«Οφείλω να σας πληροφορήσω ότι ο κύριος Καμμένος και ο Πρωθυπουργός έχουν μια άριστη σχέση, μια σχέση εμπιστοσύνης» είπε χθες on camera ο Δημήτρης Τζανακόπουλος. Με λίγο περισσότερα εεεε στο τέλος και την αρχή των λέξεων απ’ ό,τι συνηθίζει. Ηταν η επίσημη απάντηση στα δημοσιεύματα που θέλουν τον κυβερνητικό συνασπισμό σε κρίση, η οποία προηγήθηκε της καμμενικής εμφατικότερης διάψευσης. Παρά το κόμπιασμα, όμως, ήταν πιθανότατα μια από τις ελάχιστες φορές που δεν θα μπορούσε κανείς να εκφράσει βάσιμες αντιρρήσεις για την ειλικρίνεια του κυβερνητικού εκπροσώπου. Κανένας, εξάλλου, δεν αμφιβάλλει για την ποιότητα της σχέσης του Τσίπρα με τον Ανεξάρτητο Ελληνα κυβερνητικό του εταίρο. Ούτε, για να το πούμε με όρους χημείας, για την ένταση του δεσμού που τους ενώνει. Μόνο στο μυαλό του Νίκου Φίλη ο Καμμένος είναι δημιούργημα κάποιων άλλων. Και μόνο στη δική του ανάλυση το πρόβλημα μεταξύ των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων είναι ιδεολογικό.
Αν έχει αποδείξει κάτι η τρίχρονη συγκατοίκησή τους στην εξουσία είναι πως η ιδεολογία δεν έγινε ποτέ εμπόδιο μεταξύ τους. «Αλλα είναι αυτά που τους χωρίζουν». Σε αυτή τη διαπίστωση έχουν καταλήξει στην αντιπολίτευση. Ειδικά δε σε εκείνο το κομμάτι της που οι δεξαμενές των ψηφοφόρων τους είναι κοινές. Οσον αφορά, πάντως, την τωρινή ρήξη, για την άλλη πλευρά η ουσία δεν βρίσκεται σε όσα είπε ο Καμμένος, αλλά σε μια φράση του Τζανακόπουλου, πως η συνεργασία τους έχει «παρόν και μέλλον». Στο Κίνημα Αλλαγής, π.χ., δεν τη διαβάζουν ως απλή παραδοχή πως ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ σκοπεύουν να πορευτούν μαζί μέχρι τις εκλογές. Τη διαβάζουν κυρίως ως σαφή ένδειξη ότι «στα επόμενα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ θα συμπεριλάβουν και τον Καμμένο, μιας και έχει πλέον προφανές πρόβλημα εκλογικής επιβίωσης». Κι αναρωτιούνται «τι προοδευτικό μέτωπο είναι αυτό με τον Καμμένο μέσα;». Παρεμπιπτόντως, οι πιο κακεντρεχείς προσθέτουν κιόλας «την έρμη τη Μαριλίζα και τον Κουβέλη τι τους θέλει, αφού έχει τον σύντροφο Καμμένο;».