σύγχρονου χορού, το “Compartments Dance Project”. To 2017 εντάσσονται και τα δύο φεστιβάλ σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ της Περιφέρειας Αττικής, που ευχόμαστε να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητά τους τις επόμενες σεζόν».
ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. «Την ίδια χρονιά με την έναρξη του Φεστιβάλ, μ’ ένα τολμηρό άνοιγμα της “μπουκαπόρτας” ενός βαγονιού από τον εικαστικό Βασίλη Παφίλη, Το Τρένο γίνεται… καλοκαιρινό και απλώνεται στη δροσερή Αποβάθρα του με μουσικά live, θέατρο, εικαστικά, εκδηλώσεις λόγου, φαγητό και ποτό κάτω από τον έναστρο αττικό ουρανό. Το 2008, αφού αποτυγχάνω να πείσω τον Οργανισμό Σιδηροδρόμων Ελλάδας να κινήσει την αμαξοστοιχία σε σιδηροδρομικούς σταθμούς σε ολόκληρη την Ελλάδα, τοποθετούμε στο Θεατρικό Βαγόνι έναν προσομοιωτή κίνησης που μας “μετακινεί” στα θεατρικά μας ταξίδια. Την ίδια χρονιά προσκαλώ τον Ευγένιο Τριβιζά, ο οποίος μου κάνει την τιμή να γράψει για Το Τρένο το πρώτο μας παιδικό θεατρικό έργο. Η Παιδική Σκηνή του Τρένου γίνεται μια χαρούμενη και δημιουργική πραγματικότητα που ξετρελαίνει μέχρι σήμερα μικρούς και μεγάλους».
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. «Το 2014 σκηνοθετώ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την παράσταση “Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες” και συνειδητοποιώ για πρώτη φορά ότι ο πατέρας της επιστημονικής φαντασίας Ιούλιος Βερν είχε προαναγγείλει το 1872 στο διάσημο μυθιστόρημά του, μεταξύ άλλων επιτευγμάτων, πως κάποτε θα εφευρεθούν και τα τρένα-θέατρα. Εκατόν είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, Το Τρένο στο Ρουφ γίνεται πραγματικότητα στην Ελλάδα. Φτάνουμε στον Φεβρουάριο του 2018 και για να τιμήσουμε την εικοσαετία ανεβάζω ένα παλιό μου τάμα, το διάσημο μυθιστόρημα του Γκράχαμ Γκριν “Stamboul Train”, που βρίσκει ακριβώς τον τόπο και τον χρόνο του. Διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια ενός μοιραίου ταξιδιού με το “Orient Express” προς την Κωνσταντινούπολη, παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην τελευταία μας γενική δοκιμή αποχαιρετώ για πάντα τον πιο πιστό επιβάτη του Τρένου μας, τη μητέρα μου. Μέσα από τη στήριξη ευαισθητοποιημένων εργαζομένων του Οργανισμού Σιδηροδρόμων και φίλων του Σιδηροδρόμου, μαθαίνοντας την ιστορία του, συνειδητοποιώ, αρκετά καθυστερημένα, ότι Το Τρένο στο Ρουφ δεν είναι μόνο ένα θέατρο, αλλά σπάνιο βιομηχανικό μνημείο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Νιώθω βαρύ το χρέος μου να το διατηρήσω για τις επόμενες γενιές και αρχίζω να αγωνίζομαι να μπουν τα θεμέλια για τη διατήρησή του με συνεπιβάτες όλους τους φίλους του. Αυτός είναι και ο μελλοντικός μας σταθμός».
