Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά ογδόντα οκτώ δεσμεύσεις του προγράμματος, λέει το ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ», βρίσκονται στον αέρα. Και η απλή αριθμητική λέει ότι για να κλείσει το πρόγραμμα σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα θα πρέπει να υλοποιείται από τη χώρα μας ένα προαπαιτούμενο την ημέρα. Θα περίμενε λοιπόν κανείς η κυβέρνηση να μην κινείται απλώς με γοργά βήματα αλλά με μεγάλες δρασκελιές. Κι όμως, οι ρυθμοί της είναι χελώνας.
Οι λόγοι γίνονται εύκολα αντιληπτοί. Ενας είναι καθαρά ψυχολογικός. Η σημερινή κυβέρνηση εμφανίζει την ίδια απροθυμία, την ίδια κόπωση που εμφάνισαν και οι προηγούμενες στην υλοποίηση του προγράμματος. Μόνο που εάν οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν απέναντί τους το λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο το οποίο ασκούσε τεράστια πίεση, η σημερινή δεν έχει τίποτε απολύτως. Για τη βραδύτητα που επιδεικνύει και την κόπωση που εμφανίζει δεν υπάρχει επομένως καμία δικαιολογία.
Ενας άλλος λόγος, πιο βασικός, είναι ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να θυσιάζει τα συμφέροντα της χώρας στον βωμό των πολιτικών κερδών που προσδοκά. Ακόμη ένας, ότι έχει χάσει τον βασικό στόχο –που πρέπει να είναι η έξοδος της χώρας από την κρίση –για να αναλωθεί σε μια στρατηγική πόλωσης με την αντιπολίτευση. Και τέταρτος λόγος ότι προσπαθεί να μηχανευτεί τρόπους για να πιουν το πικρό ποτήρι –από τις αντικειμενικές έως το αφορολόγητο –οι επόμενοι. Είναι όλοι αυτοί οι λόγοι που εξηγούν γιατί η χώρα μας παραμένει δέσμια της κρίσης.
Τελευταία Νέα